Ik voel mij geradbraakt vandaag. Ik heb afgelopen nacht nauwelijks een oog dicht gedaan.
Dat komt zo.
Kale en Brillenvrouw hebben een groenteabonnement. Met biologische groente. Meestal komt die groente van een boer uit de buurt, soms van iets verder. Maar altijd uit het seizoen. Want dan is de groente gewoon het lekkerst verzekert Brillenvrouw me.
Dat is fijn, want de vaste lezer van deze blog weet dat ik wel een oogje
op groente heb. Als rechtgeaarde vegetarische kater zeg maar.
Dit keer werd er sla geleverd. Tot grote blijdschap van Kale en Brillenvrouw, want de sla uit dit abonnement is altijd lekker. Wel veel werk, want biologisch betekent zand en beestjes.
En gratis eiwitten wijzen Kale en Brillenvrouw dan weer af en tandenknarsen doen ze alleen om mijn pokkuhzus.
Dit keer zat er een torretje in de sla. En dat torretje heeft mij mijn nachtrust gekost.
Want in plaats van dat Brillenvrouw het wegspoelde, doodtrapte of op andere wijze vermoordde, zette ze de tor op de tuintafel.
De hele nacht dacht ik aan die tor die in zijn eentje in de tuin was. Zonder partner. Vervreemd van de kindertorretjes die wenend thuis op de pa of ma sla-tor zaten te wachten.
Vreselijk!
Maar wat nu als deze tor in mijn tuin een soortgenoot zou vinden. Dat was een nieuw scenario dat zich opdiende. Dan zou mijn tuin binnen no time vergeven zijn van nazaten van die sla-tor. Mijn tuin zou voorgoed bedorven zijn. Ik kreeg jeuk van het idee alleen al.
Pas tegen de ochtend viel ik in slaap.
Soezelend bracht ik de dag door, tot ik gewekt werd door een wanhoopskreet van Brillenvrouw.
Het was een Coloradokever die ik heb bevrijd, riep ze. De toon van haar uitroep laat mij geloven dat zij vannacht wakker ligt.
Geloof me, geen beter vermaak dan leedvermaak :-)
