En het past wel voor wat ik wil zeggen. Want 13 jaar geleden raakte ik mijn maatje, mijn hartsvriendin, mijn moeder kwijt.Toen ik vannacht wakker schrok van iets, was mijn eerste gedachte "God mam, wat mis ik je nog steeds....
13 jaar al weer zonder jouw humor, zonder je relativeringsvermogen, zonder jouw interesse in mij, zonder jouw onvoorwaardelijke liefde. Nu ja meestal dan onvoorwaardelijk, maar altijd konden we het daar over hebben.
Onze relatie is niet altijd goed geweest. Pas toen je de stap zette om weg te gaan en een punt te zetten achter 28 jaar huwelijk, pas toen werd onze relatie hecht.
Wat deelden we veel, onze belangstelling voor kunst, voor muziek, politiek, voor mooie spullen, voor mensen bekijken. Onder het genot van een wijntje losten we alle grote en kleine problemen samen op.
Tijdens de koffie verbouwden we huizen tot paleizen, vielen we kilo's af en naaiden we hele garderobes. Ik heb nog steeds stofjes liggen die ik van jou kreeg.
Jouw dood heeft me doen beseffen dat het verlies van een geliefde gewoon echt fysiek pijn doet. En nu 13 jaar later moet ik zo af en toe nog heel hard om je huilen.
Gewoon....omdat ik je zo mis"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten