Slecht nieuws

Een tijdje terug was ik bij de dokter. Natuurlijk was hij helemaal weg van me.
Hij kietelde me achter mijn oren, noemde me droppie en gaf me zelfs een zoen op mijn stip.
Dat laatste was minder. Maar ja, ik zat daar in complete stress op de onderzoekstafel en ik wilde eigenlijk alleen maar terug in dat rare grijze plastic reismandje.

Dat was raar, want thuis was ik er met geen stok in te krijgen....ik weet te goed waar dat mandje naar leidt. En ja wel, daar zat ik weer.

Algeheel onderzoek en mijn injecties. Tandsteencontrole. Alles was goed, maar de dokter pakte toch zijn stethoscoop erbij.

"Mmmmm" hoorde ik hem mompelen. "Een hartruisje".

Ik kan u vertellen, dat kwam hard aan. Je hart is toch heel belangrijk, het mag kloppen desnoods iets te snel, zoals nu op die onderzoekstafel, maar het mag niet ruizen. Daar is een hart niet voor gemaakt. En die ruis kwam omdat ik een lek in mijn hartklep heb.

Na mijn prik was ik niet meer te houden en dit keer mocht ik dan ook gewoon mijn reismand in schieten, het kakje van de heenweg (ik was bang en dan hou ik het niet schoon) was gelukkig weggehaald. Ik kon veilig op mijn handdoekje liggen en bidden dat het deurtje snel weer dicht ging.

Op weg naar huis dacht ik er aan om mijn kwaal op Facebook te zetten. Me te wentelen in de aandacht van de mensen om me heen. Ik weet zeker dat ik veel steun zou krijgen.

Maar bedacht ik me, is die steun wel oprecht? In de regel roept iedereen ach en wee met je mee bij slecht nieuws, en klapt en juicht om goed nieuws. Sociaal wenselijke steun.....
Wilde ik dat wel?

En ik besloot mijn lot te dragen. Alleen. Op schoot bij Brillenvrouw die in mijn oor fluisterde dat er voetballers wereldberoemd zijn geworden met een hartruis. En oud.

Tevreden soezelde ik weg.....de steun en troost van iemand die je na staat. Dat zegt toch meer dan 200 likes op Facebook.

Vindt u ook niet?