Niet dat die schoen er ook maar iets toe doet, maar die schoen zette me aan het denken. Die schoen zag er best nog keurig uit vond ik. Waarom lag die schoen daar? Dat hield me bezig terwijl ik op de tram stapte. Het bleef aan me knagen en ik bedacht allerlei scenario's waarom die schoen daar lag.
Tot een tafereeltje in de tram zich aan mij opdrong. Een gesprek tussen twee mannen.
De een zat aan half liter blik bier te lurken. De ander zat aan de andere kant van het gangpad en had een kinderwagen bij zich. De verhalen van de bierdrinkende man drongen mijn gedachten binnen. Ik was de schoen al weer vergeten.
Met belangstelling volgde ik de monoloog van de bierdrinkende man tegen de man met de kinderwagen.
Die monoloog ging van bier, naar een ernstig verzwikte enkel waar hij maar net van hersteld was tot aan zijn ingegroeide teennagels. Het was een verhaal zonder punten en komma's. Ik volgde het niet echt. De schoen lag nog te scherp op mijn netvlies om het echt goed te volgen.
De man met de kinderwagen aan de andere kant van het gangpad volgde de monoloog van de bierdrinkende man. Hij knikte en humde af en toe en zei uiteindelijk "de volgende halte moet ik er uit"
Ze stonden beiden op. En ineens drong het tot me door. Er zat geen kind in de kinderwagen. Er zat een hondje in. Een mopshondje. Het beestje lag amechtig in de wagen terwijl beide mannen de kinderwagen uit de tram takelde. Dat deden ze heel secuur. Het hondje had niets in de gaten.
En mijn gedachten gingen van de schoen, naar die hond in de kinderwagen. Op weg naar huis was ik bezig met scenario's te bedenken waarom dat hondje in die kinderwagen zat.
Waar een schoen al niet toe kan leiden.
