Dat zijn toch rare dingen, herinneringen. Gister het bericht van de prins. Zeer ernstig hersenletsel.
Ik was ineens weer 10 jaar terug in de tijd.
Die vreselijke periode in het ziekenhuis toen we eindelijk een arts te spreken kregen en te horen kregen dat het hersenletsel na de bloeding zo groot was dat het binnen een afzienbare tijd zou zijn afgelopen.
Tot die tijd onzekerheid. Dat was erg, dat wachten. Het gevoel hebben dat je er niet toe deed. Ik hoop dat de familie van de prins dat gevoel niet heeft meegemaakt. Er zal daar wel meteen een arts bijgehaald zijn om de familie op de hoogte te brengen.
Toen eenmaal de onzekerheid was weggenomen en we wisten dat het een aflopende zaak was...toen kwam de andere onzekerheid. En daarna volgde het moment van het intense verdriet, hoewel we ook wisten dat het zo het beste was.
Zo in de kleine uurtjes van de nacht kwam dat allemaal terug. Wij konden het in alle rust verwerken, de familie van de prins doet dat in de schijnwerpers...maar zo in de kleine uurtjes in het donker zijn we denk ik allemaal gelijk in ons verdriet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten