Sparen of consuminderen vergelijk ik voor het gemak even met afvallen.
Op een gegeven moment maak je de keuze. Genoeg is genoeg. Dat kan een noodgedwongen zijn.....je kunt niet meer door je voordeur naar buiten omdat je te breed bent. Of het kan vrijwillig zijn. Je kleding zit niet meer makkelijk.
Het maakt niet uit. Je bezoekt internetfora, blogs van medestanders die ook willen afvallen en de tips vliegen je om je oren:
- weet wat je eet
- krijg grip op je menu
- zoek uit waar de dikmakers zitten en vermijd die
- beweeg meer....
En je verzamelt al rap een groepje om je heen die met je mee jubelt en juicht bij elke kilo die je verliest en elke calorie die je weet te besparen.
En op een gegeven moment heb je je streefgewicht gehaald. Iedereen is aan je nieuwe uiterlijk gewend, je krijgt geen complimentjes meer over hoe goed je bezig bent en je stukjes over afvallen beginnen wel erg als een plaat met een barst te klinken.
Door gaan met lijnen slaat om in anorexia. Het niet meer lijnen kan leiden tot het terugvallen in oude gewoontes. Het is lastig.
Af en toe ligt het op de lippen om te zeggen..."jongens, durf ook eens te leven!" Mijn vader was 60, mijn moeder 66, mijn broer was 50 toen ze overleden. Het buffertje dat ze hadden opgebouwd ging op aan de crematie of ging op aan hypotheek of huur en we huilden omdat ze niet toch nog een keer op vakantie waren gegaan of toch maar die camera hadden gekocht.
Mijn opa was 42 toen hij werd afgevoerd, samen met zo'n 60% van mijn moeders familie. Een leven lang gesappeld. Schuldenvrij, sommigen met een eigen huis en mooie spulletjes. Toen de overlevenden terugkwamen werden ze argwanend door de buren bekeken. Er werd ontkend dat de huizen van hun waren...en dat de spulletjes alleen in bruikleen waren gegeven. En getraumatiseerd als ze waren hielden ze hun mond het kon zo maar weer gebeuren dat ze op die trein werden gezet.
Mijn vader hield aan de hongerwinter een levenslang trauma over om ook maar iets weg te gooien. Verspilling vond hij een schande, en hoewel er een kern van waarheid in zat sloeg hij soms te ver door. Ik kan me nog herinneren dat toen ik met mijn moeder uiteindelijk elders ging wonen we op een gegeven moment iets weggooiden. Zomaar....omdat het kon....omdat er geen gemopper van kwam. De sfeer in huis niet verziekt werd.
Gisteren zag ik hartverscheurende interviews met Grieken. Een leven lang gesappeld, een buffertje, en dit jaar moeten ze met 3 man rondkomen van 3 euro per dag. 3 euro per dag.
Het kan zo maar gebeuren.
Het geeft een goed gevoel om te consuminderen....of om met afvallen je streefgewicht te bereiken. Maar maak er geen religie van. Er is meer dan afvallen of besparen of sparen.
Durf ook eens te genieten van zaken. Genieten kan in kleine dingen zitten. Jonge eendjes, de eerste crocus. Het eerste kopje koffie van een dag, een goed boek, een mooie film een mooi moment. Een zoen, een schouderklopje.
Goed stukje, en ik ben het helemaal met je eens!
BeantwoordenVerwijderen