Ziek

De oplettende lezer weet het. Ik heb een zwak gestel.
En gister was het weer zo ver.

Ik voelde me al eerder niet lekker.
Kale was weg.

Ik had al eerder deze week een ongelukje....krampen...vreselijke krampen en eer ik het in de gaten had, had ik op de badmat gekakt. Natuurlijk zag Brillenvrouw dat meteen en vanaf dat moment hield ze me nauwlettend in de gaten.
Zodra ik ergens zat kwam ze toch even langs.

Gistermiddag ging het nog redelijk. Ik mocht naar buiten, het was droog (komt niet vaak voor de laatste tijd, dus daar wilde ik van genieten)

Tot ik naar binnen moest. "Ik ben moe" zei Brillenvrouw tegen me op een toon dat ik wist dat ze het meende. Het was nog licht, maar och, ik gun haar haar nachtrust.

Maar ik had nog geen stap over de drempel gezet of de krampen sloegen weer toe.

En voor ik het wist had ik op de drempel gekakt...en op...enne....weer.....en ik moest ook kotsen ineens. En weer ....en weer.....Overal waar ik kwam haalde Brillenvrouw alles uit de buurt. "Och jongetje toch" mompelde ze tegen me.

Als rechtgeaarde kater kan ik u vertellen dat ik mij hondsberoerd voelde. En in al mijn hondsbereroerdheid hoorde ik haar bellen.
Ik hoorde haar vertellen over mijn vorige problemen. En toen ze begon te huilen sloeg de paniek toe. Zeker toen ik hoorde dat ze Kale probeerde te bellen.

Ik hoorde het woord inslapen en dat met haar verdriet zei me genoeg.

Ik moest weg.....ontsnappen...en wel onmiddelijk!

Zeker toen ik het plastic mandje zag sloegen de stoppen bij me door.

Maar hoe het ging weet ik niet, ineens zat ik in het mandje en was ik buiten. Ik hoorde Brillenvrouw mompelen...."als je maar wel piest jongetje, ik wil niet dat je zo ziek bent"
Ik hoorde dat ze huilde.

Bij dokkie heb ik het niet bewust meer meegemaakt. Ik werd geprikt en geknepen en ik moest plassen. Voor onderzoek.

Voor ik het wist was ik weer thuis. Het was inmiddels niet meer licht en Brillenvrouw zag er afgepeigerd uit. Ze kriebelde op mijn kop en noemde me stoere kater. En ik kroop 's nachts maar tegen haar aan. Ze had duidelijk behoefte aan steun.

Straks komt Kale weer terug.

BewarenBewaren

Kont

Brillenvrouw kijkt haar foto’s door. Daar is zij heel geconcentreerd mee bezig.

Ik snor achter haar kont. 

Zij zit altijd op het puntje van haar stoel ….dat weet ik. Net ruimte genoeg om achter haar te gaan liggen.

Kaap Kont.

Ik verblijf graag achter Kaap Kont. 

Af en toe kriebelt ze onder mijn kin of kroelt ze op mijn kop.

Kaap Kont bezoek ik heel soms zelfs als zij op de WC zit.

Tot grote hilariteit van Brillenvrouw. En van Kale, die erbij wordt gehaald, als ik dat doe.

Nee, ik mag dat wel. Bekende patronen. Veiligheid. Warmte en gezelligheid. 

Geborgenheid ook.

Net als hier. Achter de azalea.

In de zon. 

Wat ben ik lief he!

Gadget freak

Daar, ik heb het gezegd. Brillenvrouw is een onvervalste gadgetfreak.

Nieuwe audiospullen is meer Kale zijn ding….maar al het overige waar een stekker aan zit….of waar een USB stekker aan zit…da’s meer Brillenvrouw haar ding.

Nu is het een aktiviteits-ding. Een soort horloge, maar anders. Met een USB ding eraan. En Brillenvrouw is er hyper mee.

Ze beweegt (al bijzonder genoeg, maar dat terzijde)

Sterker nog, van de week, zei ze “ik heb mijn 10.000 stappen vandaag net niet!” En ze begon op te ruimen!

Nu ja zeg…

Het was 10 uur ’s avonds. Een tijd dat een volwassen kater gewoon lekker naar bed wil. Zeker omdat Brillenvrouw de wekker om kwart voor zes heeft staan. Tien uur 's avonds da’s een tijdstip dat volwassen katers gewoon lekker willen gaan ronken.

Maar nee….er moest opgeruimd worden. 

Voor die 10.000 stappen.

En vanaf bed keek ik toe hoe Brillenvrouw ging opruimen. Ik hoorde haar mopperen “buikspieroefeningen telt dat $%$#@ ding niet mee…..voor die ^&*%$ 10.000 stappen….goffer….ik heb slaap!”

Wel fijn om te horen dat dat gadget het er na 6 uur mee op hield. Niet de beloofde 5 dagen dus….

Ik BLIJ, maar Brillenvrouw? 

Nee zij niet…..

raar eigenlijk …..

Herinnering

Muziek is net als een geur.

Het raakt je. Het roept iets op. Je beleeft het.

Brillenvrouw heeft sinds een tijdje Spotify Premium. En sinds ze dat heeft is haar kamer gevuld met muziek. Ze zapt van rock, naar blues, naar klassiek. Naar punk uit haar jeugd, naar muziek uit Mali, of naar muziek die ze nog hoorde toen ze nog fris en fruitig was, zeg maar.

Mijn leeftijd dus.

Peer Gynt suite no1. Wie kent het niet?

Ze legde me uit wat het bij haar opriep. Ze soezelde in mijn oor, dat de eerste 3 tonen haar meteen aan haar moeder deed denken. "Ik was een kabouter" murmelde ze "en mijn moeder hield een lezing voor Lord Baden Powell dag".

Geen idee wat ze er mee bedoelde, maar ze vertelde dat het net voor de verjaardag van haar zus was.

Een dia serie....dat is Brillenvrouw bijgebleven "Iets over het heelal.....en met beelden van zwanen....het is zo vaag en kwetsbaar die herinnering" murmelde ze in mijn oor.

Het gaf haar een gevoel van trots...omdat Brillenvrouw zich ook nog herinnerde dat haar moeder zenuwachtig was voor die lezing. En die lezing was prachtig. "Niemand hoorde dat mijn moeder zenuwachtig was" smiespelde ze verder in mijn oor.

Da's toch het mooie van muziek.....je hoort iets .....en je beleeft iets......

Aandacht

Gister kwam Brillevrouw compleet gesloopt thuis.

"OR" zei ze en ze kriebelde me op mijn kop. Heerlijk als ze dat doet, maar ik merkte dat ze er niet bij was. Ze gaf ons gedachteloos te eten.
En ze zette een kopje thee voor haar zelf.

Eenmaal klaar met mijn eten, ging ik naast haar zitten en keek haar even aan. Meestal hebben we niet veel nodig om een goed gesprek te starten....Brillevrouw en ik.

"Ik heb zo'n hekel aan mensen die zichzelf altijd en overal in het middelpunt van de belangstelling zetten". Ze keek me even aan en nam een slokje van haar thee. "Mensen die het ALTIJD beter weten dan de ander, mensen die een podium zoeken en dan óók nog niet eens de moeite nemen om naar een ander te luisteren"

Dat zette me aan het denken.

Ik heb een hekel aan die pokkuhzus van me. Altijd, maar dan ook echt altijd staat zij in het middelpunt van de belangstelling. Als er visite is dan snort ze op ieders schoot. Bepotelt mensen om aandacht en echt iedereen vindt dat prachtig.

Iedereen, behalve ik.

Ik erger me groen en geel aan haar. Ik háát haar. Die aandachtsgeile stoeipoes van een zus van me.

Waarom ziet niemand mijn kwaliteiten?

Wat doe ik verkeerd?

Sentiment

Januari is een maand van goede voornemens.
Als je je iets voorneemt, kijk je vooruit.

Naar de toekomst.

Maar begin januari ruim je ook de kerstspullen op en dan kijk je even terug.

Dat is een mooi sentimenteel moment.

Je denkt terug aan je vader....en hoe hij foeterde op de kerstboomlampjes die hopeloos in de klit zaten...en hoe ik me als kind al voor nam...

"dat doe ik later beter!!"

En je denkt terug aan je oma en je moeder.

Lof en zuurkool ...... en de schalen die zij er voor gebruikten.

En die schalen gebruik ik ook nog steeds regelmatig.

Vanavond ging er Spaanse kip in. In de schaal van mijn moeder. Maar binnenkort is de lof weer aan de beurt. In de schaal van mijn oma.

Mooi toch?