verveling

T is niks zo’n enkel, maar na een paar dagen voel je je verveeld. Dus je scharrelt wat meer rond en je zwikt weer door je enkel.

Dus facebook je weer (complete waste of time) …je leest weer wat (Jonathan Franzen: Vrijheid        aanrader!)

Je doezelt….je logt in op je werk. Doet wat aan je mail. Je knuffelt Truus…en je bent blij dat Ron niet op reis is gegaan. Want zo alleen in dat huis is ook maar niets.

 

 

Dus je kijkt weer naar de foto’s van de reis naar Tanzania. We waren in Stonetown en deden een rondleiding door de stad. Onze gids bracht ons naar een hotel waar vroeger de sultan leefde met 2 van ijn vrouwen. Dit was het deel van de tweede vrouw. (De heren mochten dan wel meerdere vrouwen willen, maar de vrouwen wilden niets van elkaar weten, dus moest alles gescheiden zijn, polygamie was allen voor rijke mannen)

Fijn die Buitenwatersloot

Natuurlijk een hartstikke leuke gracht, met allerschattigste steentjes. Maar de begroeing ernaast wil er nog wel eens voor zorgen dat het wegdek wat hobbelig is. Iets dat met mijn natuurlijke handigheid en gratie natuurlijk vragen is om moeilijkheden.
Jawel vanmorgen gigantisch op mijn plaat gegaan. Pijn in mijn enkel en een man aan de overkant van de gracht wilde al een ambulance bellen. Maar ja, da's weer zo opvallend. Dus maar naar huis gestrompeld.
De katten negeren me nu ik op bed lig met mijn voet omhoog met een koude natte theedoek erom heen.

Wat een gehannes!

Verder stond dit weekend in het teken van die gek in Noorwegen. Wat bezielt zo'n man om zo lang van te voren zo'n aanslag en moordpartij voor te bereiden? En het uit te voeren? Ik zit er al mee dat ik met de kat naar de dierenarts moet (als dat aan de orde is natuurlijk) of als ik iemand iets vervelends moet zeggen. Maar 84 mensen neermaaien? Uitzoeken hoe je een bom kan maken van kunstmest? En dan ook nog eisen dat je in uniform moet, en dat het noodzakelijk was wat je deed.

Onvoorstelbaar!

En de dood Amy W. 27 jaar. Triest. En wat kon ze goed zingen.

Stonetown

28 juni. Via Arusha vliegen we naar Zanzibar. Voor 2 nachten verblijven we in het Swahili House.

Dat vliegen was nog heel wat, een stuk of 5 tussenlandingen in een toestel ter grootte van een veredeld tonijnblikje. En we zaten er als haringen in een ton. Na een half uurtje was ik in staat om de passagier voor me (zo’n knuppel die op het laatst boekte en dan meteen graag naast de piloot wil zitten, je kent dat wel eigenlijk ben je jaloers dat je niet zelf op het idee kwam en natuurlijk uit zich dat in ongetemde irritatie

Maar toch…klapperbenen van hier tot Tokio….en zelfs al hadden we mogen staan, dan nog had ik hooguit mijn benen kunnen strekken om met mijn kont tegen het dak aan te komen.

Tussenlandingen plenty dus en een overstap in Arusha. Om te plassen moesten we door de security check, dus moest op de weg weer naar buiten mijn schoenen door het X-ray apparaat en moest ik op mijn sokken door de metaaldetector.

Stonetown vanuit de lucht ziet er al anders uit dan het vaste land. Diverse hopen met vuil (veel plastic flessen) laten de toch al chaotische stad er nog rommeliger uitzien. Het noorden van Tanzania  was schoon. Nergens plastic, nergens vuil. Maar dat komt natuurlijk vooral omdat de mensen er geen nagel hebben om hun kont mee te krabben. Lokale marktjes zijn er, maar je krijgt je groente niet mee in een gratis plastic zakje. En drinkwater in flessen is niet te betalen bij een gemiddeld inkomen van 50$ per maand. Dus je vindt doodgewoon nergens iets omdat het ook niet voorhanden is. De enkele keer dat we souvenirtje kochten werd het in krant verpakt en er werd bij de buren een zakje gescharreld.

Het welvaartsniveau op Zanzibar ligt net wat hoger en dat uit zich meteen in meer afval. In ieder geval rond Stonetown.

 

Je ervaart je meteen in een ander land als je uit het vliegtuig stapt. Het is warmer, ent al die gesluierde vrouwen. Veel gebouwen hebben een midden-oosterse  touch meegekregen.  En goed en wel in het hotel gaat het luchtalarm. Nee….de moskee. Van alle kanten wordt opgeroepen voor het gebed. Ieder zijn meug…maar ik zelf krijg steeds meer een hekel aan reli´s die iedereen van hun geloof proberen te overtuigen en je dwingen om mee te doen. Goed ik wil wel een lange broek dragen, maar een sjaal om mijn hoofd, nee. Als ik respect toon verwacht ik dat ook terug voor mijn mening.

De eerste nacht was weer een ervaring zeg maar. Ik liep gewoon leeg wat een arremoe. Thuis kun je je laken gewoon in de was gooien, je makkelijk wassen en zo….dat vergalt het heel erg leuke hotel wel een beetje. En zij kunnen er echt niets aan doen. Ik verdenk de lunchboksen tijdens de safaritochten. Die worden ‘s ochtends vroeg klaar gemaakt en de temperatuur in een auto loopt toch op. Terug denkend…elke keer dat ik dacht dat het beter ging hadden we een lunchboks…en daarna was het weer bingo. Misschien toeval en zijn het gewoon de malaria tabletten……maar leuk is het niet.

De volgende ochtend hadden we een city-tour. Onze gids stond al ruim voor 9 uur (afgesproken tijd) op ons te wachten. In 2 tot 2,5 uur zou hij ons van alles over Zanzibar en Stonetown vertellen. Uiteindelijk werd het een tocht van ruim 3 uur.maar het was erg leuk. Wat een veel bewogen geschiedenis heeft dat eiland! Van supermacht tot slavenplaats. We bezochten de voormalige slavenplaats. En dat maakte veel indruk. Wat een zwarte bladzijde uit de geschiedenis. Wat mensonterend…ik moest er echt een traantje wegpinken. Mensen werden echt drie dagen in een hele krappe ruimte, met bijna geen water en voedsel opgeslagen (ander woord heb ik niet). Degene die overleefden waren sterk genoeg om de overtocht naar de diverse landen te maken. Vreselijk. Vrouwen werden als concubine verhandeld, hun kinderen waren een cadeautje. De kinderen van die vrouwen werden door de Arabieren nog wel in de familie opgenomen en de vrouwen waren daarna vrij (maar dus zonder kind)

De deuren in Stowntown vertellen een geschiedenis op zich. Aan het houtsnijwerk kon je zien of degene die achter de deur woonde verbonden was aan de slavenhandel, landbouw, of visserij. Een tekst boven de deur vertelde het geloof. De koperen pinnen waren bedoeld om te voorkomen dat de olifanten die langs liepen de deur kapot drukten.

Natuurlijk bezochten we de markt en struinden door de stad en kregen ook een beetje de indruk van het dagelijkse leven.