Slecht nieuws

Een tijdje terug was ik bij de dokter. Natuurlijk was hij helemaal weg van me.
Hij kietelde me achter mijn oren, noemde me droppie en gaf me zelfs een zoen op mijn stip.
Dat laatste was minder. Maar ja, ik zat daar in complete stress op de onderzoekstafel en ik wilde eigenlijk alleen maar terug in dat rare grijze plastic reismandje.

Dat was raar, want thuis was ik er met geen stok in te krijgen....ik weet te goed waar dat mandje naar leidt. En ja wel, daar zat ik weer.

Algeheel onderzoek en mijn injecties. Tandsteencontrole. Alles was goed, maar de dokter pakte toch zijn stethoscoop erbij.

"Mmmmm" hoorde ik hem mompelen. "Een hartruisje".

Ik kan u vertellen, dat kwam hard aan. Je hart is toch heel belangrijk, het mag kloppen desnoods iets te snel, zoals nu op die onderzoekstafel, maar het mag niet ruizen. Daar is een hart niet voor gemaakt. En die ruis kwam omdat ik een lek in mijn hartklep heb.

Na mijn prik was ik niet meer te houden en dit keer mocht ik dan ook gewoon mijn reismand in schieten, het kakje van de heenweg (ik was bang en dan hou ik het niet schoon) was gelukkig weggehaald. Ik kon veilig op mijn handdoekje liggen en bidden dat het deurtje snel weer dicht ging.

Op weg naar huis dacht ik er aan om mijn kwaal op Facebook te zetten. Me te wentelen in de aandacht van de mensen om me heen. Ik weet zeker dat ik veel steun zou krijgen.

Maar bedacht ik me, is die steun wel oprecht? In de regel roept iedereen ach en wee met je mee bij slecht nieuws, en klapt en juicht om goed nieuws. Sociaal wenselijke steun.....
Wilde ik dat wel?

En ik besloot mijn lot te dragen. Alleen. Op schoot bij Brillenvrouw die in mijn oor fluisterde dat er voetballers wereldberoemd zijn geworden met een hartruis. En oud.

Tevreden soezelde ik weg.....de steun en troost van iemand die je na staat. Dat zegt toch meer dan 200 likes op Facebook.

Vindt u ook niet?

Gaan we stemmen?

Sinds Brillenvrouw aan de i-pad is en sinds zij tot mijn grote ergernis vaak 's nachts wakker ligt is zij fan van uitzending gemist.

Een tijdje terug lag zij weer wakker en hop daar ging de i-pad weer aan. Omdat ik daar wakker van werd besloot ik met een schuin oog mee te kijken.

Het was een documentaire over dat mensen de bonussen, de banken en de politici zat zijn. Terwijl ik ik dus met een schuin oog meekeek, merkte ik dat de documentaire haar bezig hield. Ik hoorde haar af en toe instemmend brommen en ze keek ook kleine stukjes opnieuw.

Zo hoorde ik de omroeper de vraag stellen "Maakt het nog uit óf we gaan stemmen? En maakt het nog uit op wie we gaan stemmen?"

Beide vragen werden door geïnterviewden ontkennend beantwoord.  En ook Brillenvrouw schudde nadenkend haar hoofd.

Bij veel kiezers leeft het gevoel beroofd te zijn van zeggenschap. Dat maakt veel kiezers boos. Er wordt niet naar ze geluisterd.
Europa had de mogelijkheid om in te grijpen na de financiële crisis. Ze hadden wat aan het banken debacle kunnen doen. Ze hadden een halt kunnen toeroepen tegen de bonuscultuur, ze hadden stelling kunnen nemen tegen het grote graaien. Maar dat gebeurt niet. Degene die invloed heeft in Europa zijn de lobbyisten, mensen (lees bedrijven) met geld hebben direct toegang tot de politieke arena. De politiek in Europa is niet meer democratisch.
Bedrijven bepalen in steeds grotere mate hoe de samenleving wordt ingericht. En wij kiezers hebben daar steeds minder invloed op. En dat maakt boos.

Politici zijn bang voor die boosheid van de kiezers. Zij weten geen raad met de onvrede. Zij zijn er op uit om met oneliners de voorpagina van de krant te halen. Ze luisteren niet meer.
Eén man zei het heel mooi "de boosheid en de onvrede is eigenlijk een cadeau van de kiezer, een cadeau verpakt in prikkeldraad weliswaar, maar het zou hun de mogelijkheid geven om iets met die boosheid van de kiezer te doen"

En de enige die de politici kan dwingen om te luisteren is de kiezer zelf. Door die boosheid te ventileren. Demonstreren, je mening ventileren.

Ik hoorde Brillenvrouw mompelen "Misschien ga ik uit protest wel een blanco stem uitbrengen, of maak ik mijn stem ongeldig."
En iedereen die het horen wil zeg ik "Het maakt immers niet uit of ik stem,  of op wie ik stem. Ik kan dus beter een signaal afgeven dat de politiek de boot mist. En wie doet er met me mee?"

Ik doe met haar mee. Ik wil op 22 mei de Europese politici een kat geven!

Ik lever een blanco stem in!