Tellen

Het is weer eens zo ver. Brillenvrouw en Kale zijn aan het tellen. Alles wordt afgewogen en afgemeten. Recepten worden aangepast zodat ze binnen het dagtotaal blijven.
En zondagsochtends gaan ze op de weegschaal staan.
En ze zijn tevreden met het resultaat, dat merk ik aan ze.

Het heeft even geduurd eer ik begreep waar ze het over hadden, maar ik heb het door. Ze doen aan de lijn.

Volslagen belachelijk natuurlijk, want waarom zou je aan de lijn doen. Laten ze een voorbeeld aan mij nemen. Ik heb een voorbeeldig slank figuurtje en ik roof werkelijk alles wat los en vast zit.

Dat laatste doe ik vooral om Kale en Brillenvrouw duidelijk te maken dat ze me substantieel te weinig voeren. Maar het is tegen dovemansoren. Inmiddels zijn alle kastjes voorzien van kindersloten en lukt het me niet meer om die open te trekken. Ik ben daarom aangewezen op de restjes die ze in de keuken achterlaten.

Helaas zijn ze inmiddels ook zo getraind dat ze na het koken de keuken meteen opruimen. Ik moet het doen met de flintertjes die op de grond zijn gevallen. De restjes groente in het putje van de gootsteen zijn voor mijn pokkenbroer. Die is vegetarisch.

Maar goed hier dan een recept van wat ze van de week aten. Brillenvrouw nam minder dan de helft van de schotel (60 gram pasta) en een dergelijke portie is 13 pro-points. Kenners begrijpen wat zij bedoelt. Het zegt mij natuurlijk niets, maar ik heb het ook niet nodig.

Vegetarische ovenschotel 
200 gram vegetarisch gehakt (voor de vleesliefhebbers kan dit vervangen worden door 140 gr tartaar)
1 dessertlepel olie
zout, peper
anderhalve paprika in blokjes
1 ui gesnipperd
knoflook fijngesneden
blik tomatenblokjes
60 gram geraspte 30+ kaas
4 el magere kwark
Italiaanse kruiden
theelepel bouillonpoeder.
130 gram volkoren macaroni

Fruit de ui en knoflook zachtjes in de olie. Voeg het vega-gehakt toe en daarna de blokjes paprika.
Voeg de kruiden toe. Blijven roeren want bakken in zo'n kleine hoeveelheid olie vraagt om aanbakken als je niet oplet
Kook de macaroni volgens de aanwijzingen op het pak, verwarm de oven voor.
Dan de tomatenblokjes toevoegen bij het groente vega-gehaktmengsel. Breng op smaak met de bouillon-poeder, zout en peper. Laat even pruttelen.
Maak ondertussen een papje van de kaas en de kwark. Doe het groente prutje en de pasta in een ovenschotel. Doe het kaas mengsel er over en laat het in 20 minuten in een voorverwarmde oven een goudbruin korstje krijgen.

Serveer er een lekkere vegetarische salade bij, dan is mijn pokkenbroer ook weer blij, want die schotel ging schoon op.

Bezoek

Vanmorgen vroeg zat er een vreemde in mijn tuin. Het was nog donker, maar ik zag hem goed. Een zwarte kater die nieuwsgierig mijn woonkamer stond binnen te gluren.

Hoogst irritant kan ik u zeggen!

Ik probeerde de ramen op sterkte en al gauw werd ik door Kale en Brillenvrouw de kamer uitgebonjourd. Ik had ze wakker gemaakt en daar worden ze altijd humeurig van.

Balen dat ik er werd uitgezet, want nu heb ik niet gezien hoe die bezoeker de tuin weer is uitgekomen. Hoe hij langs die netten is gekomen.

Langs die netten komen is iets dat ik al jaren probeer en wat me nog steeds niet lukt. U ziet me hier in de begintijd van die netten. Toen had ik nog hoop te kunnen ontsnappen aan die snertzus van me. Op jacht te kunnen gaan naar die sappige duiven die hier altijd in de boom hangen, net buiten bereik.

Maar die hoop heb ik inmiddels opgegeven.

De netten zijn inmiddels overwoekerd door druif, klimop, witte regen en klimroos, maar het lukt me nog steeds niet om er langs te komen.

Die bezoeker is het dus wel gelukt.

Hoogst irritant!

Herinnering

Vandaag, terug fietsend naar Delft stonden er halverwege op het fietspad twee bromberijders op het fietspad een sigaretje te draaien.

Midden op het fietspad natuurlijk, want de rest van de wereld dient rekening met de ander te houden.

In het voorbij fietsen moest ik aan mijn vader denken.

Aan die dag dat hij thuis kwam, met een gaatje in zijn overhemd.

Half lacherig, maar ook opgelucht.

Hij was aan het brommen op weg naar huis en stak een sigaretje op. Tot hij ineens een steek op zijn linker borsthelft kreeg.

Wilde paniek bij hem.

Een hartaanval dacht hij. Hij stopte de brommer en betastte zijn linker borstpartij.

Om tot de ontdekking te komen dat de vuurkegel van zijn sigaret zijn jas was binnengewaaid en een gaatje in zijn overhemd en een schroeiplek op zijn linker borst had gevormd.

Opluchting bij mijn vader.

Maar niet bij bij mijn moeder die nijdig was dat zijn overhemd vernield was.

Rudolf

Nee, het gaat niet over die kok bij 24 kitchen.

Het gaat over Brillenvrouw. Gister gebeurde het. Met haar natuurlijke handigheid en gratie liep zij naar boven. Met een kopje thee.

En ineens hoorde ik die bonk....een doffe plof.

U ziet aan mijn gezicht wel dat ik schrok.

Na enige aarzeling, mijn snertzus, Kale en ik keken elkaar aan en uiteindelijk gingen wij naar boven.
Mijn snertzus en ik een beetje sluipend achter Kale die wat voortvarender te werk ging.

Daar lag Brillenvrouw zonder bril.

Tegen een deur.

Met een neus als Rudolf.  Vannacht maar tegen haar aankruipen, dat heeft ze wel nodig denk ik zo.

Ojojoj.

Maatje

Zo noemde mijn oom zijn moeder altijd.

En het past wel voor wat ik wil zeggen. Want 13 jaar geleden raakte ik mijn maatje, mijn hartsvriendin, mijn moeder kwijt.
Toen ik vannacht wakker schrok van iets, was mijn eerste gedachte "God mam, wat mis ik je nog steeds....

13 jaar al weer zonder jouw humor, zonder je relativeringsvermogen, zonder jouw interesse in mij,  zonder jouw onvoorwaardelijke liefde. Nu ja meestal dan onvoorwaardelijk, maar altijd konden we het daar over hebben.

Onze relatie is niet altijd goed geweest. Pas toen je de stap zette om weg te gaan en een punt te zetten achter 28 jaar huwelijk, pas toen werd onze relatie hecht.

Wat deelden we veel, onze belangstelling voor kunst, voor muziek, politiek, voor mooie spullen, voor mensen bekijken. Onder het genot van een wijntje losten we alle grote en kleine problemen samen op.

Tijdens de koffie verbouwden we huizen tot paleizen, vielen we kilo's af en naaiden we hele garderobes. Ik heb nog steeds stofjes liggen die ik van jou kreeg.

Jouw dood heeft me doen beseffen dat het verlies van een geliefde gewoon echt fysiek pijn doet. En nu 13 jaar later moet ik zo af en toe nog heel hard om je huilen.

Gewoon....omdat ik je zo mis"

Korstje

Het begon met jeuk. Bij mij dan. 

Heerlijk als ze me krabbelen...op mijn kop. Echt zalig!

Als je-weet-wel kater kan ik met een gerust hart zeggen dat het krabbelen op je kop beter is dan....euh....dat weet ik dus niet, want ik ben "geholpen"

En daarna kwam er een korstje op de kin van mijn snertzus. 

En dat zag brillenvrouw.

Op zich bijzonder want Brillenvrouw is zo kippig als een koe op steunzolen. Maar dat ieniemini korstje op de kin van mijn zus zag ze toch wel.

En het genot van het gekrabbel op mijn kop gunt ze me dus niet.

Nee...er moest iets aan gedaan worden. Er moest ingegrepen worden.

Druppels. 

In onze nek.

Vervelend, maar het jeuken stopt wel weer.

Cadeautje

Het voordeel van de zomer is dat de deur naar de tuin altijd open staat. Als rechtgeaarde poes is het heerlijk om van buiten naar binnen naar buiten naar binnen naar buiten te gaan zonder daar elke keer om te hoeven vragen.
Want Brillevrouw en Kale zijn best lief, maar ze zijn soms volhardend in hun gedrag en niet altijd bereid om de tuindeur voor me open te maken. Best vervelend, want daarvoor heb ik ze in huis gehaald.

Gelukkig geven ze me wel elke dag te eten, dat dan weer wel.

Goed gedrag moet beloond worden. Met een cadeautje. Dus van de week had ik ineens het perfecte cadeautje in de tuin gevonden. Brillenvrouw was even boven bezig dus bracht ik het maar naar haar toe. Halverwege liet ik het cadeautje even los om op adem te komen en het schoot meteen achter de stofzuiger die daar op het overloopje staat.

Bummer! Ik had de verrassing verpest, mijn pokkenbroer kwam meteen aan rennen en ook Brillenvrouw had me gehoord. Ze tilde de stofzuiger op en zag mijn cadeautje.....ze begon meteen te juichen. Tenminste....het klonk bijna als juichen.

Mijn cadeautje nam echter meteen de kuierlatten. Luid piepend rende het weg. Brillenvrouw er achter aan, mijn pokkenbroer er achter aan, maar ik was ze te snel af en ik pakte het cadeautje weer in de lurven. En rende er mee terug de tuin in.

En daar zat ik. Grommend naar mijn pokkenbroer als hij in de buurt kwam. Het was voor Brillenvrouw, niet voor hem! Uiteindelijk nadat Brillenvrouw er bij was, gaf ik het haar.
Maar ja het bewoog niet meer. En uiteindelijk heeft Brillenvrouw het weggegooid.

Dood.

Jammer.