Vandaag een berichtje in de krant. Mensen met een OV-jaarkaart die vergeten in- en uit te checken mogen niet beboet worden als dit bij een controle blijkt.
Goed ik geef toe, ik las het berichtje in de Telegraaf en het commentaar dat er op geleverd werd bevestigde mijn beeld van de gemiddelde Telegraaflezer. Daarbij valt het me altijd weer op dat veel mensen die reageren altijd meteen roepen dat er strenger gestraft moet worden. En als er dan strenger wordt gestraft, dan roept men ach en wee dat de boetes te hoog zijn.
Zo is het nooit goed.
Maar dit even ter zijde. Ik heb een trajectkaart van de NS, met twee sterren. Zodra ik mijn nieuwe kaart krijg (per 1 april) moet ik dus ook op het traject waar ik al op heb betaald in- en uit gaan checken.
Jaren geleden heeft de politiek de keuze gemaakt dat het openbaar vervoer aan de markt moest worden over gelaten. Nu worden we opgezadeld met een klantonvriendelijke chip die werkt op een niet stabiel systeem en waarbij je als klant regelmatig allerlei bureaucratische poespas moet uithalen om je eigen geld terug te krijgen.
Deze huidige regering roept alsmaar dat de regels voor het bedrijfsleven simpeler moeten, dat de administratieve lasten terug moeten, maar ze weigert dus private partijen een zelfde verplichting op te leggen. Want de OV-bedrijven vertikken het om onderling simpele afspraken te maken, en daar zijn wij de dupe van. Als het OV nog in publieke handen was geweest, dan was dat door niemand geaccepteerd.
Maar nu de mag het, de OV-bedrijven beconcurreren elkaar tot op het bot, dus ze willen liever veel rompslomp dan klantvriendelijkheid. Beter het vervoercontract van een gemeente of provincie binnenhalen dan dat je je als bedrijf afvraagt of je wel klant vriendelijk bent.
Wie is eigenlijk de klant van een OV-bedrijf? De reiziger die het kaartje betaalt? Of de overheid die het contract gunt?
Bah...ik ga binnenkort maar weer fietsen!
woensdag 29 februari 2012
dinsdag 28 februari 2012
E zin of onzin?
De E nummers vormen een dankbare bron voor gissingen, aannames, wilde geruchten ...noem maar op.
Mijd je daarom het beste alle E nummers?
Ik weet het niet hoor. E162 is bietenrood. Als je dus drinkyoghurt voor je kleintje maakt en daar wat voor de kleur bietensap aan toevoegt, voeg je daarmee E162 toe. Schande volgens de één, vragen om voedselallergie zegt de ander.
Als je nasi koenig wilt maken gebruik je kurkuma of te wel geel wortel. Jawel E100.
Ik ben meer nuchter en ik zing met Robert Long (die ook al niet meer is) "van leven ga je dood!"
De enige zekerheid die je in dit leven hebt is dat je op een gegeven moment je laatste adem uitblaast. En ik geloof niet dat een E-nummertje dat proces gaat versnellen. Ik haal zelden wat uit een pakje. Een bouillonblokje daar gelaten, of een lepeltje sambal. Dat soort zaken. Als ik iets koop aan koekjes, is het gewoon bij de banketbakker, of ik maak ze zelf. Da's gewoon echt lekkerder.
Ik probeer verantwoord te leven....maar ik heb niet het idee dat ik daardoor minder kans heb op allerlei narigheid. Welnee. Enge ziektes overkomen je. Als je altijd gezond leeft, adem je toch alle vieze uitlaatgassen in van auto's en fabrieken om je heen. Je kunt wel je adem inhouden, maar da's ook niet gezond.
Wie zong het ook al weer..."Mensch durf te leven!"
Mijd je daarom het beste alle E nummers?
Ik weet het niet hoor. E162 is bietenrood. Als je dus drinkyoghurt voor je kleintje maakt en daar wat voor de kleur bietensap aan toevoegt, voeg je daarmee E162 toe. Schande volgens de één, vragen om voedselallergie zegt de ander.
Als je nasi koenig wilt maken gebruik je kurkuma of te wel geel wortel. Jawel E100.
Ik ben meer nuchter en ik zing met Robert Long (die ook al niet meer is) "van leven ga je dood!"
De enige zekerheid die je in dit leven hebt is dat je op een gegeven moment je laatste adem uitblaast. En ik geloof niet dat een E-nummertje dat proces gaat versnellen. Ik haal zelden wat uit een pakje. Een bouillonblokje daar gelaten, of een lepeltje sambal. Dat soort zaken. Als ik iets koop aan koekjes, is het gewoon bij de banketbakker, of ik maak ze zelf. Da's gewoon echt lekkerder.
Ik probeer verantwoord te leven....maar ik heb niet het idee dat ik daardoor minder kans heb op allerlei narigheid. Welnee. Enge ziektes overkomen je. Als je altijd gezond leeft, adem je toch alle vieze uitlaatgassen in van auto's en fabrieken om je heen. Je kunt wel je adem inhouden, maar da's ook niet gezond.
Wie zong het ook al weer..."Mensch durf te leven!"
zaterdag 25 februari 2012
Herinnering
Dat zijn toch rare dingen, herinneringen. Gister het bericht van de prins. Zeer ernstig hersenletsel.
Ik was ineens weer 10 jaar terug in de tijd.
Die vreselijke periode in het ziekenhuis toen we eindelijk een arts te spreken kregen en te horen kregen dat het hersenletsel na de bloeding zo groot was dat het binnen een afzienbare tijd zou zijn afgelopen.
Tot die tijd onzekerheid. Dat was erg, dat wachten. Het gevoel hebben dat je er niet toe deed. Ik hoop dat de familie van de prins dat gevoel niet heeft meegemaakt. Er zal daar wel meteen een arts bijgehaald zijn om de familie op de hoogte te brengen.
Toen eenmaal de onzekerheid was weggenomen en we wisten dat het een aflopende zaak was...toen kwam de andere onzekerheid. En daarna volgde het moment van het intense verdriet, hoewel we ook wisten dat het zo het beste was.
Zo in de kleine uurtjes van de nacht kwam dat allemaal terug. Wij konden het in alle rust verwerken, de familie van de prins doet dat in de schijnwerpers...maar zo in de kleine uurtjes in het donker zijn we denk ik allemaal gelijk in ons verdriet.
Ik was ineens weer 10 jaar terug in de tijd.
Die vreselijke periode in het ziekenhuis toen we eindelijk een arts te spreken kregen en te horen kregen dat het hersenletsel na de bloeding zo groot was dat het binnen een afzienbare tijd zou zijn afgelopen.
Tot die tijd onzekerheid. Dat was erg, dat wachten. Het gevoel hebben dat je er niet toe deed. Ik hoop dat de familie van de prins dat gevoel niet heeft meegemaakt. Er zal daar wel meteen een arts bijgehaald zijn om de familie op de hoogte te brengen.
Toen eenmaal de onzekerheid was weggenomen en we wisten dat het een aflopende zaak was...toen kwam de andere onzekerheid. En daarna volgde het moment van het intense verdriet, hoewel we ook wisten dat het zo het beste was.
Zo in de kleine uurtjes van de nacht kwam dat allemaal terug. Wij konden het in alle rust verwerken, de familie van de prins doet dat in de schijnwerpers...maar zo in de kleine uurtjes in het donker zijn we denk ik allemaal gelijk in ons verdriet.
vrijdag 24 februari 2012
Joop Stokje Talking
Thank God it is friday. Weer een week in ambtenarenland overleeft.
Ik ben nu bijna 50, heb er bijna 25 jaar als ambtenaar opzitten en heb daarbuiten ook een paar jaar gewerkt. Sinds een paar jaar werk ik nu op een beleidsafdeling. Daarvoor alleen in het uitvoerende werk gezeten.Da's best een verschil. Mijn collega's bijvoorbeeld. Ik werk in de ondersteuning. En grosso modo kun je mijn collega's in 3 categorieën opdelen:
Ik ben nu bijna 50, heb er bijna 25 jaar als ambtenaar opzitten en heb daarbuiten ook een paar jaar gewerkt. Sinds een paar jaar werk ik nu op een beleidsafdeling. Daarvoor alleen in het uitvoerende werk gezeten.Da's best een verschil. Mijn collega's bijvoorbeeld. Ik werk in de ondersteuning. En grosso modo kun je mijn collega's in 3 categorieën opdelen:
- de collega's die je te min vinden en die nooit je naam herinneren (Ja Joost, hoe is het nu met je vrouw....terwijl ik toch echt Joop heet en geen vrouw heb)
- de collega's die ineens vriendelijk tegen je doen, omdat ze binnen een tijdsbestek van een week iets van je nodig hebben
- de collega's die gewoon lekker aardig zijn en met je kletsen en weten wat er privé met je speelt
woensdag 22 februari 2012
Joop Stokje Talking
We beginnen hip te worden bij de overheid. Ik zie ineens hoog ingeschaalde grijze muizen met I-pads. Met wellustige vingers beroeren ze nonchalant het scherm tijdens een overleg. Zogenaamd onwetend van de jaloerse blikken van hun collega's.
En het gepeupel er om heen denkt...."zitten ze nu hun stukken te raadplegen?....of zitten ze op You-tube leuke filmpjes te bekijken?" ...want mozeskriebel, dit overleg is dodelijk saai.
Maar You tube? Neeeeee......ze hebben dan wel een I-pad van de baas, maar de meesten weten niet eens wat You tube is...of Facebook...of twitter. Alleen van horen zeggen....
Toch?
Nee toch?
En het gepeupel er om heen denkt...."zitten ze nu hun stukken te raadplegen?....of zitten ze op You-tube leuke filmpjes te bekijken?" ...want mozeskriebel, dit overleg is dodelijk saai.
Maar You tube? Neeeeee......ze hebben dan wel een I-pad van de baas, maar de meesten weten niet eens wat You tube is...of Facebook...of twitter. Alleen van horen zeggen....
Toch?
Nee toch?
maandag 20 februari 2012
Amandelen
Koop ik toch al jaren geschaafde amandeltjes van Baukje en loop me dan groen en geel te ergeren aan de minieme pakjes voor maximale prijs.
Verkopen ze gewoon amandelen bij de Turk. Weliswaar in een bruin jasje, maar even (minuut of 2) in kokend water leggen en daarna laten schrikken in een koud badje en je piept die dingen zo uit hun jasje.
Lekkerder dan van Baukje en in grotere hoeveelheden. En het kost ook stukken minder!
Ik heb al een receptje opgeduikeld voor spijs.
Verkopen ze gewoon amandelen bij de Turk. Weliswaar in een bruin jasje, maar even (minuut of 2) in kokend water leggen en daarna laten schrikken in een koud badje en je piept die dingen zo uit hun jasje.
Lekkerder dan van Baukje en in grotere hoeveelheden. En het kost ook stukken minder!
Ik heb al een receptje opgeduikeld voor spijs.
zondag 19 februari 2012
dinsdag 14 februari 2012
Sparen of ...?
Een paar blogs die ik volg hebben sparen tot nieuwe religie verheven.
Natuurlijk is een ieder vrij om de keuzes te maken die men wil, maar soms vind ik de stukjes ook wel erg veel van het zelfde.
Sparen of consuminderen vergelijk ik voor het gemak even met afvallen.
Op een gegeven moment maak je de keuze. Genoeg is genoeg. Dat kan een noodgedwongen zijn.....je kunt niet meer door je voordeur naar buiten omdat je te breed bent. Of het kan vrijwillig zijn. Je kleding zit niet meer makkelijk.
Het maakt niet uit. Je bezoekt internetfora, blogs van medestanders die ook willen afvallen en de tips vliegen je om je oren:
- weet wat je eet
- krijg grip op je menu
- zoek uit waar de dikmakers zitten en vermijd die
- beweeg meer....
En je verzamelt al rap een groepje om je heen die met je mee jubelt en juicht bij elke kilo die je verliest en elke calorie die je weet te besparen.
En op een gegeven moment heb je je streefgewicht gehaald. Iedereen is aan je nieuwe uiterlijk gewend, je krijgt geen complimentjes meer over hoe goed je bezig bent en je stukjes over afvallen beginnen wel erg als een plaat met een barst te klinken.
Door gaan met lijnen slaat om in anorexia. Het niet meer lijnen kan leiden tot het terugvallen in oude gewoontes. Het is lastig.
Af en toe ligt het op de lippen om te zeggen..."jongens, durf ook eens te leven!" Mijn vader was 60, mijn moeder 66, mijn broer was 50 toen ze overleden. Het buffertje dat ze hadden opgebouwd ging op aan de crematie of ging op aan hypotheek of huur en we huilden omdat ze niet toch nog een keer op vakantie waren gegaan of toch maar die camera hadden gekocht.
Mijn opa was 42 toen hij werd afgevoerd, samen met zo'n 60% van mijn moeders familie. Een leven lang gesappeld. Schuldenvrij, sommigen met een eigen huis en mooie spulletjes. Toen de overlevenden terugkwamen werden ze argwanend door de buren bekeken. Er werd ontkend dat de huizen van hun waren...en dat de spulletjes alleen in bruikleen waren gegeven. En getraumatiseerd als ze waren hielden ze hun mond het kon zo maar weer gebeuren dat ze op die trein werden gezet.
Mijn vader hield aan de hongerwinter een levenslang trauma over om ook maar iets weg te gooien. Verspilling vond hij een schande, en hoewel er een kern van waarheid in zat sloeg hij soms te ver door. Ik kan me nog herinneren dat toen ik met mijn moeder uiteindelijk elders ging wonen we op een gegeven moment iets weggooiden. Zomaar....omdat het kon....omdat er geen gemopper van kwam. De sfeer in huis niet verziekt werd.
Gisteren zag ik hartverscheurende interviews met Grieken. Een leven lang gesappeld, een buffertje, en dit jaar moeten ze met 3 man rondkomen van 3 euro per dag. 3 euro per dag.
Het kan zo maar gebeuren.
Het geeft een goed gevoel om te consuminderen....of om met afvallen je streefgewicht te bereiken. Maar maak er geen religie van. Er is meer dan afvallen of besparen of sparen.
Durf ook eens te genieten van zaken. Genieten kan in kleine dingen zitten. Jonge eendjes, de eerste crocus. Het eerste kopje koffie van een dag, een goed boek, een mooie film een mooi moment. Een zoen, een schouderklopje.
Sparen of consuminderen vergelijk ik voor het gemak even met afvallen.
Op een gegeven moment maak je de keuze. Genoeg is genoeg. Dat kan een noodgedwongen zijn.....je kunt niet meer door je voordeur naar buiten omdat je te breed bent. Of het kan vrijwillig zijn. Je kleding zit niet meer makkelijk.
Het maakt niet uit. Je bezoekt internetfora, blogs van medestanders die ook willen afvallen en de tips vliegen je om je oren:
- weet wat je eet
- krijg grip op je menu
- zoek uit waar de dikmakers zitten en vermijd die
- beweeg meer....
En je verzamelt al rap een groepje om je heen die met je mee jubelt en juicht bij elke kilo die je verliest en elke calorie die je weet te besparen.
En op een gegeven moment heb je je streefgewicht gehaald. Iedereen is aan je nieuwe uiterlijk gewend, je krijgt geen complimentjes meer over hoe goed je bezig bent en je stukjes over afvallen beginnen wel erg als een plaat met een barst te klinken.
Door gaan met lijnen slaat om in anorexia. Het niet meer lijnen kan leiden tot het terugvallen in oude gewoontes. Het is lastig.
Af en toe ligt het op de lippen om te zeggen..."jongens, durf ook eens te leven!" Mijn vader was 60, mijn moeder 66, mijn broer was 50 toen ze overleden. Het buffertje dat ze hadden opgebouwd ging op aan de crematie of ging op aan hypotheek of huur en we huilden omdat ze niet toch nog een keer op vakantie waren gegaan of toch maar die camera hadden gekocht.
Mijn opa was 42 toen hij werd afgevoerd, samen met zo'n 60% van mijn moeders familie. Een leven lang gesappeld. Schuldenvrij, sommigen met een eigen huis en mooie spulletjes. Toen de overlevenden terugkwamen werden ze argwanend door de buren bekeken. Er werd ontkend dat de huizen van hun waren...en dat de spulletjes alleen in bruikleen waren gegeven. En getraumatiseerd als ze waren hielden ze hun mond het kon zo maar weer gebeuren dat ze op die trein werden gezet.
Mijn vader hield aan de hongerwinter een levenslang trauma over om ook maar iets weg te gooien. Verspilling vond hij een schande, en hoewel er een kern van waarheid in zat sloeg hij soms te ver door. Ik kan me nog herinneren dat toen ik met mijn moeder uiteindelijk elders ging wonen we op een gegeven moment iets weggooiden. Zomaar....omdat het kon....omdat er geen gemopper van kwam. De sfeer in huis niet verziekt werd.
Gisteren zag ik hartverscheurende interviews met Grieken. Een leven lang gesappeld, een buffertje, en dit jaar moeten ze met 3 man rondkomen van 3 euro per dag. 3 euro per dag.
Het kan zo maar gebeuren.
Het geeft een goed gevoel om te consuminderen....of om met afvallen je streefgewicht te bereiken. Maar maak er geen religie van. Er is meer dan afvallen of besparen of sparen.
Durf ook eens te genieten van zaken. Genieten kan in kleine dingen zitten. Jonge eendjes, de eerste crocus. Het eerste kopje koffie van een dag, een goed boek, een mooie film een mooi moment. Een zoen, een schouderklopje.
zondag 12 februari 2012
Weekend
Is ook weer achter de rug.
Vrijdag een beetje het huis op orde gebracht, en daarna lekker geschilderd in Rijswijk bij Amateurspalet.
Wel erge last van een slijmbeursontsteking, maar ja, een beetje simmen en niets doen dat kan altijd nog als ik 85 jaar ben. Mijn schoen dus iets losser en Ron maar een arm geven, dan kom ik een heel eind :-)
Dit weekend ook de katten van J weer. Lieverds...ook M, toch de meest onrustige van het stel kent ons nu goed en komt steeds losser. Dat maakt het leuk om voor ze te zorgen.
Zaterdagavond lekker naar Bierhuis de Klomp, blues festival in Delft. We hebben even rondgescharreld, maar alles was afgeladen, of er werd binnen gerookt (bleh) ....maar daar dus niet. Het was niet mega druk, maar wel gezellie en de muziek was erg grappig. K kwam ook nog binnen dus dat was extra leuk.
Zondag niet veel gedaan...beetje geschilderd...beetje gebadderd...laat opgestaan want zaterdag werd het toch laat. En voor je het weet is het weer zondagavond.Nu ja, morgen maar weer gezond op dan....
Vrijdag een beetje het huis op orde gebracht, en daarna lekker geschilderd in Rijswijk bij Amateurspalet.
Wel erge last van een slijmbeursontsteking, maar ja, een beetje simmen en niets doen dat kan altijd nog als ik 85 jaar ben. Mijn schoen dus iets losser en Ron maar een arm geven, dan kom ik een heel eind :-)
Dit weekend ook de katten van J weer. Lieverds...ook M, toch de meest onrustige van het stel kent ons nu goed en komt steeds losser. Dat maakt het leuk om voor ze te zorgen.
Zaterdagavond lekker naar Bierhuis de Klomp, blues festival in Delft. We hebben even rondgescharreld, maar alles was afgeladen, of er werd binnen gerookt (bleh) ....maar daar dus niet. Het was niet mega druk, maar wel gezellie en de muziek was erg grappig. K kwam ook nog binnen dus dat was extra leuk.
Zondag niet veel gedaan...beetje geschilderd...beetje gebadderd...laat opgestaan want zaterdag werd het toch laat. En voor je het weet is het weer zondagavond.Nu ja, morgen maar weer gezond op dan....
vrijdag 10 februari 2012
Ondersteuning
Vandaag weer in krant. Zadkine Rotterdam snijdt in honderden banen om te bezuinigen. De school zoekt de bezuinigingen met name in ondersteunend personeel.
Het is een tendens die ik ook in mijn eigen omgeving bemerk. Ik werk op een departement, op een beleidsafdeling. Door allerlei omstandigheden is het personeelsbestand vergrijst en hoog ingeschaald. Waar worden de bezuinigingen gezocht? In de ondersteunende diensten.
En da's logisch. Want de plannen worden gemaakt door de hoog ingeschaalde grijze mensen. En die vinden hun baan natuurlijk heel belangrijk. Iemand die zorgt dat de financiën van het departement op orde is, die is minder belangrijk. Je clustert ze bij elkaar, haalt er even de kaasschaaf over en een je geeft het de titel " shared service organisatie" of zoiets. Mission accomplished en de dure grijze muizen zijn weer gespaard.
Tot dat de dure grijze muis voor zijn eigen dossier een onderzoek wil laten uitvoeren door een extern bureau. Help! Er moet iets gedaan worden. Hoe werkt dat ook weer....zo'n digitale opdrachtverlening? Hoe moet ik ook al weer een brief op briefpapier krijgen? Hoe zorg ik dat die brief gearchiveerd wordt (als de grijze muis dat überhaupt bedenkt). Welke parafen heb ik nodig? Is er geld gereserveerd? Hoeveel mag zoiets kosten?
Voor je het weet is de dure grijze muis er een dag mee zoet.
Terwijl het voorheen door een goedkope kracht uit de ondersteuning in 10 minuutjes werd afgerond.
De dure grijze muis verzucht 's avonds dat zijn werk niet meer leuk is, en de ondersteunende kracht post maar weer eens een sollicitatiebrief en overweegt dat hij met zijn HBO-diploma binnenkort de vakken bij de Albert Heijn maar moet gaan vullen. Niet zo goed betaald....maar de schoorsteen moet toch roken.
Zo wordt de trap altijd van boven aan schoongeveegd en de laagst opgeleiden hebben de minst riante uitgangspositie. Ja men " bespaart" wel....maar is het ook verstandig wat men doet?
Het is een tendens die ik ook in mijn eigen omgeving bemerk. Ik werk op een departement, op een beleidsafdeling. Door allerlei omstandigheden is het personeelsbestand vergrijst en hoog ingeschaald. Waar worden de bezuinigingen gezocht? In de ondersteunende diensten.
En da's logisch. Want de plannen worden gemaakt door de hoog ingeschaalde grijze mensen. En die vinden hun baan natuurlijk heel belangrijk. Iemand die zorgt dat de financiën van het departement op orde is, die is minder belangrijk. Je clustert ze bij elkaar, haalt er even de kaasschaaf over en een je geeft het de titel " shared service organisatie" of zoiets. Mission accomplished en de dure grijze muizen zijn weer gespaard.
Tot dat de dure grijze muis voor zijn eigen dossier een onderzoek wil laten uitvoeren door een extern bureau. Help! Er moet iets gedaan worden. Hoe werkt dat ook weer....zo'n digitale opdrachtverlening? Hoe moet ik ook al weer een brief op briefpapier krijgen? Hoe zorg ik dat die brief gearchiveerd wordt (als de grijze muis dat überhaupt bedenkt). Welke parafen heb ik nodig? Is er geld gereserveerd? Hoeveel mag zoiets kosten?
Voor je het weet is de dure grijze muis er een dag mee zoet.
Terwijl het voorheen door een goedkope kracht uit de ondersteuning in 10 minuutjes werd afgerond.
De dure grijze muis verzucht 's avonds dat zijn werk niet meer leuk is, en de ondersteunende kracht post maar weer eens een sollicitatiebrief en overweegt dat hij met zijn HBO-diploma binnenkort de vakken bij de Albert Heijn maar moet gaan vullen. Niet zo goed betaald....maar de schoorsteen moet toch roken.
Zo wordt de trap altijd van boven aan schoongeveegd en de laagst opgeleiden hebben de minst riante uitgangspositie. Ja men " bespaart" wel....maar is het ook verstandig wat men doet?
dinsdag 7 februari 2012
Diep
Van de week zei Brillevrouw ineens tegen me dat ze niet langer meer geloofde in de maakbaarheid van geluk. De maakbaarheid van geluk. " jemig de pemig" was mijn eerste reactie. Maar het stemde tot nadenken.
Wij, onder invloed van het anglosaksische model zijn opgegroeid met het idee dat de alles wat je wilt, dat dan ook binnen je bereik ligt. Dat gedachtegoed spreekt mij aan. Maar...toch, geef mij het verkeerde eten en ik kan niet meer pissen. Ik moet meteen naar de dierenarts. Hoe erg ik ook denk dat als ik maar positief blijf alleen maar goeds mijn deel is. Nee zo werkt dat dus niet. Ik raak verstopt en ik moet naar dokkie, anders ga ik dood.
Ik probeer ook al jaren in dialoog met die flutmuts van een zus te komen, maar zodra ik in de buurt kom begint ze te grommen. Ja en dan vraagt ze er zelf om, dan haal ik uit! Ik wil wel lief zijn, maar zij vraagt er gewoon om, en wie ben ik dan?
Maar goed. Is je baan niet naar je zin? Neem het heft in handen en doe er wat aan. Verander van baan, school je om.....wees geen willig slachtoffer. Kijk uit naar je droom, gooi je roer om! Nu! Wacht niet langer!
Is je relatie niet OK? Werk er aan, of neem een nieuwe partner. Geeft niet als de oude partner nog in beeld is, meteen van bil met de nieuwe partner. Je eigen geluk gaat voor. Daar gaat het om!
Maar ligt het wel zo simpel? Zijn dat soort ideeën idee niet ingegeven door onze cultuur? Is het niet zinniger om eens te denken..."ach...wie weet is dit het leven wel. Ik heb alles wat mijn hartje begeert, ik hoor tot de rijkste 5% van de wereldbevolking (mind you dat geldt ook voor de allerarmsten in Nederland!) Ik heb dus gewoon geen recht van klagen. Ik heb te veel vrije tijd waardoor ik kan stilstaan bij onbenullige zaken" Het gaat om je gezondheid.....mensen die om je geven en jij die geeft om anderen. Allemaal niet zo hemelbestormend.......
Maar ...... jemig de pemig....... toen ik dat zat te denken overviel me ineens zo'n moeheid. Ik weet het niet hoor. Ik ga er eens over naden.Was getekend
Joep.
maandag 6 februari 2012
Hallo allemaal
De kop is er weer af. Brillevrouw en Kale waren gister de hele dag van huis. En knijperig als ze tegenwoordig zijn hadden ze de verwarming teruggedraaid. Net niet koud, maar ook niet behaaglijk. Gelukkig heeft het zonnetje wel geschenen dus die pokkebroer en ik hebben wel in het zonnetje kunnen liggen. Dat dan weer wel.
Brillevrouw hoorde ik vandaag weer mopperen op haar werk. Ze vindt het niet leuk dat haar werk zo onopgemerkt blijft. Alleen als ze een foutje maakt wordt haar werk opgemerkt. Alles wat goed gaat staat nooit iemand bij stil. "Haar ego zit haar weer dwars" mompel ik tegen mijn pokkebroer. Maar ik ga toch wel even op haar schoot zitten. Ik herken het wel als ze niet in haar hum is. Dan geef ik haar altijd een kopje of ga naast haar zitten knorren en dan zie ik haar weer opvrolijken. Brillevrouw kan gelukkig ook wel genieten van de kleine dingen in het leven.
Vandaag wilde ik weer een paar keer buiten spelen in het witte spul, maar Brillenvrouw begint dan te mopperen. Wij mogen één keer naar buiten en daarna niet meer. Ik hoor haar mopperen "naar binnen naar buiten naar binnen...het is afgelopen, daar is het nu te koud voor!" En eigenlijk heeft ze ook wel gelijk. We staan vaak te aarzelen op de drempel en hopen zo dat de warmte van binnen naar de tuin gaat zodat we in het witte spul kunnen spelen terwijl we het lekker warm hebben. Maar als we dan weer terug gaan is het binnen toch weer wat afgekoeld.
Hier een foto van mij terwijl ik lekker in een bloempot in de tuin lig. Toen lag dat witte spul er nog niet, en het was ook veel warmer buiten. Maar dan weten jullie ook al weer wie dit stukje schrijft.
Een lief kopje en een neusje van mij
Truus
Brillevrouw hoorde ik vandaag weer mopperen op haar werk. Ze vindt het niet leuk dat haar werk zo onopgemerkt blijft. Alleen als ze een foutje maakt wordt haar werk opgemerkt. Alles wat goed gaat staat nooit iemand bij stil. "Haar ego zit haar weer dwars" mompel ik tegen mijn pokkebroer. Maar ik ga toch wel even op haar schoot zitten. Ik herken het wel als ze niet in haar hum is. Dan geef ik haar altijd een kopje of ga naast haar zitten knorren en dan zie ik haar weer opvrolijken. Brillevrouw kan gelukkig ook wel genieten van de kleine dingen in het leven.
Hier een foto van mij terwijl ik lekker in een bloempot in de tuin lig. Toen lag dat witte spul er nog niet, en het was ook veel warmer buiten. Maar dan weten jullie ook al weer wie dit stukje schrijft.
Een lief kopje en een neusje van mij
Truus
zondag 5 februari 2012
Prijs
Afgelopen week deed ik mee aan een prijsvraag van onze bibliotheek. De prijs: 2 vrijkaartjes voor het PAC festival.
En je raadt het nooit! Ik won YEEEEHHHAAAWWW! Thanks DOK!!!
Dus zondagochtend bijtijds naar Pathe Delft. Helemaal in mijn hum dat we een lekker dagje film voor de boeg hadden. Nee het was niet bekend dat er meer dan 1 persoon een prijs had gewonnen dus dat moest uitgezocht worden. Gelukkig waren we bijtijds! Wat een incompetent zooitje is dat Pathe Delft. 1 koffie automaat die in langzaam tempo 2 bekers koffie kan maken. En ja met zo'n festival vormt zo'n apparaat dus al gauw een bottleneck. Er omheen liepen een paar net uit de jeugdpuistjes gegroeide ....mmmm ....werknemers(?)....of waren het jongeren die dachten dat ze hun loon toucheerden voor aanwezigheid en af en toe wapperend wijzen en melden "mijn collega zoekt het uit voor u"
Maar goed...de kaartjes werden 5 minuten voor aanvang van de film gevonden. En uiteindelijk scoorden we ook een bakkie koffie en konden we naar de zaal. Helaas geen plekje naast elkaar.....en het meisje dat de plekken verdeelde kon ons ook niet verder helpen (nee stel je voor dan moet ik wat doen en daar heb ik vooral geen zin in...ik sta hier alleen maar te wachten tot iedereen binnen is!)
De eerste film: Albert Nobbs. Goed geacteerd, mooie kostuums, een mooi plaatje. Af en toe je lekker oprecht boos kunnen voelen om die snobs van een rijke Britten. Maar wel een beetje een draak van een verhaal. Maar dankzij het goede acteerwerk en de mooie beelden echt een film om te gaan zien. Geen topper...maar wel goed.
A Dangerous Method. Het klassieke verhaal Freud versus Jung. Ooit las ik voor mijn engelse lijst the White Hotel En daar deed deze film me heel erg aan denken. Het wordt tijd dat ik het boekje weer eens opduik! Een goeie film, goed geacteerd......2 mannen met te grote piemels, maar dat mocht je in die tijd nog niet zeggen. En al zeker niet over die twee heren die alles piemelgericht oploste! Aanrader.
Intouchables. Het verhaal had alles in zich om een draak van een film te geven. Had het door een Yank laten regisseren en dan was het dat ook geworden. Maar het was echt een hele leuke film. Ik moest een beetje denken aan "bienvenue chez les ch'tis". Niet omdat het verhaal er op leek, maar de sfeer was net zo leuk en no nonsense. Gewoon gaan zien als je een leuke film wilt zien die geschikt is voor iedereen! Geloof me...lekker lachen en plezier!
Tussentijds aten we een hapje bij de Oosterse snackbar in de Kromstraat. Sushi, en een rijst met wat kip. Erg smakelijk.....en zeer voordelig. En niet al te tijdrovend zodat we onze monsters ook nog even konden voeren. Lekker een stukje lopen ook!
Headhunters was een Noorse thriller. Veel bloed en spannend (dus ik heb mijn oren dicht geklemd, want spannende films vind ik eng) Maar ook echt wel een aanrader.
Maar 4 films is wel mijn maximum. Ik kreeg pijn in mijn voeten, last van mijn rug en enorme klapperbenen. Dus de laatste film sloegen we over (omdat ik daar al een paar wat mindere recensies van las ook).
Maar dank DOK...we hadden een leuke zondag!
En je raadt het nooit! Ik won YEEEEHHHAAAWWW! Thanks DOK!!!
Dus zondagochtend bijtijds naar Pathe Delft. Helemaal in mijn hum dat we een lekker dagje film voor de boeg hadden. Nee het was niet bekend dat er meer dan 1 persoon een prijs had gewonnen dus dat moest uitgezocht worden. Gelukkig waren we bijtijds! Wat een incompetent zooitje is dat Pathe Delft. 1 koffie automaat die in langzaam tempo 2 bekers koffie kan maken. En ja met zo'n festival vormt zo'n apparaat dus al gauw een bottleneck. Er omheen liepen een paar net uit de jeugdpuistjes gegroeide ....mmmm ....werknemers(?)....of waren het jongeren die dachten dat ze hun loon toucheerden voor aanwezigheid en af en toe wapperend wijzen en melden "mijn collega zoekt het uit voor u"
Maar goed...de kaartjes werden 5 minuten voor aanvang van de film gevonden. En uiteindelijk scoorden we ook een bakkie koffie en konden we naar de zaal. Helaas geen plekje naast elkaar.....en het meisje dat de plekken verdeelde kon ons ook niet verder helpen (nee stel je voor dan moet ik wat doen en daar heb ik vooral geen zin in...ik sta hier alleen maar te wachten tot iedereen binnen is!)
De eerste film: Albert Nobbs. Goed geacteerd, mooie kostuums, een mooi plaatje. Af en toe je lekker oprecht boos kunnen voelen om die snobs van een rijke Britten. Maar wel een beetje een draak van een verhaal. Maar dankzij het goede acteerwerk en de mooie beelden echt een film om te gaan zien. Geen topper...maar wel goed.
A Dangerous Method. Het klassieke verhaal Freud versus Jung. Ooit las ik voor mijn engelse lijst the White Hotel En daar deed deze film me heel erg aan denken. Het wordt tijd dat ik het boekje weer eens opduik! Een goeie film, goed geacteerd......2 mannen met te grote piemels, maar dat mocht je in die tijd nog niet zeggen. En al zeker niet over die twee heren die alles piemelgericht oploste! Aanrader.
Intouchables. Het verhaal had alles in zich om een draak van een film te geven. Had het door een Yank laten regisseren en dan was het dat ook geworden. Maar het was echt een hele leuke film. Ik moest een beetje denken aan "bienvenue chez les ch'tis". Niet omdat het verhaal er op leek, maar de sfeer was net zo leuk en no nonsense. Gewoon gaan zien als je een leuke film wilt zien die geschikt is voor iedereen! Geloof me...lekker lachen en plezier!
Tussentijds aten we een hapje bij de Oosterse snackbar in de Kromstraat. Sushi, en een rijst met wat kip. Erg smakelijk.....en zeer voordelig. En niet al te tijdrovend zodat we onze monsters ook nog even konden voeren. Lekker een stukje lopen ook!
Headhunters was een Noorse thriller. Veel bloed en spannend (dus ik heb mijn oren dicht geklemd, want spannende films vind ik eng) Maar ook echt wel een aanrader.
Maar 4 films is wel mijn maximum. Ik kreeg pijn in mijn voeten, last van mijn rug en enorme klapperbenen. Dus de laatste film sloegen we over (omdat ik daar al een paar wat mindere recensies van las ook).
Maar dank DOK...we hadden een leuke zondag!
vrijdag 3 februari 2012
Sneeuw
Hallo allemaal,
Nu ben ik eens aan het woord. Net als die pokkenbroer van me woon ik bij Kale en Brillevrouw in huis. Die zijn best ok. Maar mijn broer is een onberekenbare kwal. Zo is hij lief, zo haalt hij je open en trekt ie vlokken haar uit je vacht. Nee ik mag hem niet, zodra hij in zicht is begin ik te grommen...hij mag het weten dat ik hem een baggerzak vind!
Hij is ook om de haverklap ziek. Dan begint Brillenvrouw te mopperen dat hij dat altijd heeft als Kale van huis is en dat ze er schoon genoeg van heeft. Maar ze doet hem dan toch weer in een bakje en na een uur zijn ze weer terug. Dan is mijn pokkenbroer wel lief....voor een uur of zo. Ze mogen vaker weggaan met dat bakje!
Behalve 3 maanden terug. Toen kwam ze ineens alleen terug. Heerlijk was dat. Ik kreeg ineens alle aandacht. Wel raar dat Brillevrouw daarna ook ineens een hele tijd weg was. Ze stond op en toen ik bijna omviel van de honger kwam ze pas terug. Wat was ik blij! Ik dacht echt dat ze mij alleen achter had gelaten. Ik heb toen zelfs boven op haar hoofd geslapen, zo blij was ik dat ik niet alleen achter bleef.
Gister hadden Brillenvrouw en die pokkenkater weer mot. Ze tilde hem op van tafel en voor we het met zijn allen in de gaten hadden had ze een paar flinke halen in haar gezicht. Ze bloedde best. Ik hoorde haar zelfs tegen kale zeggen dat ze er serieus over dacht om een enkeltje voor die kater te boeken. Ik weet niet wat ze bedoelde, maar het klonk niet leuk.
Hoewel......
Vandaag was Brillenvrouw thuis en hebben we met zijn 3-tjes boven gezeten. Brillenvrouw achter dat stomme ding, mijn pokkenbroer en ik lekker op de stoeltjes. In de namiddag mochten we naar buiten.
Geweldig! Er was weer van dat witte spul. Hier speel ik ook in dat witte spul. Dat was wel vorig jaar, want Brillevrouw was te sloom vandaag. Iets met een geheugenkaartje mompelde ze.
Maar wat was dat leuk! Echt kikken!
Mijn pokkenbroer was natuurlijk weer na 3 minuten binnen. Watje!....maar ik niet.Heerlijk glijbaantje spelen en sprinten.
Op vlokken jagen.....en lekker piesen in de sneeuw!
Nu ben ik eens aan het woord. Net als die pokkenbroer van me woon ik bij Kale en Brillevrouw in huis. Die zijn best ok. Maar mijn broer is een onberekenbare kwal. Zo is hij lief, zo haalt hij je open en trekt ie vlokken haar uit je vacht. Nee ik mag hem niet, zodra hij in zicht is begin ik te grommen...hij mag het weten dat ik hem een baggerzak vind!
Hij is ook om de haverklap ziek. Dan begint Brillenvrouw te mopperen dat hij dat altijd heeft als Kale van huis is en dat ze er schoon genoeg van heeft. Maar ze doet hem dan toch weer in een bakje en na een uur zijn ze weer terug. Dan is mijn pokkenbroer wel lief....voor een uur of zo. Ze mogen vaker weggaan met dat bakje!
Behalve 3 maanden terug. Toen kwam ze ineens alleen terug. Heerlijk was dat. Ik kreeg ineens alle aandacht. Wel raar dat Brillevrouw daarna ook ineens een hele tijd weg was. Ze stond op en toen ik bijna omviel van de honger kwam ze pas terug. Wat was ik blij! Ik dacht echt dat ze mij alleen achter had gelaten. Ik heb toen zelfs boven op haar hoofd geslapen, zo blij was ik dat ik niet alleen achter bleef.
Gister hadden Brillenvrouw en die pokkenkater weer mot. Ze tilde hem op van tafel en voor we het met zijn allen in de gaten hadden had ze een paar flinke halen in haar gezicht. Ze bloedde best. Ik hoorde haar zelfs tegen kale zeggen dat ze er serieus over dacht om een enkeltje voor die kater te boeken. Ik weet niet wat ze bedoelde, maar het klonk niet leuk.
Hoewel......
Vandaag was Brillenvrouw thuis en hebben we met zijn 3-tjes boven gezeten. Brillenvrouw achter dat stomme ding, mijn pokkenbroer en ik lekker op de stoeltjes. In de namiddag mochten we naar buiten.Geweldig! Er was weer van dat witte spul. Hier speel ik ook in dat witte spul. Dat was wel vorig jaar, want Brillevrouw was te sloom vandaag. Iets met een geheugenkaartje mompelde ze.
Maar wat was dat leuk! Echt kikken!
Mijn pokkenbroer was natuurlijk weer na 3 minuten binnen. Watje!....maar ik niet.Heerlijk glijbaantje spelen en sprinten.
Op vlokken jagen.....en lekker piesen in de sneeuw!
woensdag 1 februari 2012
Enkelsteens huis
En winter. Zo'n 5 of 6 dagen in het jaar mis ik ons oude goed geïsoleerde huis uit Rijswijk. Behoorlijke ventilatie, behoorlijk geïsoleerd, dubbel glas. Zo'n dag als vandaag bijvoorbeeld.
Zo langzamerhand hebben we al het enkel glas vervangen door Ruysdael glas. Dat isoleert net zo als ouderwets dubbel glas, maar is net zo dik als enkel glas. Dus je hoeft het houtwerk niet aan te passen. En het scheelt. Ook hebben we de convectorputten in de woonkamer aangepast op advies van onze CV-deskundige. Dat scheelt ook. In beleving in ieder geval. Maar als het echt koud wordt, beslaan toch de ramen (en ze vriezen aan) en het duurt even eer het 20 graden is in huis.
En die wind, die staat nu precies op onze enkelsteens muur. Brrrrr.
Maar goed. De aanpassingen hebben we voor een groot deel afgelopen jaar aangepakt. En we hopen onze stookkosten toch wat terug te brengen. Maar dagen als vandaag.....van mij hoeft het niet.
Als mensen houden van schaatsen...prima....laat ze lekker naar de ijsbaan gaan..of laat ze vooral niet zeiken over het koude weer! Jullie houden van schaatsen....ENJOY en SHUT UP! Maar niet lekker schaatsen...en ook nog miepen over het koude weer! :-)
Zo langzamerhand hebben we al het enkel glas vervangen door Ruysdael glas. Dat isoleert net zo als ouderwets dubbel glas, maar is net zo dik als enkel glas. Dus je hoeft het houtwerk niet aan te passen. En het scheelt. Ook hebben we de convectorputten in de woonkamer aangepast op advies van onze CV-deskundige. Dat scheelt ook. In beleving in ieder geval. Maar als het echt koud wordt, beslaan toch de ramen (en ze vriezen aan) en het duurt even eer het 20 graden is in huis.
En die wind, die staat nu precies op onze enkelsteens muur. Brrrrr.
Maar goed. De aanpassingen hebben we voor een groot deel afgelopen jaar aangepakt. En we hopen onze stookkosten toch wat terug te brengen. Maar dagen als vandaag.....van mij hoeft het niet.
Als mensen houden van schaatsen...prima....laat ze lekker naar de ijsbaan gaan..of laat ze vooral niet zeiken over het koude weer! Jullie houden van schaatsen....ENJOY en SHUT UP! Maar niet lekker schaatsen...en ook nog miepen over het koude weer! :-)
Abonneren op:
Posts (Atom)