Vanuit de Simba Lodge gaan we vroeg op pad. De nacht had nog wel een verrassing. In de Simba Lodge verbleven ook een viertal Britten die nogal typical Brittish waren. Herinneringen aan de serie “Moeder wat is het heet” schoten te binnen. Eén van die Britten werd midden in de nacht wakker van een stel kletsende vrouwen achter onze hut. Toegegeven, ze spraken best luid, maar een normaal mens staat even op en gaat naar ze toe en vraagt of ze het volume wat terug willen draaien.
Zo niet deze mijnheer.
Hij begon vanuit zijn cabin te roepen. De vrouwen voelden zich natuurlijk in het geheel niet aangesproken en kakelden rustig door. En toen ontstak de man in zeer on-typische Britse woede. Of ze the fuck wilden up-shutten brulde hij op de top van zijn longen en hij bonkte hard op de muren. Ik lag toen al bijna van ledderom in mijn bed. We moesten moeite doen om niet hardop te giechelen. Dat had waarschijnlijk alleen olie op het vuur gegooid.
Maar het werd stil en uiteindelijk viel iedereen weer in slaap. Maar bij het zeer vroege ontbijt kreeg de betreffende man wel “th
Na het vroege ontbijt maakten we een game drive en togen daarna op weg naar Lake Bunyonyi. Een lange stoffige rit. De weg werd op een groot stuk aangelegd en gerepareerd (echt een stuk over kilometers). Om de wegwerkers tegen de wegpiraten te beschermen, was om de zoveel meter een verkeersdrempel. Echt vaart maken zat er dus niet in. En een plek om even de blazen te legen was er daardoor ook niet echt. En het was warm. Echt heel warm. Ik benijdde Gerald niet echt. Moeilijke omstandigheden om te rijden. En er zijn hier echt wegpiraten. Met name de chauffeurs van de bussen zijn berucht. Hier wordt alles aan de markt over gelaten en zie, ze rijden elkaar bijkans van de weg voor de volgende klant! Het wordt tijd dat die liberalen uit west-europa eens hun licht op steken buiten hun landsgrenzen en ontdekke
Lake Bunyonyi is prachtig. De lokatie waar we zitten is ook best aardig, alleen erg groot. Een hoteldeel, met kamers, een mega-grote diner met loungedeel en wat cottages om de tuin heen. Het is een beetje sleets. Achterstallig onderhoud, wat antieke inrichting. En ja het blijft een ontwikkelingsland. Zo hebben we vandaag al de hele dag geen stroom. De generator werd even aangezet voor mijn sandwich (als ik dat had geweten had ik iets anders besteld). Maar de drankjes worden rap minder koud. Ik vrees voor onze biertjes straks! Maar wat het vreemdst is, wij zijn de enige gasten. En dan in zo’n groot complex zitten, dat geeft toch een heel unheimisch gevoel. Je voelt je zo bijna hoofdrolspeler in een slechte horror-film.
Maar vandaag is een heerlijke relax dag, beetje pootje poedelen in het Lake, beetje zonnen, beetje vogels spotten, beetje schetsen, voor je het weet is het al weer 5 uur en is de batterij van de laptop nog maar voor ff gevuld.
Tijd om deze blog af te sluiten. En om thee te gaan drinken. Want dat is tenslotte een lekker drankje dat niet gekoeld hoeft te zijn!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten