dinsdag 31 december 2013

Blond

Op de valreep naar het nieuwe jaar wil ik toch nog even teruggrijpen op een onderwerp waar de oplettende lezer mij al eerder over heeft gehoord.

Dat onderwerp heeft niets met de titel van deze blog te maken, maar de gemoederen over het
onderwerp liepen in 2013 zo hoog op dat ik meen het betreffende onderwerp te moeten mijden en een vergelijkbaar onderwerp te zoeken dat niet zo beladen is. Dit alles in de hoop dat ik de lezer iets kan vertellen zonder dat er stoom uit de oren komt, de bloeddruk stijgt en mensen elkaar briesend in de haren vliegen.

Blond.

Blondjes moppen zijn namelijk een traditie. Al jaren worden ze in Nederland verteld. Met een grap en een grol wordt de vrouwelijke blonde medemens te kakken gezet in mopjes. Maar er is nog geen blondje geweest die de gang naar de rechter heeft gemaakt om aan te tonen dat de mopjes discriminerend zijn. U meent nu natuurlijk meteen te moeten opmerken dat blondjes niet de benodigde intelligentie hebben om de gang naar de rechter te wagen.

Maar ik vraag u om op de laatste dag van het jaar uw oordeel even op te schorten en mij mijn verhaal af te laten maken.

Net als bij het beladen onderwerp heeft "blondjes moppen" meerdere kanten. Er zijn ongetwijfeld blondjes die zich ergeren aan de mopjes en geïrriteerd raken als ze worden verteld.
Er zullen blondjes zijn die het aangrijpen om te bewijzen dat ze toch wel degelijk slim zijn en dat de mopjes verteld worden door met name lelijke en domme mannen. Er zullen mannen zijn die de mopjes leuk vinden en ze graag door vertellen, er zullen mannen zijn die blondjes mopjes niet leuk vinden.

Maar zoals gezegd er is nog nooit iemand voor naar de rechter gegaan om het discriminerende van de blondjes moppen aan te tonen.

Terwijl ik hier zo zit, vraag ik me af hoe dat komt. Volgens mij heeft het er mee te maken dat blonde vrouwen wel weten dat die mopjes nergens op slaan. Het geniep zit hem immers niet in de mopjes, maar in het idee dat achter de mopjes zit. Dat er mannen zijn die zich verheven voelen boven vrouwen. Dat weten alle vrouwen, en alle vrouwen weten ook dat niet alle mannen daar zo over denken. De paar mannen die dat wel vinden, ach die verander je niet met de gang naar een rechter. Da's een kwestie van geduld en goed opvoeden van volgende generaties.

Dat besef is niet zomaar ontstaan, maar er zijn generaties van strijdbare vrouwen aan vooraf gegaan, die op de bres sprongen voor hun rechten. Kiesrecht, recht op scholing, recht op gelijk loon bij vergelijkbaar werk, de mogelijkheid om eigen bezit te hebben …….ga zo maar door. Er is voor gevochten en voor gestreden. En nu vindt bijna iedereen het normaal dat vrouwen volwaardige mensen zijn. Zelfs zo zeer dat we accepteren als er af en toe van die flauwe blondjes moppen worden verteld.

Mannen noemde het destijds traditie dat vrouwen niet mochten stemmen, dat vrouwen niet naar school hoefden en dat ze vooral thuis voor de kindertjes moesten zorgen. Het was onzin dat een onderwijzeres net zo'n salaris kreeg als een onderwijzer.

Maar daar hebben dappere vrouwen zich toen tegen verzet.

Ik mijmer voort over de analogie van het beladen onderwerp en de blondjes moppen en ik heb de volgende wensen aan u. Laten we in 2014 proberen om

  • weer te luisteren naar elkaars argumenten. We hoeven het niet altijd met elkaar eens te zijn, maar doe de mening van een ander niet meteen af als stompzinnig, racistisch of seksistisch.
  • kritisch te blijven ten opzichte van tradities!

Maar nu ga ik naar boven, op zoek naar een veilig plekje. Want die knallen worden wel erg hard zo langzamerhand!

dinsdag 10 december 2013

Kerstboom

Laatst vroeg iemand of wij een boom hebben met Kerst.

En ik bedacht me dat onze laatste boom al weer 8 of 9 jaar terug was. Ik beleefde altijd veel plezier aan mijn kerstboom. Of kerstboompje, want ik woonde niet altijd even ruim.

Ik kan me zelfs een keer herinneren dat ik mijn kerstboompje met veel weemoed rond april bij het vuil zette. Er was niet veel meer van over, maar het kostte me moeite om afscheid te nemen van het ding. En  toen ik die drempel eenmaal over was, kostte me het moeite om het bij het vuil te zetten.

Niet omdat ik loslatingsangst had, maar wel last van gêne om het ding rond die tijd aan de stoeprand te zetten. Kaal als een overjarig skelet, met nog een paar draadjes lametta er in.

Het optuigen van de kerstboom is jaren een traditie geweest. Boom kopen, kerstversiering te voorschijn halen en dan met de meest zoetsappige kerstmuziek op de achtergrond het boompje optuigen.
Mijn kerstlampjes waren altijd netjes opgeborgen (mijn jeugdtrauma was mijn vader die al vloekend en tierend de enorme kluwen kerstlampjes probeerde te ontrafelen….dat gebeurde mij dus niet!!)

Tot het laatste jaar van onze boom.

Het begon al met de aanschaf ervan, Het zou een Nordmann worden. En een beetje Nordman kostte toen in dat laatste jaar dat wij een boom kochten 75 euro. VIJFENZEVENTIG euro.
Goed ik geef toe, we hebben geen auto, dus waren verplicht een kerstboom pal bij te kopen, maar dat vertikte ik toch ten ene male. Dus het werd een blauwspar die weliswaar iets goedkoper was, maar nog steeds vreselijk duur.

En eigenlijk iets te groot, bleek toen we eenmaal thuis waren. Schatje mopperde slechts één keer op weg naar huis. Dat hij spijt had geen handschoenen meegenomen te hebben. Maar toen was dat gedrocht (lees: boom) thuis.

Eenmaal op maatgeknipt en in de standaard gezet mocht ik naar traditie de boom optuigen. Ik zat toen al onder de bultjes van de naalden en begon al licht te oxideren van de inspanning. Maar het zoetgevooisde gekweel van Nat King Cole op de achtergrond kalmeerde me enigszins.
Dus ik tuigde de boom op, lampjes er in. Versiering erin, de standaard gevuld met water.

En toen het magische moment van de kerstlampjes aan doen.



Die deden het dus niet. Dus alles moest er weer uit.

En ik kon toen op zaterdag naar V&D, tuincentrum, HEMA, en ik weet allemaal niet waar op jacht naar godvergeten lampjes. Overal uitverkocht. Overal vreselijk druk.

Toen ik uiteindelijk met nieuwe lampjes de boom opnieuw wilde optuigen, zette schatje opnieuw Nat King Cole op.

En op dat moment….heb ik onder het uitbrengen van mijn meest geraffineerde Haags gezworen NOOIT meer een kerstboom te nemen.