Zwart

Het zal de oplettende lezer niet ontgaan zijn. Ik ben zwart. Op een befje onder mijn kin, een vlekje op mijn buik, witte oogleden onder mijn zwarte haar en mijn kale lippen na.
Ik ben echt zwart.

Dat heeft zo zijn voordelen vind ik. Op een donkere ondergrond ben ik niet zichtbaar. Vanuit zo'n positie kan ik bijvoorbeeld mijn pokkenzus genadeloos laten schrikken. Of aanvallen, nog leuker.

Of als ik de kamer uitmoet omdat Kale en Brillevrouw weggaan. Dat is ook leuk. Zeker als ze haast hebben. Dan zit ik rustig in een donker hoekje en dan duurt het even eer ze me zien.

Geweldig! De woordenschat die dan over me uitgestort wordt. Rijp om te melden bij het meldpunt voor racisme, maar het is kostelijk. Toegegeven. Eenmaal gespot dan moet ik benen maken. Maar dat is een kunst die ik dan ook tot in perfectie beheers.

Maar helaas heeft het ook nadelen. Zo ben ik tot de ontdekking gekomen dat Brillevrouw zo heet omdat ze iets op haar neus heeft. 's Nachts heeft ze dat niet en door schade en schande heb ik geleerd dat zij dan niet te vertrouwen is. Hopeloos zelfs.
Als zij 's nachts opstaat, vormt zij een regelrechte levensbedreiging. Zij voor mij en ik voor haar. Want in het begin bleef ik rustig zitten in de wetenschap dat zij om me heen zou lopen.

Niet dus. Ze struikelt over me.  Mij soms pijnlijk rakend en zij soms gevaarlijk struikelend (wel leuk om mijn Haags weer eens op te poetsen, maar dit terzijde).

Tegenwoordig schiet ik, zodra zij opstaat, voor haar weg. Er voor wakend dat ik dat ruim op tijd doe, want anders schrikt ze van me en struikelt dan alsnog.

Vroeger lag ik ook nog wel eens op haar bureaustoel. U raadt het al....een zwarte bureaustoel. Maar dat leverde verpletterend resultaat op. Voor mij dan wel te verstaan. Nu weet ik, zodra ik op haar stoel lig en zij komt binnen, dan spurt ik weg. Ik dank God op mijn blote knieën dat de vloerbedekking bijna wit is. Dat redt me dan. Ze ziet me.

Nee zwart zijn is soms erg pijnlijk.