Zwart Wit

 Dit is een blog die mij op het lijf is geschreven. 

Ik ben half wit en ik ben half zwart. Ik beschouw de wereld vanaf mijn plek en ik heb oog voor ieders mening. 

Daar is één uitzondering op. De mening van mijn pokkuhbroer, maar dit terzijde.

De wereld om mij heen valt uiteen, in gelijke categorieën.

En wel in het volgende:

1. u kunt geen gelijk hebben, want ik heb al gelijk, 
2. ik wil strengere regels en straffen, maar die zijn vooral bedoeld voor u, want ik wil geen last hebben van de strengere regels.

Zwart-Wit, hakken in het zand. 

Kijken we vanavond eens in de spiegel? 

En durven wij te erkennen dat wij ook in één van deze twee categorieën vallen? 

Of halen we weer eens de schouders op en wijzen wij weer naar iemand anders?

Ik niet....maar ik geef toe, mijn wereld is nog beperkter dan de uwe. 

Ik heb slechts mijn pokkuh broer en het ligt sowieso altijd al aan hem!

Slapeloos

 Ik voel mij geradbraakt vandaag. Ik heb afgelopen nacht nauwelijks een oog dicht gedaan.

Dat komt zo.

Kale en Brillenvrouw hebben een groenteabonnement. Met biologische groente. Meestal komt die groente van een boer uit de buurt, soms van iets verder. Maar altijd uit het seizoen. Want dan is de groente gewoon het lekkerst verzekert Brillenvrouw me. 

Dat is fijn, want de vaste lezer van deze blog weet dat ik wel een oogje
op groente heb. Als rechtgeaarde vegetarische kater zeg maar.

Dit keer werd er sla geleverd. Tot grote blijdschap van Kale en Brillenvrouw, want de sla uit dit abonnement is altijd lekker. Wel veel werk, want biologisch betekent zand en beestjes.

En gratis eiwitten wijzen Kale en Brillenvrouw dan weer af en tandenknarsen doen ze alleen om mijn pokkuhzus.

Dit keer zat er een torretje in de sla. En dat torretje heeft mij mijn nachtrust gekost.

Want in plaats van dat Brillenvrouw het wegspoelde, doodtrapte of op andere wijze vermoordde, zette ze de tor op de tuintafel. 

De hele nacht dacht ik aan die tor die in zijn eentje in de tuin was. Zonder partner. Vervreemd van de kindertorretjes die wenend thuis op de pa of ma sla-tor zaten te wachten.

Vreselijk!

Maar wat nu als deze tor in mijn tuin een soortgenoot zou vinden. Dat was een nieuw scenario dat zich opdiende. Dan zou mijn tuin binnen no time vergeven zijn van nazaten van die sla-tor. Mijn tuin zou voorgoed bedorven zijn. Ik kreeg jeuk van het idee alleen al.

Pas tegen de ochtend viel ik in slaap. 

Soezelend bracht ik de dag door, tot ik gewekt werd door een wanhoopskreet van Brillenvrouw.

Het was een Coloradokever die ik heb bevrijd, riep ze. De toon van haar uitroep laat mij geloven dat zij vannacht wakker ligt.

Geloof me, geen beter vermaak dan leedvermaak :-)

Tekenen

Aan de wand kun je zeggen.

Maar voor mij is tekenen net wat meer. Ik probeer er rust mee in mijn hoofd te krijgen. 

Genietend van de geur van potloden, het geluid van potloden over het papier. Iets onder je handen zien groeien. 

Mijn kleurpotloden zijn mijn ieniemini stukje van de regenboog....helemaal voor mezelf alleen. 

Regelmatig is het resultaat ok...regelmatig ook wel minder dan ok. 

Maar dat geeft niet. Het is mijn moment van plezier, rust en zen.

Deze tekening maakte ik op A3 formaat. Met inktense (Derwent) als onderlaag en daar ben ik met kleurpotlood overheen gegaan. Her en der een beetje "fine-tec" metaliek aquarel overheen gegaan.

Goede voornemens

Elk jaar kijken we terug hoe het afgelopen jaar was. 

Maar ja, ik kijk toch ook altijd weer vooruit. 

Of te wel, wat ging goed, wat kan beter, waar besteed ik minder aandacht aan het komende jaar.

Afgelopen jaar is een jaar, waar iedereen het over eens is.  

Daar hoef ik niet op in te gaan. 

Dat afgelopen jaar sluiten we af, en hopelijk denken we over 10 jaar een beetje melancholisch terug aan deze tijd. 

Maar ja, komend jaar?

Och, we gaan het zien.

Maar vandaag sloot ik in ieder geval af met dit ienimini landschapje. 

Gouache (11 bij 18 cm). 

Want tekenen en schilderen blijft op mijn "to-do-list" staan. Als goed voornemen.

Ook dit jaar weer.  :-)

Petitie

Ik zit hier verstopt.
Niemand die mij ziet.
Eindelijk rust.

Ziet u die wallen onder mijn ogen?
Echt, ik ben doodop.

Al weken kom ik nauwelijks aan mijn rust toe.
Kale en Brillenvrouw zijn de godganselijke dag thuis.

Ze bellen.

Ze praten tegen hun beeldscherm of tegen hun Ipad.

Gek word ik er van.

Ik kom niet aan mijn 80% slaap.

Ik start een petitie!
Stuur het kantoorpersoneel weer terug naar kantoor!

Want ik ben er echt oprecht klaar mee!

Vandaag

...moest ik terug denken aan een zinnetje uit het boek van Griet op de Beeck "Vele hemels boven de zevende"

veiligheid zit in alles wat altijd was

En in deze dagen dringt dit zinnetje zich aan mij op.

En ik bedenk mij hoe ontwrichtend het leven kan zijn.

Hoe weinig grip wij hebben...

OK, we zijn voorlopig nog wel opgehokt dus ;-)

C-virus

Ik laat het over me heen komen. Er is weinig waar een poes iets aan kan doen.

Al weken zijn Kale en Brillenvrouw min of meer opgehokt in huis.
Er ontstaan af en toe wat spanningen. Want tsja een mens wordt er lamlendig van.

Een mens wel ja.

En dat hoort er bij.

Wij katten gaan er wat gemakkelijker mee om. Mijn pokkuh broer en ik overleven dit wel. Hij snurkt...en ik?

Ik geniet van de bezorgdiensten. Met name het verpakkingsmateriaal dat overblijft.

Niets heerlijker dan vers papier, een verse doos (nee Wateringse tak, niet meteen reageren).

Het is heerlijk.

Dit mag wat mij betreft nog tot volgend jaar duren.

Heerlijk!!