Forens

Sinds kort heb ik een nieuwe baan en moet ik wat meer treinen om op het werk te komen. Het is even zoeken geweest om de juiste trein te vinden waarbij je een goede aansluiting hebt en bovendien ook nog kans op een zitplaats.

Dat is gelukt. Als doorgewinterde OV-ganger lukt het me rond 7 uur altijd wel een plekje te vinden. Ik zit in de trein richting Schiphol en het publiek dat instapt is divers. Zeer divers.

Over de rand van mijn e-reader heb ik alle kans om mijn medepassagiers te bekijken. Want wat is er nu leuker dan mensen kijken? Zelfs het boek dat ik aan het lezen ben moet het soms afleggen tegen de drang om mijn medemens te bekijken.

Van de week rond Leiden zat ik in een behoorlijk volle trein. Er kwam een stel binnen met een koffer. De vrouw zette haar tas tegenover me en nam daarna afscheid van de man. Even later zat ze tegenover me. Verder zaten er op de twee overgebleven plekjes twee jonge meiden. Al voor de trein in beweging kwam hadden ze alle drie hun smartphone in de hand en ik zag hoe ze zich in hun eigen wereld terugtrokken. Daardoor waren ze geheel niet bewust van mijn gegluur.

Het meisje naast me zat met een verbeten trek op haar gezicht driftig te whatsappen. Zodra er een antwoord op een reactie van haar kwam gingen haar duimen als een volleerde typiste over het schermpje om terug te antwoorden.

Ruzie met haar vriendje dacht ik. En ze was gelet op haar gezichtsuitdrukking helemaal overtuigd van haar gelijk. De ander moest nodig bakzeil halen.

Het meisje schuin tegenover me glimlachte met een glimlach die de coupe oplichtte. Ze bleef met die glimlach naar het schermpje kijken.

Verliefd dacht ik meteen. En ik hoopte voor degene aan de andere kant van de verbinding dat ze snel haar glimlach zou temperen, want ze zag er adembenemend jong, kwetsbaar en mooi uit. Dat zou concurrentie op kunnen leveren!

De vrouw tegenover me kreeg antwoord op een SMS-je en ik zag de tranen opwellen in haar ogen. Steels pakte ze een zakdoekje uit haar tas om haar ogen te deppen. De hele tijd bleven haar ogen waterig staan en moest het zakdoekje weer tevoorschijn worden gehaald.

Verdriet dacht ik meteen. Verdriet dat ze haar nieuwe liefde achter moet laten en afscheid moest nemen van het geluk dat ze beleefd had. Ik hoopte maar dat het tijdelijk was.

Terwijl die gedachten zich aan me opdrongen probeerde ik me ook op te sluiten in mijn eigen wereldje en mijn boek.

Zo 's ochtends vroeg moet ik niet te veel fantaseren natuurlijk!