Arusha Nationaal Park

Zondag 19 juni. Vandaag staat een bezoek aan het Arusha Nationaal Park op het schema.

Veel toeristen slaan dit park over omdat ze haast hebben om de Kilimanjaro te beklimmen, of om de beroemde Serengetti te bezoeken. Dat is jammer, want de bijnaam van dit park is Klein Serengetti en het schijnt erg mooi te zijn.

 

 

Het park kent drie gebieden:

• Ngurdoto Crater
• Mount Meru en
• Momella Lakes

 

Arusha National Park is inderdaad een erg mooi park. En hoewel we zeker niet de enige toerist waren stonden we ook niet in de rij om wild te spotten. Het ging er gemoedelijk aan toe.

Maar goed, terug naar gister. We begonnen al vroeg met de trein naar Schiphol. Het goot van de regen. Gelukkig geen vertragingen. Op schiphol nog even een tijdschriftje en puzzelboekjes gekocht. En daarna een bakkie in de lounge. Eén van de weinige voordelen dat Ron vaak op reis is is dat je op Schiphol dan rustig even in de lounge wat koffie kunt drinken.

We kwamen kwart voor 9 aan en zoals verwacht was het al pikkedonker toen we landden.De vlucht was goed. Ik keek onderweg lekker naar Gooise vrouwen. En hoewel ik thuis er niet toe kwam om naar de bios te gaan voor zo’n film, moet ik toch toegeven dat ik het toch wel een grappige film vond. Ik heb best gelachen om het over de top Nederlandse trut-gedrag. Het was een aardig tijd verdrijf voor de 8,5 uur durende vlucht. Kilimajaro airport is een kleine luchthaven en de triple 7 zorgde ervoor dat binnen no-time dat de hal vol stroomde met mensen. En er waren nog passagiers die doorgingen naar Dar es Salaam. De visa regelen ging voorspoedig. Sterker nog, het ter plekke aanschaffen van de visa ging sneller dan het wachten op de paspoortcontrole. En het was ook nog goedkoper ook dan het aanschaffen van een visum in Nederland. Niet belangrijk, maar wel prettig natuurlijk.

Onze beloofde transfer stond te wachten. En geld was ook in een zucht gewisseld. De weg naar de lodge was donker. Er viel weinig te zien.

Het diner was eenvoudig, maar behoorlijk. Eigenlijk was ik te moe om te eten, dus ik beperkte me tot een gerechtje. De biertjes gingen er sissend in.Tijdens het eten viel ineens de stroom uit. En geloof me dan is het ineens erg donker!  Wel wennen aan de stilte in de nacht. Er was niets te horen behalve het geluid van de tsjirpende krekels. Al met al behoorlijk goed geslapen. Het ontbijt was goed. En daarna begon ons avontuur pas echt.

Eerst de kennismaking met Mudi onze chauffeur die ons de komende periode rond zal rijden. Hij werd aangekondigd als “Big Man”en voor Tanzaniaanse begrippen klopte dat ook wel, maar voor onze begrippen viel dat wel mee. Vooral even wennen aan elkaar, maar het lijkt een gemoedelijke man, een goed chauffeur ook nog en goffer, wat heeft ie scherpe ogen.

Op weg naar Arusha scoorde Ron zijn hoed en ik mijn bonen voor de bean bag. En natuurlijk heb ik afgedongen. 5$ voor een kilo bonen vind ik echt absurd……en niet afdingen is bijna een belediging. Natuurlijk deed ik niet erg mijn best want ik voel me natuurlijk wel beschroomd….afdingen is iets waar je weer even in moet komen. En ik weet dat de mensen het hier niet breed hebben en dan voelt afdingen toch een beetje aan als broodroof. Maar goed het is ook wel een beetje leuk natuurlijk

 

Arusha was een echt mooi park. Groen heuvelachtig tot bergachtig. Veel verschillende planten en bloemen en tsjonge wat zagen we al veel. Giraffes, rode duiker, buffels, wrattenzwijnen, dikdiks, zebra’s, waterbok, bosbok, bee-eater, visarend, witte colobusapen, bavianen, blauwe aapjes….. en ik ben zeker dat we nog veel meer zagen. We maakten een wandeling onder begeleiding van een gewapende gids. Malima, die erg veel wist te vertellen. Niet alleen van de dieren die we zagen (een jonge giraffe, met de navelstreng er nog deels aan…dus maar een paar weken oud), maar ook van de planten, het landschap het hoge fluor- en chloorgehalte in het water en het effect dat dat had op mens en dier dat dat als drinkwater gebruikte. Niet alleen krijgen ze er bruine tanden van, maar het tast ook de hersens aan.

De wandeling was erg leuk. Een australische Joline deed ook mee. Ze werd door Malima steevast “mamma” genoemd omdat ze al op leeftijd was vermoed ik (gelukkig noemde ze mij niet zo…dat had ik echt maf gevonden, maar Joline leek er geen problemen mee te hebben)