Warm

Volos is een leuke stad. Leuke winkels, mooie boulevard en leuke tsipouroudakia.

Suizebollend van ons middagdutje struinen we door de stad. Het is warm. Bewolkt en af en toe een buitje maakt het drukkend. 30 graden kan dan best warm zijn.

Naousa

Maar warmte is ook fijn. Het is een excuus om met een fijn drankje (vers sinaasappelsap en daarna een citroen-slush) naar de pantoffelparade op de boulevard te kijken.

Terwijl we naar de voorbijtrekkende mensen kijken, vraag ik met toch af of zo'n boulevard niet in een safariprogramma kan worden opgenomen.

De mens blijft toch het meest leuk en kleurrijk om te bekijken.

De volgende dag reizen we af naar Naousa. Midden in hét wijn- en fruitgebied van Griekenland.
Een mooie rit.

De aanwijzingen van mijnheer Ross Holiday zijn knudde, en de verstrekte kaart niet heel handig. Maar uiteindelijk komen we toch aan in het Agios Nikolaospark bij Naousa.

Groen en veel water. Het hotel is wel weer vergane glorie, maar dat is ook wel weer de charme van zo'n rondreis.

Na een dutje wordt het tijd om het park te gaan verkennen.

Gepubliceerd met Blogsy

De weg

De weg vinden in Griekenland vraagt nogal wat vaardigheden.
Het kaartmateriaal is meestal niet zo best.

voorbeeldje

En de Griekse medeweggebruikers hebben geen verkeersinzicht, zijn ongeduldig en...zei ik al dat ze ongeduldig zijn?

Ze haten sturen.....waarom zou je aan jouw kant van de streep op een smalle weg blijven....de tegenligger past zich maar aan!

En het Griekse alfabet en de taal is ook een probleem. Want de Grieken werken met naamvallen, ze schrijven hoe het klinkt ..... er zijn tig manieren om bijvoorbeeld een "ie" klank op te schrijven. Dus soms wijkt de naam op het naambordje echt af van de naam op de kaart.

En zei ik al dat de Griekse weggebruikers ongeduldig zijn?

Maar een groot probleem is ook de bewegwijzering zelf. Borden staan vaak achter struiken....of net achter een paal. Je ziet ze dan net te laat. Op de nieuwere wegen worden de borden herhaald. Eerst zie je dan de Griekse aanwijzing en even later in het voor ons bekende alfabet. Dat helpt.

Maar vaak zijn de borden gewoon echt niet te lezen.
Ik lees best een beetje Grieks, maar ik moet er toch even op puzzelen.....en de Griekse bevolking maakt het er zo niet makkelijker op.

Gepubliceerd met Blogsy

Volos

Of te wel in Griekenland. Onze vlucht vetrok om half vijf in de ochtend. In het hoogseizoen betekent dat je al om twee uur op Schiphol moet zijn.

Er was een tijd dat ik dat schaamteloos kon doen. Maar die tijd is voorbij. De vlucht is niet vol, maar ondanks dat de stoel naast ons vrij is en ondanks de nieuwe stoelen is drie uur vliegen niet fijn. Maar ik hou mezelf vol dat aan alles een eind komt en we landen vijf minuten vóór schematijd op Volos.

Volos. Leuke stad, prima hotel, maar wel een kippenhok van een kamer. Gelukkig mogen we al om 12 uur op de kamer en we starten de vakantie met een inhaalslag op de verloren nacht. En dat doen we na de lunch weer.

En na het avondeten vallen we weer als blokken in slaap. Om midden in de nacht wakker te worden van de jeuk. Natuurlijk denk ik meteen aan bedwantsen. Want de vloerbedekking op de kamer heeft de beste tijd gehad en zag er niet al te fris uit (en geloof me dat is een understatement). In het donker denkend aan bedwantsen is goed voor de fantasie. In gedachten vergezellen de wezentjes ons gedurende de hele vakantie door Noord Griekenland om daar alle locaties die we bezoeken te infecteren.

Al gauw wordt een bedwantsenplaag het volgende probleem van de Grieken. Niet alleen het overwinnen van wat economische probleempjes, het blussen van branden, het dealen met bootladingen vluchtelingen, voeg ik daar de problematiek van de bedwants aan toe.

Tot ik een mug in mijn oor hoor zoemen en ik opgelucht kan verder slapen. Gelukkig....de jeuk werd gewoon veroorzaakt door doodordinaire muggenbulten.

 

Gepubliceerd met Blogsy

Brillenvrouw op reis

Wat is dat toch? Ik weet dat er weer dikke shit is als die naaimachine te voorschijn wordt gehaald.
Er moet nog gauw iets gemaakt worden, want zij heeft nog wel een lapje ergens liggen. En natuurlijk wil zij iets nieuws meenemen.

Raar is dat, het enige dat ik wil meenemen als ik op reis ga, is Kale en Brillenvrouw. Want als....ALS ik op reis ga, is het naar dokkie (niet leuk) of naar een ander huis.

In beide gevallen blijf ik eigenlijk liever op de plek waar ik was.

Ik heb het niet zo op reizen zeg maar.

Maar Brillenvrouw heeft het lapje verwerkt tot een rokje. Dus dat wordt weer eenzame opsluiting in het huis. Samen met mijn pokkuhbroer.

En af en toe komt er dan iemand ons voeren en onze bak verschonen.

Saai. Als maar binnen, zonder hoofden om tegenaan te snorren,

Zonder schootjes, zonder een goed gesprek.


Zelfs mijn restlapjes waar ik zo heerlijk op lag, worden opgeruimd.
Ik zal een nieuw plekje moeten vinden.

Gepubliceerd met Blogsy