Vandaag

Natuurlijk staat deze titel voor elke dag, maar eens in de 30 jaar of zo maak je iets mee dat niet altijd voorkomt.

Een abdicatie bijvoorbeeld. Een woord dat ik sinds eind januari eigenlijk nog niet eerder hoorde. Niet bewust in ieder geval. En zeker niet zo vaak.

Maar vandaag was het zo ver. Nu heb ik eigenlijk niets met het koningshuis. Niet echt iets op tegen ook trouwens. Om in de termen van J.C. te blijven "elk voordeel, heb zijn nadeel".

Deze blog gaat ook niet over het koningshuis.

Nee.

Maar als ik jaren later terugdenk, wat blijft mij dan het meeste bij van deze dag?

Ik heb de vorige abdicatie ook gewoon nog mee gemaakt. Wat me daarvan is bijgebleven is de de stem van prinses Juliana die probeerde boven het gejoel van de menigte op de Dam uit te komen....."....zojuist.....ZOJUIST...."  Ze begreep totaal niet waarom men niet in vreugdestemming was. Dat is me het meest bijgebleven toen.

En wat was dat nu? Ook toch weer die balkon scène.....en prinses Beatrix die tegen koning W.A zei "even wuiven misschien?". Even viel perfectie en goede voorbereiding van haar af. Ze stond er niet bij stil dat de microfoon nog open stond.

Dat en een vrije dag natuurlijk, daar is nooit iets mis mee natuurlijk.

Lente

De lente viel dit jaar op donderdag. Het was een prachtige dag. Warm en zonnig.
Zo'n dag waarbij het een feest is om te fietsen.

En omdat ik een afscheidsreceptie had in Madurodam, en ik het gekluun door Den Haag zat was (de Raamweg en Plesmanweg zijn nu ook al opgebroken) besloot ik een andere route naar huis te nemen.

Door statig Den Haag. Rond half 8 fietste ik langs het Sweelinckplein en begon prompt op mezelf te mopperen dat ik mijn fototoestel niet had meegenomen. In het zachte avondzonlicht zag het plein er betoverend uit. De bloesembomen waren een feest om naar te kijken. Toch even afgestapt om te genieten.

En om mijn jas uit te trekken, want die was niet nodig.



Deze foto kwam ik ook nog tegen op Flickr.....nog mooier!

Stamkroeg

Sinds wij van Grijswijk naar Delft zijn verhuisd hebben we een stamkroeg. Een fenomeen dat wij nog niet eerder ervoeren. Niet in Grijswijk in ieder geval.  Ik heb  met schatje 10 jaar in Grijswijk gewoond. Als geboren en getogen Haagse heb ik het geprobeerd.....Rijswijk, maar mijn eerdere blogje dat ik oprecht jatte van Sjaak Bral geeft toch wel aan hoe ik over die gemeente denk.

Grijs, leefbaar, auto, netjes. Dat zijn termen die bij Rijswijk horen. Rijswijkse dametjes ook. Gewatergolfd haar, kakkineus accent, sjaaltje en trenchcoat. En o ja....VVD.

Weinig horeca. Er zijn zeker goede restaurants. Goed, maar wel prijzig. En je moet altijd reserveren. Terwijl de wens om uit eten te gaan gewoon op komt zetten. Je hebt geen zin om te koken, dus ga je ergens eten.  Je hebt trek in een biertje en een kletspraatje, dus je gaat naar een kroeg.

Zo niet in Rijswijk.

Maar in Delft hebben wij dus een stamkroeg. En ik had het er gister met schatje over. Wat is er nu zo leuk aan? De tig soorten bier? Zeker!  Bijzondere jenevers (ik begin er nu eindelijk een paar te waarderen). Natuurlijk. De gastvrije ontvangst? Absoluut!
Maar toch ook de stammetjes.  Divers, jong en oud, rijk en arm, student of doorgewinterde Delftenaar. Heerlijk!

Je komt er binnen en je bent welkom.

De stammetjes weten wel van het verhaal van de foto bij deze blog. Leuk dat schatje en ik er ook op staan.

Storm

Schatje en ik waren een dikke week naar Zuid-Afrika. Hij voor zijn werk, ik omdat hij op een leuke locatie zat en we nog een paar dagen safari eraan vast konden knopen. Natuurlijk op eigen kosten, dat spreekt voor zich.

Eenmaal terug vanuit het heerlijke zomerachtig aanvoelend weer moest de arbeid weer verricht worden. Op naar kantoor dus. En natuurlijk wordt in alle vroegte, pal voor ik naar kantoor moest gekeken of ik mijn abonnement wel bij me had.

Nee dus.

Nergens te vinden. Het hele huis ondersteboven gekeerd en dampend van frustratie dus maar op de fiets. Gelukkig woon ik in Delft en werk ik in Den Haag, maar het animo om te starten was al niet hoog. En dan een flink stuk moeten fietsen terwijl ze storm voorspellen, nee dat motiveert mij niet.

Heen viel het mee, maar de terugweg was toch anders. De wind was inmiddels flink aangewakkerd. En pal bij Hollands Spoor werd ik onderuit geblazen. Er was geen houden aan. Gelukkig waren er oplettende automobilisten die op tijd inhielden.

Het resultaat? Ik een gekwetst ego, en mijn fiets geblesseerd. Platte band, klein slag in mijn wiel. En vanaf het Rijswijkse plein is het toch nog best een eind naar huis lopen.

Maar elke keer met lopen verbaas ik me er weer over hoe heerlijk de cadans is, hoe ver je gedachten kunnen afdwalen  en dat je toch al snel een flinke afstand overbrugt.

Bij Rijswijk belde ik schatje met de vraag of hij me kon komen helpen. In een fietswinkel, waar ze geen werkplaats hadden helaas. Maar gelukkig wel een telefoon.

Halverwege het Jaagpad had schatje me bereikt, maar omdat het ventiel bleek te missen, kon hij me niet verder helpen. Maar samen lopen is toch leuker en het laatste stukje mocht ik zijn fiets gebruiken omdat de op kantoor genuttigde thee er toch wel nodig uitmoest.

Uiteraard vonden we dat we een biertje in onze stamkroeg hadden verdiend.