Forens

Sinds kort heb ik een nieuwe baan en moet ik wat meer treinen om op het werk te komen. Het is even zoeken geweest om de juiste trein te vinden waarbij je een goede aansluiting hebt en bovendien ook nog kans op een zitplaats.

Dat is gelukt. Als doorgewinterde OV-ganger lukt het me rond 7 uur altijd wel een plekje te vinden. Ik zit in de trein richting Schiphol en het publiek dat instapt is divers. Zeer divers.

Over de rand van mijn e-reader heb ik alle kans om mijn medepassagiers te bekijken. Want wat is er nu leuker dan mensen kijken? Zelfs het boek dat ik aan het lezen ben moet het soms afleggen tegen de drang om mijn medemens te bekijken.

Van de week rond Leiden zat ik in een behoorlijk volle trein. Er kwam een stel binnen met een koffer. De vrouw zette haar tas tegenover me en nam daarna afscheid van de man. Even later zat ze tegenover me. Verder zaten er op de twee overgebleven plekjes twee jonge meiden. Al voor de trein in beweging kwam hadden ze alle drie hun smartphone in de hand en ik zag hoe ze zich in hun eigen wereld terugtrokken. Daardoor waren ze geheel niet bewust van mijn gegluur.

Het meisje naast me zat met een verbeten trek op haar gezicht driftig te whatsappen. Zodra er een antwoord op een reactie van haar kwam gingen haar duimen als een volleerde typiste over het schermpje om terug te antwoorden.

Ruzie met haar vriendje dacht ik. En ze was gelet op haar gezichtsuitdrukking helemaal overtuigd van haar gelijk. De ander moest nodig bakzeil halen.

Het meisje schuin tegenover me glimlachte met een glimlach die de coupe oplichtte. Ze bleef met die glimlach naar het schermpje kijken.

Verliefd dacht ik meteen. En ik hoopte voor degene aan de andere kant van de verbinding dat ze snel haar glimlach zou temperen, want ze zag er adembenemend jong, kwetsbaar en mooi uit. Dat zou concurrentie op kunnen leveren!

De vrouw tegenover me kreeg antwoord op een SMS-je en ik zag de tranen opwellen in haar ogen. Steels pakte ze een zakdoekje uit haar tas om haar ogen te deppen. De hele tijd bleven haar ogen waterig staan en moest het zakdoekje weer tevoorschijn worden gehaald.

Verdriet dacht ik meteen. Verdriet dat ze haar nieuwe liefde achter moet laten en afscheid moest nemen van het geluk dat ze beleefd had. Ik hoopte maar dat het tijdelijk was.

Terwijl die gedachten zich aan me opdrongen probeerde ik me ook op te sluiten in mijn eigen wereldje en mijn boek.

Zo 's ochtends vroeg moet ik niet te veel fantaseren natuurlijk!

Dorpsleven

's Ochtends om 8 uur komt er een tractortje langs ons huisje geknort. Het is hier vroeg warm, dus klussen worden vroeg gestart en houden vroeg op. De eerste keer dat we het mee maakten waren we geshoqueerd en errug wakker.

Na twee dagen slapen we door.

Waar ik meer door geshoqueerd raak? Muggen.

Da's op zich niet erg, maar ze moeten MIJ hebben. Compleet ingesmeerd met Autan (jawel mèt DEET) en dan nog geven ze de voorkeur aan mij. Ik lig onder een laken, ben gehuld in bloesjes en broeken. Schatje zit/ligt naast me als een nakend onbeschermd dienblad voor aanlandende muggen.....maar nee....ik ben de bok.

Op zich niet erg. Een bultje overleef ikwel. Wat ongegeneerd gejeuk en gekrab ook, maar de Montejaque'se muggen zijn malo y infamo! Binnen de kortst mogelijke tijd zit ik onder de blazen die binnen mum van tijd walgelijk geel kleuren. Mijn omgeving bekijkt me alsof ik leproze lijder ben :-(

Gelukkig is er de farmacia. Zonder doktersrecept kom ik aan een cremetje met anti hystamine en na 2 dagen smeren kan ik weer tevoorschijn komen. Het tubetje neem ik mee. Al moet ik mijn huisarts bij wijze van spreken een mes op haar keel zetten, maar zij zal me voor een volgende mugrijke bestemming dit smeerseltje voorschrijven!!!

Of we gaan volgend jaar weer naar Spanje, waar je dit reddingsmiddel voor 6 euro gewoon kunt kopen.

Smal

Die pueblo blancos zijn er al een tijdje. Ze zijn ontstaan in de tijd dat er nog geen auto's waren. De zon was de grootste vijand dus straten werden smal gehouden.

Hoe smaller hoe beter. Geen zon betekent koelte. En koelte is een luxe hier.

Maar nu zijn auto's dingen van alle dag. En dan zijn smalle straatjes lastig.

En wat doe je dan?

Herzie je het bestemmingsplan? Roep je de welstandscommissie bijelkaar? Vergader je over aanpassingen?

Welnee. Je hakt gewoon een stuk uit een eeuwenoude muur. Die is dik en kan wel wat lijden.

En de auto's?....... Die kunnen er nu langs.

Net!

Vakantie

Net nu iedereen weer zo'n beetje terugkomt, gaan wij. Met vakantie dus. Geen kinderen hebben, heeft het voordeel dat je buiten het hoogseizoen op vakantie kunt.

 Maar waar naar toe?

 Vorig jaar gingen we naar Oeganda, het jaar daarvoor naar Tanzania. Prachtige bestemmingen. Dure vakanties ook. En vakanties waarbij je uit je koffer leeft. En waarbij je veel reist.

 Dit jaar wilde ik op een vaste plek zitten. Gewoon je koffer uitpakken op de plaats van bestemming en daar je ding doen. Ik wil zus, schatje zo. Schatje wil naar X, ik naar Y. Puzzelen om met alle wensen rekening te houden.

 Dus keek ik voor een gîte. Maar mozes kriebel, de leuke gîtes waren rustig een dikke duizend euro per week. Tenzij je in de middle of nowhere gaat zitten. Maar ik wil 's avonds uit eten gaan, wijntje erbij en dan niet met de auto via ongure paadjes terugtuffen.

 Het werd Spanje. In een pueblo blanco. Met gebruik van zwembadje. In een alleraardigst huisje. Onderdompelen in de Spaanse gemeenschap. Tapas barretjes in de buurt, 3 restaurantjes om uit te kiezen. En een behoorlijk ingerichte keuken om af en toe ook gewoon lekker te koken. 

!qué suerte! (en het eerste uitroepteken hoort andersom, maar hoe doe je dat op een i-pad??)