Voorraad

Zo eens in de zoveel tijd wordt het tijd om de vriezer leeg te eten en de voorraadkastjes eens te inspecteren. Ooit was ik dat laatste vergeten tot ik ineens overal kleine kruipertjes tegen kwam. Een pak bloem dat over datum was, bleek broedplaats voor de walgelijke beestjes te zijn.

Bah. Het werk dat je daaraan hebt! Niet alleen moet je alles schoonmaken, maar je moet ook heel veel weggooien ineens, want de kruipertjes gaan overal naar toe en kruipen overal in.

In het keukenkastje staat havermout. De ouderwetse soort. Ooit gekocht om zelf hartige muesli-repen van te maken. En hoewel niet vies, waren die repen nu ook weer niet zo lekker om nog een keer te maken. En havermoutpap.....nee...dat gaat hem ook niet worden.

Nu maak ik er bananenbrood van. En omdat we niet zulke zoetekauwen zijn en omdat we ook op de calorietjes letten een recept met niet al te veel suiker, en zeer weinig vet.

En vezelrijk.

Ingrediënten

125 gr volkorenmeel

125 gr havermout

115 gr suiker

3 theelepels bakpoeder

4 gr zout

1 tl speculaaskruiden

150 ml karnemelk

2 grote eieren

3 rijpe bananen gepeld

Optioneel:

100 gr extra vulling (denk aan rozijntjes, fijngesneden dadels, gedroogde abrikozen, noten, als het maar droog is en in stukjes)

Meng in een kom de havermout met de karnemelk en laat dit ongeveer een uur weken.

Verwarm de oven voor op 180°C

Meng in een tweede kom de andere droge ingrediënten (bloem, suiker, bakpoeder, etc.) met de speculaaskruiden. Vet intussen een broodvorm in met boter en bestrooi de bodem en zijkanten licht met wat havermout. Voeg de bananen bij de geweekte havermout en prak deze met een vork. Voeg dan de eieren en indien van toepassing de fijngesneden vruchten/nootjes toe.

Voeg de droge ingrediënten bij dit mengsel. Meng dit alles snel door elkaar en giet het vervolgens in het ingevette bakblik. Zet het bakblik daarna meteen in de voorverwarmde oven. Totale baktijd is ca. 50-60 minuten.

Het brood is gaar als je een sate-prikker in het midden van het brood prikt en deze er droog of met maar een paar kruimels uitkomt.

Laat het brood ongeveer 10 minuten in de vorm afkoelen en zet het daarna op een taartrek om verder te koelen en uit te wasemen. Snij het bananenbrood niet meteen aan, maar laat het liever een uurtje staan.

Dit brood is in een afgesloten zak enkele dagen, tot een week houdbaar. Invriezen kan ook.

Resultaat? Het bakpoeder bleek over datum te zijn. Dus de volgende keer gebruik ik verse. En ik laat de banaan ook echt even rijp worden. Maar zeker voor herhaling vatbaar!

Zwarte Joep

Zoals ik onlangs meldde. Ik ben zwart.

Daar! Ik heb het gezegd....en ik ben er trots op!

Hoewel de tijd weer begint te komen. De tijd van pepernoten, roe, gedichten en surprises. En die van Zwarte Piet.

En sinds enige jaren de discussie over het wel/niet mogen van Zwarte Piet. Ik als zwarte kater mag mij daar een mening over vormen. Ik heb daar recht op als zwarte kater.

Maar jemig de pemig, het is een onderwerp dat de gemoederen hoog doet oplaaien. Woorden als racisme, cultureel erfgoed....noem maar op het wordt te pas en te onpas te berde gebracht.

Terwijl ik heerlijk op een keukenkastje voor me uit zit te mijmeren bepaal ik mijn mening. Tenslotte mag ik als rechtgeaarde Zwarte Joep een mening hebben in de Zwarte Piet discussie.

Laat ik eens eerst mijn gedachten over Zwarte Piet gaan.


Ik heb eens rondgeneusd, maar bij het ontstaan van de Sinterklaas geschiedenis had de goedheiligman 1 knechtje die in een stom brabbeltaaltje sprak en in een soort pagepakje gehuld was. Dat knechtje was de moorse knecht van de Sint. En het beeld dat wij van die knecht hebben is gebaseerd op de slavernij (die zo'n beetje rond 1850 werd afgeschaft). Dat is ook een beetje de tijd dat de traditie rond Sint en Piet een beetje op gang begon te komen.

Dat hij zwart was omdat hij door de schoorsteen kroop is dus een fabeltje.

Pas in de jaren dertig van de vorige eeuw kreeg de Sint hulp van meerdere knechtjes. Rond die tijd kwam pas de naam "Zwarte Piet" in zwang.

Onder invloed van de immigranten en het jeugdjournaal is de Zwarte Piet de laatste jaren wat gemoderniseerd en werd hij een wat mondigere knecht van Sint. Zwarte Piet heeft zich ontwikkeld!

Als rechtgeaarde zwarte kater ben ik natuurlijk tegen slavernij. Tenslotte ben ik kat en heb ik zelf zo mijn personeel dat dagelijks mijn eten opdient en mijn bak verschoont. Dat hoort ook zo en wil ik ook graag zo houden. Laat het de lezer duidelijk zijn dat ik mijn personeel graag op hun plek hou.

Dat ik zelf zou moeten dienen is natuurlijk uit den boze! Dat behoeft geen toelichting.

Maar als we het dan toch over traditie hebben, laten we het dan ook eens hebben over de Sint. Die witte kerkelijke persoon. Met mijter en tabbert. Daar waar Zwarte Piet zich langzaam emancipeert staat de rol van deze heilig man niet ter discussie.

En is dat terecht vraag ik u?

Het is tenslotte een katholieke heilige. En we weten sinds jaren hoe katholieke "heilig mannen" zich gedragen. In dat licht beschouwd krijgt het woord "Kindervriend"  toch wel ineens een heel andere lading!

En ik bedenk me....die Zwarte Piet redt zich wel. Die ontwikkelt zich door tot een mondige man en stapt uit zijn ape-pakje. Dat kan niet anders. Dat voel ik in mijn zwarte genen!

Maar hoe zit het met die kindertjes op de schoot van de goedheiligman?

Moeten we ons dáár niet eens druk om maken?

Zwart

Het zal de oplettende lezer niet ontgaan zijn. Ik ben zwart. Op een befje onder mijn kin, een vlekje op mijn buik, witte oogleden onder mijn zwarte haar en mijn kale lippen na.
Ik ben echt zwart.

Dat heeft zo zijn voordelen vind ik. Op een donkere ondergrond ben ik niet zichtbaar. Vanuit zo'n positie kan ik bijvoorbeeld mijn pokkenzus genadeloos laten schrikken. Of aanvallen, nog leuker.

Of als ik de kamer uitmoet omdat Kale en Brillevrouw weggaan. Dat is ook leuk. Zeker als ze haast hebben. Dan zit ik rustig in een donker hoekje en dan duurt het even eer ze me zien.

Geweldig! De woordenschat die dan over me uitgestort wordt. Rijp om te melden bij het meldpunt voor racisme, maar het is kostelijk. Toegegeven. Eenmaal gespot dan moet ik benen maken. Maar dat is een kunst die ik dan ook tot in perfectie beheers.

Maar helaas heeft het ook nadelen. Zo ben ik tot de ontdekking gekomen dat Brillevrouw zo heet omdat ze iets op haar neus heeft. 's Nachts heeft ze dat niet en door schade en schande heb ik geleerd dat zij dan niet te vertrouwen is. Hopeloos zelfs.
Als zij 's nachts opstaat, vormt zij een regelrechte levensbedreiging. Zij voor mij en ik voor haar. Want in het begin bleef ik rustig zitten in de wetenschap dat zij om me heen zou lopen.

Niet dus. Ze struikelt over me.  Mij soms pijnlijk rakend en zij soms gevaarlijk struikelend (wel leuk om mijn Haags weer eens op te poetsen, maar dit terzijde).

Tegenwoordig schiet ik, zodra zij opstaat, voor haar weg. Er voor wakend dat ik dat ruim op tijd doe, want anders schrikt ze van me en struikelt dan alsnog.

Vroeger lag ik ook nog wel eens op haar bureaustoel. U raadt het al....een zwarte bureaustoel. Maar dat leverde verpletterend resultaat op. Voor mij dan wel te verstaan. Nu weet ik, zodra ik op haar stoel lig en zij komt binnen, dan spurt ik weg. Ik dank God op mijn blote knieën dat de vloerbedekking bijna wit is. Dat redt me dan. Ze ziet me.

Nee zwart zijn is soms erg pijnlijk.