Blond

Op de valreep naar het nieuwe jaar wil ik toch nog even teruggrijpen op een onderwerp waar de oplettende lezer mij al eerder over heeft gehoord.

Dat onderwerp heeft niets met de titel van deze blog te maken, maar de gemoederen over het

onderwerp liepen in 2013 zo hoog op dat ik meen het betreffende onderwerp te moeten mijden en een vergelijkbaar onderwerp te zoeken dat niet zo beladen is. Dit alles in de hoop dat ik de lezer iets kan vertellen zonder dat er stoom uit de oren komt, de bloeddruk stijgt en mensen elkaar briesend in de haren vliegen.

Blond.

Blondjes moppen zijn namelijk een traditie. Al jaren worden ze in Nederland verteld. Met een grap en een grol wordt de vrouwelijke blonde medemens te kakken gezet in mopjes. Maar er is nog geen blondje geweest die de gang naar de rechter heeft gemaakt om aan te tonen dat de mopjes discriminerend zijn. U meent nu natuurlijk meteen te moeten opmerken dat blondjes niet de benodigde intelligentie hebben om de gang naar de rechter te wagen.

Maar ik vraag u om op de laatste dag van het jaar uw oordeel even op te schorten en mij mijn verhaal af te laten maken.

Net als bij het beladen onderwerp heeft "blondjes moppen" meerdere kanten. Er zijn ongetwijfeld blondjes die zich ergeren aan de mopjes en geïrriteerd raken als ze worden verteld.
Er zullen blondjes zijn die het aangrijpen om te bewijzen dat ze toch wel degelijk slim zijn en dat de mopjes verteld worden door met name lelijke en domme mannen. Er zullen mannen zijn die de mopjes leuk vinden en ze graag door vertellen, er zullen mannen zijn die blondjes mopjes niet leuk vinden.

Maar zoals gezegd er is nog nooit iemand voor naar de rechter gegaan om het discriminerende van de blondjes moppen aan te tonen.

Terwijl ik hier zo zit, vraag ik me af hoe dat komt. Volgens mij heeft het er mee te maken dat blonde vrouwen wel weten dat die mopjes nergens op slaan. Het geniep zit hem immers niet in de mopjes, maar in het idee dat achter de mopjes zit. Dat er mannen zijn die zich verheven voelen boven vrouwen. Dat weten alle vrouwen, en alle vrouwen weten ook dat niet alle mannen daar zo over denken. De paar mannen die dat wel vinden, ach die verander je niet met de gang naar een rechter. Da's een kwestie van geduld en goed opvoeden van volgende generaties.

Dat besef is niet zomaar ontstaan, maar er zijn generaties van strijdbare vrouwen aan vooraf gegaan, die op de bres sprongen voor hun rechten. Kiesrecht, recht op scholing, recht op gelijk loon bij vergelijkbaar werk, de mogelijkheid om eigen bezit te hebben …….ga zo maar door. Er is voor gevochten en voor gestreden. En nu vindt bijna iedereen het normaal dat vrouwen volwaardige mensen zijn. Zelfs zo zeer dat we accepteren als er af en toe van die flauwe blondjes moppen worden verteld.

Mannen noemde het destijds traditie dat vrouwen niet mochten stemmen, dat vrouwen niet naar school hoefden en dat ze vooral thuis voor de kindertjes moesten zorgen. Het was onzin dat een onderwijzeres net zo'n salaris kreeg als een onderwijzer.

Maar daar hebben dappere vrouwen zich toen tegen verzet.

Ik mijmer voort over de analogie van het beladen onderwerp en de blondjes moppen en ik heb de volgende wensen aan u. Laten we in 2014 proberen om

• weer te luisteren naar elkaars argumenten. We hoeven het niet altijd met elkaar eens te zijn, maar doe de mening van een ander niet meteen af als stompzinnig, racistisch of seksistisch.
• kritisch te blijven ten opzichte van tradities!

Maar nu ga ik naar boven, op zoek naar een veilig plekje. Want die knallen worden wel erg hard zo langzamerhand!

Kerstboom

Laatst vroeg iemand of wij een boom hebben met Kerst.

En ik bedacht me dat onze laatste boom al weer 8 of 9 jaar terug was. Ik beleefde altijd veel plezier aan mijn kerstboom. Of kerstboompje, want ik woonde niet altijd even ruim.

Ik kan me zelfs een keer herinneren dat ik mijn kerstboompje met veel weemoed rond april bij het vuil zette. Er was niet veel meer van over, maar het kostte me moeite om afscheid te nemen van het ding. En  toen ik die drempel eenmaal over was, kostte me het moeite om het bij het vuil te zetten.

Niet omdat ik loslatingsangst had, maar wel last van gêne om het ding rond die tijd aan de stoeprand te zetten. Kaal als een overjarig skelet, met nog een paar draadjes lametta er in.

Het optuigen van de kerstboom is jaren een traditie geweest. Boom kopen, kerstversiering te voorschijn halen en dan met de meest zoetsappige kerstmuziek op de achtergrond het boompje optuigen.
Mijn kerstlampjes waren altijd netjes opgeborgen (mijn jeugdtrauma was mijn vader die al vloekend en tierend de enorme kluwen kerstlampjes probeerde te ontrafelen….dat gebeurde mij dus niet!!)

Tot het laatste jaar van onze boom.

Het begon al met de aanschaf ervan, Het zou een Nordmann worden. En een beetje Nordman kostte toen in dat laatste jaar dat wij een boom kochten 75 euro. VIJFENZEVENTIG euro.
Goed ik geef toe, we hebben geen auto, dus waren verplicht een kerstboom pal bij te kopen, maar dat vertikte ik toch ten ene male. Dus het werd een blauwspar die weliswaar iets goedkoper was, maar nog steeds vreselijk duur.

En eigenlijk iets te groot, bleek toen we eenmaal thuis waren. Schatje mopperde slechts één keer op weg naar huis. Dat hij spijt had geen handschoenen meegenomen te hebben. Maar toen was dat gedrocht (lees: boom) thuis.

Eenmaal op maatgeknipt en in de standaard gezet mocht ik naar traditie de boom optuigen. Ik zat toen al onder de bultjes van de naalden en begon al licht te oxideren van de inspanning. Maar het zoetgevooisde gekweel van Nat King Cole op de achtergrond kalmeerde me enigszins.
Dus ik tuigde de boom op, lampjes er in. Versiering erin, de standaard gevuld met water.

En toen het magische moment van de kerstlampjes aan doen.

…

Die deden het dus niet. Dus alles moest er weer uit.

En ik kon toen op zaterdag naar V&D, tuincentrum, HEMA, en ik weet allemaal niet waar op jacht naar godvergeten lampjes. Overal uitverkocht. Overal vreselijk druk.

Toen ik uiteindelijk met nieuwe lampjes de boom opnieuw wilde optuigen, zette schatje opnieuw Nat King Cole op.

En op dat moment….heb ik onder het uitbrengen van mijn meest geraffineerde Haags gezworen NOOIT meer een kerstboom te nemen.

Boek

Sinds een tijdje heb ik een andere baan en zit ik op weg naar mijn werk (met een beetje geluk zit ik ook echt) in de trein. Sinds die tijd is het aantal boeken dat ik lees toegenomen.
En mijn meest recente boek (ik ben nu over de helft) is van een van mijn favoriete schrijfsters Almudena Grandes.

Het boek heet "De vijand van mijn vader"

Het verhaal speelt zich af in het Spanje van net na de tweede wereld oorlog en is beschreven vanuit het perspectief van Nino, een negenjarig jongetje. Hij is het zoontje van een Guardia Civil en hij maakt deel uit van een gezin dat in het zuiden van Spanje woont. Vele dorpjes die in het boek voorkomen bezochten wij al eens als toerist, en dat voegt ook echt wat toe.

Het is een boek dat ik soms echt even moet wegleggen omdat de tranen me in de ogen springen. Nino staat voor mij symbool voor de onschuld die toch ook wel donders goed in de gaten heeft wat er gebeurt. En zelfs al op jonge leeftijd keuzes maakt.
De martelingen in de kazerne van de Guardia Civil en hoe hij in bed zijn kleine zusje probeert te beschermen voor de schreeuwen van pijn en de andere geluiden van martelingen, de onbarmhartige strijd op de "roden en republikeinen", de armoede…..

Wellicht niet helemaal reëel om dat van een negenjarig jongetje te verwachten, maar wel heel overtuigend beschreven.

Prachtig en hartverscheurend…..ik kan het boek van harte aanbevelen!

Voorraad

Zo eens in de zoveel tijd wordt het tijd om de vriezer leeg te eten en de voorraadkastjes eens te inspecteren. Ooit was ik dat laatste vergeten tot ik ineens overal kleine kruipertjes tegen kwam. Een pak bloem dat over datum was, bleek broedplaats voor de walgelijke beestjes te zijn.

Bah. Het werk dat je daaraan hebt! Niet alleen moet je alles schoonmaken, maar je moet ook heel veel weggooien ineens, want de kruipertjes gaan overal naar toe en kruipen overal in.

In het keukenkastje staat havermout. De ouderwetse soort. Ooit gekocht om zelf hartige muesli-repen van te maken. En hoewel niet vies, waren die repen nu ook weer niet zo lekker om nog een keer te maken. En havermoutpap.....nee...dat gaat hem ook niet worden.

Nu maak ik er bananenbrood van. En omdat we niet zulke zoetekauwen zijn en omdat we ook op de calorietjes letten een recept met niet al te veel suiker, en zeer weinig vet.

En vezelrijk.

Ingrediënten

125 gr volkorenmeel

125 gr havermout

115 gr suiker

3 theelepels bakpoeder

4 gr zout

1 tl speculaaskruiden

150 ml karnemelk

2 grote eieren

3 rijpe bananen gepeld

Optioneel:

100 gr extra vulling (denk aan rozijntjes, fijngesneden dadels, gedroogde abrikozen, noten, als het maar droog is en in stukjes)

Meng in een kom de havermout met de karnemelk en laat dit ongeveer een uur weken.

Verwarm de oven voor op 180°C

Meng in een tweede kom de andere droge ingrediënten (bloem, suiker, bakpoeder, etc.) met de speculaaskruiden. Vet intussen een broodvorm in met boter en bestrooi de bodem en zijkanten licht met wat havermout. Voeg de bananen bij de geweekte havermout en prak deze met een vork. Voeg dan de eieren en indien van toepassing de fijngesneden vruchten/nootjes toe.

Voeg de droge ingrediënten bij dit mengsel. Meng dit alles snel door elkaar en giet het vervolgens in het ingevette bakblik. Zet het bakblik daarna meteen in de voorverwarmde oven. Totale baktijd is ca. 50-60 minuten.

Het brood is gaar als je een sate-prikker in het midden van het brood prikt en deze er droog of met maar een paar kruimels uitkomt.

Laat het brood ongeveer 10 minuten in de vorm afkoelen en zet het daarna op een taartrek om verder te koelen en uit te wasemen. Snij het bananenbrood niet meteen aan, maar laat het liever een uurtje staan.

Dit brood is in een afgesloten zak enkele dagen, tot een week houdbaar. Invriezen kan ook.

Resultaat? Het bakpoeder bleek over datum te zijn. Dus de volgende keer gebruik ik verse. En ik laat de banaan ook echt even rijp worden. Maar zeker voor herhaling vatbaar!

Zwarte Joep

Zoals ik onlangs meldde. Ik ben zwart.

Daar! Ik heb het gezegd....en ik ben er trots op!

Hoewel de tijd weer begint te komen. De tijd van pepernoten, roe, gedichten en surprises. En die van Zwarte Piet.

En sinds enige jaren de discussie over het wel/niet mogen van Zwarte Piet. Ik als zwarte kater mag mij daar een mening over vormen. Ik heb daar recht op als zwarte kater.

Maar jemig de pemig, het is een onderwerp dat de gemoederen hoog doet oplaaien. Woorden als racisme, cultureel erfgoed....noem maar op het wordt te pas en te onpas te berde gebracht.

Terwijl ik heerlijk op een keukenkastje voor me uit zit te mijmeren bepaal ik mijn mening. Tenslotte mag ik als rechtgeaarde Zwarte Joep een mening hebben in de Zwarte Piet discussie.

Laat ik eens eerst mijn gedachten over Zwarte Piet gaan.


Ik heb eens rondgeneusd, maar bij het ontstaan van de Sinterklaas geschiedenis had de goedheiligman 1 knechtje die in een stom brabbeltaaltje sprak en in een soort pagepakje gehuld was. Dat knechtje was de moorse knecht van de Sint. En het beeld dat wij van die knecht hebben is gebaseerd op de slavernij (die zo'n beetje rond 1850 werd afgeschaft). Dat is ook een beetje de tijd dat de traditie rond Sint en Piet een beetje op gang begon te komen.

Dat hij zwart was omdat hij door de schoorsteen kroop is dus een fabeltje.

Pas in de jaren dertig van de vorige eeuw kreeg de Sint hulp van meerdere knechtjes. Rond die tijd kwam pas de naam "Zwarte Piet" in zwang.

Onder invloed van de immigranten en het jeugdjournaal is de Zwarte Piet de laatste jaren wat gemoderniseerd en werd hij een wat mondigere knecht van Sint. Zwarte Piet heeft zich ontwikkeld!

Als rechtgeaarde zwarte kater ben ik natuurlijk tegen slavernij. Tenslotte ben ik kat en heb ik zelf zo mijn personeel dat dagelijks mijn eten opdient en mijn bak verschoont. Dat hoort ook zo en wil ik ook graag zo houden. Laat het de lezer duidelijk zijn dat ik mijn personeel graag op hun plek hou.

Dat ik zelf zou moeten dienen is natuurlijk uit den boze! Dat behoeft geen toelichting.

Maar als we het dan toch over traditie hebben, laten we het dan ook eens hebben over de Sint. Die witte kerkelijke persoon. Met mijter en tabbert. Daar waar Zwarte Piet zich langzaam emancipeert staat de rol van deze heilig man niet ter discussie.

En is dat terecht vraag ik u?

Het is tenslotte een katholieke heilige. En we weten sinds jaren hoe katholieke "heilig mannen" zich gedragen. In dat licht beschouwd krijgt het woord "Kindervriend"  toch wel ineens een heel andere lading!

En ik bedenk me....die Zwarte Piet redt zich wel. Die ontwikkelt zich door tot een mondige man en stapt uit zijn ape-pakje. Dat kan niet anders. Dat voel ik in mijn zwarte genen!

Maar hoe zit het met die kindertjes op de schoot van de goedheiligman?

Moeten we ons dáár niet eens druk om maken?

Zwart

Het zal de oplettende lezer niet ontgaan zijn. Ik ben zwart. Op een befje onder mijn kin, een vlekje op mijn buik, witte oogleden onder mijn zwarte haar en mijn kale lippen na.
Ik ben echt zwart.

Dat heeft zo zijn voordelen vind ik. Op een donkere ondergrond ben ik niet zichtbaar. Vanuit zo'n positie kan ik bijvoorbeeld mijn pokkenzus genadeloos laten schrikken. Of aanvallen, nog leuker.

Of als ik de kamer uitmoet omdat Kale en Brillevrouw weggaan. Dat is ook leuk. Zeker als ze haast hebben. Dan zit ik rustig in een donker hoekje en dan duurt het even eer ze me zien.

Geweldig! De woordenschat die dan over me uitgestort wordt. Rijp om te melden bij het meldpunt voor racisme, maar het is kostelijk. Toegegeven. Eenmaal gespot dan moet ik benen maken. Maar dat is een kunst die ik dan ook tot in perfectie beheers.

Maar helaas heeft het ook nadelen. Zo ben ik tot de ontdekking gekomen dat Brillevrouw zo heet omdat ze iets op haar neus heeft. 's Nachts heeft ze dat niet en door schade en schande heb ik geleerd dat zij dan niet te vertrouwen is. Hopeloos zelfs.
Als zij 's nachts opstaat, vormt zij een regelrechte levensbedreiging. Zij voor mij en ik voor haar. Want in het begin bleef ik rustig zitten in de wetenschap dat zij om me heen zou lopen.

Niet dus. Ze struikelt over me.  Mij soms pijnlijk rakend en zij soms gevaarlijk struikelend (wel leuk om mijn Haags weer eens op te poetsen, maar dit terzijde).

Tegenwoordig schiet ik, zodra zij opstaat, voor haar weg. Er voor wakend dat ik dat ruim op tijd doe, want anders schrikt ze van me en struikelt dan alsnog.

Vroeger lag ik ook nog wel eens op haar bureaustoel. U raadt het al....een zwarte bureaustoel. Maar dat leverde verpletterend resultaat op. Voor mij dan wel te verstaan. Nu weet ik, zodra ik op haar stoel lig en zij komt binnen, dan spurt ik weg. Ik dank God op mijn blote knieën dat de vloerbedekking bijna wit is. Dat redt me dan. Ze ziet me.

Nee zwart zijn is soms erg pijnlijk.

Forens

Sinds kort heb ik een nieuwe baan en moet ik wat meer treinen om op het werk te komen. Het is even zoeken geweest om de juiste trein te vinden waarbij je een goede aansluiting hebt en bovendien ook nog kans op een zitplaats.

Dat is gelukt. Als doorgewinterde OV-ganger lukt het me rond 7 uur altijd wel een plekje te vinden. Ik zit in de trein richting Schiphol en het publiek dat instapt is divers. Zeer divers.

Over de rand van mijn e-reader heb ik alle kans om mijn medepassagiers te bekijken. Want wat is er nu leuker dan mensen kijken? Zelfs het boek dat ik aan het lezen ben moet het soms afleggen tegen de drang om mijn medemens te bekijken.

Van de week rond Leiden zat ik in een behoorlijk volle trein. Er kwam een stel binnen met een koffer. De vrouw zette haar tas tegenover me en nam daarna afscheid van de man. Even later zat ze tegenover me. Verder zaten er op de twee overgebleven plekjes twee jonge meiden. Al voor de trein in beweging kwam hadden ze alle drie hun smartphone in de hand en ik zag hoe ze zich in hun eigen wereld terugtrokken. Daardoor waren ze geheel niet bewust van mijn gegluur.

Het meisje naast me zat met een verbeten trek op haar gezicht driftig te whatsappen. Zodra er een antwoord op een reactie van haar kwam gingen haar duimen als een volleerde typiste over het schermpje om terug te antwoorden.

Ruzie met haar vriendje dacht ik. En ze was gelet op haar gezichtsuitdrukking helemaal overtuigd van haar gelijk. De ander moest nodig bakzeil halen.

Het meisje schuin tegenover me glimlachte met een glimlach die de coupe oplichtte. Ze bleef met die glimlach naar het schermpje kijken.

Verliefd dacht ik meteen. En ik hoopte voor degene aan de andere kant van de verbinding dat ze snel haar glimlach zou temperen, want ze zag er adembenemend jong, kwetsbaar en mooi uit. Dat zou concurrentie op kunnen leveren!

De vrouw tegenover me kreeg antwoord op een SMS-je en ik zag de tranen opwellen in haar ogen. Steels pakte ze een zakdoekje uit haar tas om haar ogen te deppen. De hele tijd bleven haar ogen waterig staan en moest het zakdoekje weer tevoorschijn worden gehaald.

Verdriet dacht ik meteen. Verdriet dat ze haar nieuwe liefde achter moet laten en afscheid moest nemen van het geluk dat ze beleefd had. Ik hoopte maar dat het tijdelijk was.

Terwijl die gedachten zich aan me opdrongen probeerde ik me ook op te sluiten in mijn eigen wereldje en mijn boek.

Zo 's ochtends vroeg moet ik niet te veel fantaseren natuurlijk!

Dorpsleven

's Ochtends om 8 uur komt er een tractortje langs ons huisje geknort. Het is hier vroeg warm, dus klussen worden vroeg gestart en houden vroeg op. De eerste keer dat we het mee maakten waren we geshoqueerd en errug wakker.

Na twee dagen slapen we door.

Waar ik meer door geshoqueerd raak? Muggen.

Da's op zich niet erg, maar ze moeten MIJ hebben. Compleet ingesmeerd met Autan (jawel mèt DEET) en dan nog geven ze de voorkeur aan mij. Ik lig onder een laken, ben gehuld in bloesjes en broeken. Schatje zit/ligt naast me als een nakend onbeschermd dienblad voor aanlandende muggen.....maar nee....ik ben de bok.

Op zich niet erg. Een bultje overleef ikwel. Wat ongegeneerd gejeuk en gekrab ook, maar de Montejaque'se muggen zijn malo y infamo! Binnen de kortst mogelijke tijd zit ik onder de blazen die binnen mum van tijd walgelijk geel kleuren. Mijn omgeving bekijkt me alsof ik leproze lijder ben :-(

Gelukkig is er de farmacia. Zonder doktersrecept kom ik aan een cremetje met anti hystamine en na 2 dagen smeren kan ik weer tevoorschijn komen. Het tubetje neem ik mee. Al moet ik mijn huisarts bij wijze van spreken een mes op haar keel zetten, maar zij zal me voor een volgende mugrijke bestemming dit smeerseltje voorschrijven!!!

Of we gaan volgend jaar weer naar Spanje, waar je dit reddingsmiddel voor 6 euro gewoon kunt kopen.

Smal

Die pueblo blancos zijn er al een tijdje. Ze zijn ontstaan in de tijd dat er nog geen auto's waren. De zon was de grootste vijand dus straten werden smal gehouden.

Hoe smaller hoe beter. Geen zon betekent koelte. En koelte is een luxe hier.

Maar nu zijn auto's dingen van alle dag. En dan zijn smalle straatjes lastig.

En wat doe je dan?

Herzie je het bestemmingsplan? Roep je de welstandscommissie bijelkaar? Vergader je over aanpassingen?

Welnee. Je hakt gewoon een stuk uit een eeuwenoude muur. Die is dik en kan wel wat lijden.

En de auto's?....... Die kunnen er nu langs.

Net!

Vakantie

Net nu iedereen weer zo'n beetje terugkomt, gaan wij. Met vakantie dus. Geen kinderen hebben, heeft het voordeel dat je buiten het hoogseizoen op vakantie kunt.

 Maar waar naar toe?

 Vorig jaar gingen we naar Oeganda, het jaar daarvoor naar Tanzania. Prachtige bestemmingen. Dure vakanties ook. En vakanties waarbij je uit je koffer leeft. En waarbij je veel reist.

 Dit jaar wilde ik op een vaste plek zitten. Gewoon je koffer uitpakken op de plaats van bestemming en daar je ding doen. Ik wil zus, schatje zo. Schatje wil naar X, ik naar Y. Puzzelen om met alle wensen rekening te houden.

 Dus keek ik voor een gîte. Maar mozes kriebel, de leuke gîtes waren rustig een dikke duizend euro per week. Tenzij je in de middle of nowhere gaat zitten. Maar ik wil 's avonds uit eten gaan, wijntje erbij en dan niet met de auto via ongure paadjes terugtuffen.

 Het werd Spanje. In een pueblo blanco. Met gebruik van zwembadje. In een alleraardigst huisje. Onderdompelen in de Spaanse gemeenschap. Tapas barretjes in de buurt, 3 restaurantjes om uit te kiezen. En een behoorlijk ingerichte keuken om af en toe ook gewoon lekker te koken. 

!qué suerte! (en het eerste uitroepteken hoort andersom, maar hoe doe je dat op een i-pad??)

Brillenvrouw is een mooi weer tuinierster.

Kou, regen, storm en ze haakt al snel af.
En dit jaar was geen goed tuinjaar.
Ik heb Brillenvrouw vaak horen mopperen op de kou. Tot ver in juni nog.

Daarna hoorde ik haar regelmatig puffen. "Een tuin is om te zitten" pufte ze met een koud drankje in haar hand. Het tuingereedschap negerend.

Ook heeft er een tijd een steiger in de tuin gestaan, het houtwerk moest geverfd worden.

Maar die steiger is nu weg. En de temperatuur is goed.

Het wordt tijd dat ik haar aan haar verplichtingen herinner. Als ik dat niet doe moet ik binnenkort een tijgervelletje aan en via de lianen de tuin in slingeren.
Dat kan niet de bedoeling zijn.

Maar u kent me. Ik wijs haar heel subtiel op haar verplichtingen. In de niet gevulde pot, waar de restjes van geraniums van vorig jaar nog in zitten. Tussen al het voortwoekerende groen kijk ik haar een beetje slaperig aan.

Zal ze de hint door hebben?

Het is warm

Ik ben moe.

Vannacht was weer een lange nacht. Muizen, spinnen, drijvende rugbyballen met witte snaveltjes in het water. Alles had mijn belangstelling. De wereld was stil.

Maar ik had het druk.

En ik niet alleen.

Een horde brallende ballen trok langs de gracht. Er werd een bierblikje naar me gegooid. Ik wist het net te ontwijken. Euroshopper.
"Wel dorst dus, geen smaak" dacht ik "Of weinig geld" ....dat kan ook natuurlijk.

Maar nu ben ik moe en ik lig.

Het water laat de boot zachtjes schommelen. De zon verwarmt het doek van de boot.

De brallende ballen zijn brak. Die hoor je nu niet.

Ik lig heerlijk!

De grootste

De grootste schreeuwers krijgen de meeste aandacht.

Is dat terecht?

Follow me

Sinds kort hebben wij nieuwe printers op het werk. Die printers zet je aan met een pasje. En met dat pasje kun je in het hele gebouw je printjes op halen.

Dat is al high-tech voor ons Rijksambtenaren. Op termijn moet dit toepasbaar zijn binnen alle ministeries. Maar elke ambtenaar weet "overheid en ICT wensen....eerst zien, dan geloven"

Enfin. Dit terzijde.

Maar van de week haalde ik met mijn pasje een paar printjes op. Mijn collega keek over mijn schouder en vroeg in eens "goh......ben jij familie van....(naam van mijn vader).."

Compleet overbluft zei ik hem dat ik zijn dochter was. En ineens herkende ik zijn naam.

Natuurlijk wist ik voor die tijd hoe hij heette. Maar ik was toen puber en iedereen voorbij de leeftijd van 25 was OUD! En toen ik die naam tegenkwam op kantoor dacht ik dat het om iemand anders ging (er zijn tenslotte meer hondjes die Fikkie heten).

Maar tijdens het ophalen van mijn printjes vertelde hij hoe hij zo'n goede band had met mijn vader....en hoe gênant de crematie toen was.

En terwijl ik stond te herstellen van de cultuurschok (mijn vader is immers al "honderd"  jaar dood) bedacht ik me:

• Hoezo gênant?
• Mijn vader die tegen me zei dat ik niet gewenst was?
• Mijn vader die me sloeg?
• Mijn vader waarvan ik altijd heb geprobeerd om respect voor  op te brengen?
• Mijn vader die altijd meer aandacht had voor iedereen behalve voor zijn gezin?
• Mijn vader die ik zo nodig had en die me altijd afwees omdat ik (zelfs als klein meisje) veels te adrem was?
• mijn vader die zo chagrijnig werd van een borrel?

 Dat schoot allemaal door me heen terwijl het apparaat zijn printjes stond uit te blazen.

En wat deed ik? Ik zei tegen die collega...." ja het is al lang geleden he....ik was net voorbij de 20!"

Draaide me om en liep weg.

Fijne zondag

Aan elke moeder die dolgraag moederdag had willen vieren maar waarvan haar kind niet meer leeft

Aan elk kind dat graag naar moeder had willen gaan, maar dat niet meer kan.

Aan elk kind dat liever geen moederdag zou willen vieren, maar ja...

Aan elke vrouw die moeder had willen zijn, maar ja....

Aan elke moeder die een hekel heeft aan kruimels in bed en zelfgemaakte frutsels.


Ondanks dat toch een fijne zondag en een roos :-)

Charlie

Charlie Parker. Een beroemde sax speler uit Kansas. Degene die van jazz houdt, weet over wie ik het heb.

Charlie.

Mijn broer zaliger noemde een van zijn katten Charlie. Omdat die zwart was en omdat mijn broer jazz-fanaat was.

Een tijd terug noemden wij (mijn moeder, zus en ik)  een merel die de sterren van de hemel floot ook Charlie. Lome avonden, zwoele nachten. Als je buiten zit, genieten van dat prachtige geluid.

Merel-gezang.

De winter is definitief voorbij......de zomer moet nog beginnen.....en de dag dat het tere gezang stopt, proberen we nog te verdringen. Da's nog te ver weg.

Charlie zingt hier nu de longen uit zijn lijf. Het is nog net niet donker. En hij is de baas van de buurt. Hij zingt boven alles uit. En ik geniet van hem!

Charlie :-)

Vandaag

Natuurlijk staat deze titel voor elke dag, maar eens in de 30 jaar of zo maak je iets mee dat niet altijd voorkomt.

Een abdicatie bijvoorbeeld. Een woord dat ik sinds eind januari eigenlijk nog niet eerder hoorde. Niet bewust in ieder geval. En zeker niet zo vaak.

Maar vandaag was het zo ver. Nu heb ik eigenlijk niets met het koningshuis. Niet echt iets op tegen ook trouwens. Om in de termen van J.C. te blijven "elk voordeel, heb zijn nadeel".

Deze blog gaat ook niet over het koningshuis.

Nee.

Maar als ik jaren later terugdenk, wat blijft mij dan het meeste bij van deze dag?

Ik heb de vorige abdicatie ook gewoon nog mee gemaakt. Wat me daarvan is bijgebleven is de de stem van prinses Juliana die probeerde boven het gejoel van de menigte op de Dam uit te komen....."....zojuist.....ZOJUIST...."  Ze begreep totaal niet waarom men niet in vreugdestemming was. Dat is me het meest bijgebleven toen.

En wat was dat nu? Ook toch weer die balkon scène.....en prinses Beatrix die tegen koning W.A zei "even wuiven misschien?". Even viel perfectie en goede voorbereiding van haar af. Ze stond er niet bij stil dat de microfoon nog open stond.

Dat en een vrije dag natuurlijk, daar is nooit iets mis mee natuurlijk.

Lente

De lente viel dit jaar op donderdag. Het was een prachtige dag. Warm en zonnig.
Zo'n dag waarbij het een feest is om te fietsen.

En omdat ik een afscheidsreceptie had in Madurodam, en ik het gekluun door Den Haag zat was (de Raamweg en Plesmanweg zijn nu ook al opgebroken) besloot ik een andere route naar huis te nemen.

Door statig Den Haag. Rond half 8 fietste ik langs het Sweelinckplein en begon prompt op mezelf te mopperen dat ik mijn fototoestel niet had meegenomen. In het zachte avondzonlicht zag het plein er betoverend uit. De bloesembomen waren een feest om naar te kijken. Toch even afgestapt om te genieten.

En om mijn jas uit te trekken, want die was niet nodig.



Deze foto kwam ik ook nog tegen op Flickr.....nog mooier!

Stamkroeg

Sinds wij van Grijswijk naar Delft zijn verhuisd hebben we een stamkroeg. Een fenomeen dat wij nog niet eerder ervoeren. Niet in Grijswijk in ieder geval.  Ik heb  met schatje 10 jaar in Grijswijk gewoond. Als geboren en getogen Haagse heb ik het geprobeerd.....Rijswijk, maar mijn eerdere blogje dat ik oprecht jatte van Sjaak Bral geeft toch wel aan hoe ik over die gemeente denk.

Grijs, leefbaar, auto, netjes. Dat zijn termen die bij Rijswijk horen. Rijswijkse dametjes ook. Gewatergolfd haar, kakkineus accent, sjaaltje en trenchcoat. En o ja....VVD.

Weinig horeca. Er zijn zeker goede restaurants. Goed, maar wel prijzig. En je moet altijd reserveren. Terwijl de wens om uit eten te gaan gewoon op komt zetten. Je hebt geen zin om te koken, dus ga je ergens eten.  Je hebt trek in een biertje en een kletspraatje, dus je gaat naar een kroeg.

Zo niet in Rijswijk.

Maar in Delft hebben wij dus een stamkroeg. En ik had het er gister met schatje over. Wat is er nu zo leuk aan? De tig soorten bier? Zeker!  Bijzondere jenevers (ik begin er nu eindelijk een paar te waarderen). Natuurlijk. De gastvrije ontvangst? Absoluut!
Maar toch ook de stammetjes.  Divers, jong en oud, rijk en arm, student of doorgewinterde Delftenaar. Heerlijk!

Je komt er binnen en je bent welkom.

De stammetjes weten wel van het verhaal van de foto bij deze blog. Leuk dat schatje en ik er ook op staan.

Storm

Schatje en ik waren een dikke week naar Zuid-Afrika. Hij voor zijn werk, ik omdat hij op een leuke locatie zat en we nog een paar dagen safari eraan vast konden knopen. Natuurlijk op eigen kosten, dat spreekt voor zich.

Eenmaal terug vanuit het heerlijke zomerachtig aanvoelend weer moest de arbeid weer verricht worden. Op naar kantoor dus. En natuurlijk wordt in alle vroegte, pal voor ik naar kantoor moest gekeken of ik mijn abonnement wel bij me had.

Nee dus.

Nergens te vinden. Het hele huis ondersteboven gekeerd en dampend van frustratie dus maar op de fiets. Gelukkig woon ik in Delft en werk ik in Den Haag, maar het animo om te starten was al niet hoog. En dan een flink stuk moeten fietsen terwijl ze storm voorspellen, nee dat motiveert mij niet.

Heen viel het mee, maar de terugweg was toch anders. De wind was inmiddels flink aangewakkerd. En pal bij Hollands Spoor werd ik onderuit geblazen. Er was geen houden aan. Gelukkig waren er oplettende automobilisten die op tijd inhielden.

Het resultaat? Ik een gekwetst ego, en mijn fiets geblesseerd. Platte band, klein slag in mijn wiel. En vanaf het Rijswijkse plein is het toch nog best een eind naar huis lopen.

Maar elke keer met lopen verbaas ik me er weer over hoe heerlijk de cadans is, hoe ver je gedachten kunnen afdwalen  en dat je toch al snel een flinke afstand overbrugt.

Bij Rijswijk belde ik schatje met de vraag of hij me kon komen helpen. In een fietswinkel, waar ze geen werkplaats hadden helaas. Maar gelukkig wel een telefoon.

Halverwege het Jaagpad had schatje me bereikt, maar omdat het ventiel bleek te missen, kon hij me niet verder helpen. Maar samen lopen is toch leuker en het laatste stukje mocht ik zijn fiets gebruiken omdat de op kantoor genuttigde thee er toch wel nodig uitmoest.

Uiteraard vonden we dat we een biertje in onze stamkroeg hadden verdiend.

Bruine bonensoep

Soep vind ik persoonlijk het meest ultieme troost-eten. Als je je koud, rillerig of grieperig voelt, dan knap je nergens zo goed van op als van een soepje.

Gisteravond stond er een bruine bonensoep op het menu. Ik gebruik echt bijna nooit spullen uit blik (tomaten daar gelaten), dus de boontjes moeten worden ingepland.

De avond er voor in de week en op de dag zelf moeten ze gekookt worden. Geweekte peulvruchten kook  ik altijd met een mespuntje bakpoeder. Daar worden de schilletjes net wat zachter van. En ik gebruik bonenkruid. Dat kruid heeft tenslotte niet voor niets die naam.

Het lijkt veel werk, maar geloof me, het loont de moeite.  Het is echt veel lekkerder, goedkoper en ook veel milieu-vriendelijker. Weken vergt wat planning, maar je hoeft er niet naast te staan. En het koken, idem dito, als je er maar voor zorgt dat de pan op een klein pitje staat.

Dan worden de groentjes gesneden. Seizoensgroentjes, winterwortel, prei, knolselderij, pastinaak, restjes uit de koelkast. Echt alles kan. Ik ben nog van de generatie die groot is gebracht met de mantra "in de hongerwinter zou je blij zijn geweest met dat restje....of de kindjes in Afrika..." Echt ik vries bijna elk restje in en die restjes zijn dankbaar in de soep.

Mijn basis voor bijna alle soepjes is een gefruit uitje met wat knoflook. Dat geldt dus ook voor bruinebonensoep. Daar gaan dan even de groentjes bij en dat roerbak ik even. Kruiden erdoor, afhankelijk van de bui. En afhankelijk van wat ik in huis heb komt daar een bouillonnetje bij. Van een blokje....of vers gemaakt ... of een restjes uit de vriezer.

En dan voeg ik de inmiddels gaar gekookte bruine bonen toe. En een blik (jawel!) tomatenblokjes. Het geheel moet dan al met al nog even een half uur zachtjes pruttelen. Regelmatig roeren.  Niet te hard, want de zetmelen uit de bonen zetten snel aan in de pan. Terwijl ik wat zachte bonen fijn plet met mijn pollepel bedenk ik wat die dag is gepasseerd. Behalve troost-eten, kan het bereiden van zo'n soepje dus ook nog therapeutisch werken.

Dat pletten doe ik niet voor de lol, zo bindt het soepje beter en dat verhoogt de smaak. Het levert een fluweelzachte soep op. Ik maak het geheel af met fijngesneden peterselie en selderij.

Broodje erbij en de avond kan niet meer stuk.

De herrie onder het dekbed nemen we dan maar op de koop toe :-)

Van die dingen en zo

Ik sta op het station. Na te denken over de dingen die me vandaag bezighielden. En ineens viel mijn oog op die schoen.

Niet dat die schoen er ook maar iets toe doet, maar die schoen zette me aan het denken. Die schoen zag er best nog keurig uit vond ik. Waarom lag die schoen daar? Dat hield me bezig terwijl ik op de tram stapte. Het bleef aan me knagen en ik bedacht allerlei scenario's waarom die schoen daar lag.

Tot een tafereeltje in de tram zich aan mij opdrong. Een gesprek tussen twee mannen.

De een zat aan half liter blik bier te lurken. De ander zat aan de andere kant van het gangpad en had een kinderwagen bij zich. De verhalen van de bierdrinkende man drongen mijn gedachten binnen. Ik was de schoen al weer vergeten.
Met belangstelling volgde ik de monoloog van de bierdrinkende man tegen de man met de kinderwagen.

Die monoloog ging van bier, naar een ernstig verzwikte enkel waar hij maar net van hersteld was tot aan zijn ingegroeide teennagels. Het was een verhaal zonder punten en komma's. Ik volgde het niet echt. De schoen lag nog te scherp op mijn netvlies om het echt goed te volgen.

De man met de kinderwagen aan de andere kant van het gangpad volgde de monoloog van de bierdrinkende man. Hij knikte en humde af en toe en zei uiteindelijk "de volgende halte moet ik er uit"

Ze stonden beiden op. En ineens drong het tot me door. Er zat geen kind in de kinderwagen. Er zat een hondje in. Een mopshondje. Het beestje lag amechtig in de wagen terwijl beide mannen de kinderwagen uit de tram takelde. Dat deden ze heel secuur. Het hondje had niets in de gaten.

En mijn gedachten gingen van de schoen, naar die hond in de kinderwagen. Op weg naar huis was ik bezig met scenario's te bedenken waarom dat hondje in die kinderwagen zat.

Waar een schoen al niet toe kan leiden.

Met de groetjes van groenten

Als rechtgeaarde vegetarische kater ben ik altijd zeer geïnteresseerd in de groentes die op tafel komen.

Koolsoorten zijn mijn favoriet. Met name witte kool, maar ook broccoli vind ik heerlijk.

Ooit had ik een madamme Jeanette peper te grazen. Dat was minder. Met Kale achter me aan probeerde ik dat ding schuimbekkend uit te spugen. Dat viel nog niet mee kan ik u vertellen. Mijn hoektand zat vast in het zachte deel van de peper en al rennende (het was kiezen tussen mijn buit afstaan, of mijn bek laten verschroeien) probeerde ik te ontsnappen.
Tranen in mijn ogen voorkwamen dat ik al te veel vaart kon maken en ik was dus een makkelijke prooi voor Kale. De brandende peper was ik kwijt.

Toch eigenlijk ook wel fijn kan ik u verzekeren.

Vandaag ligt er een courgette zie ik, en een aubergine. Ui en knoflook ook. Ik schat in dat kale een vegetarische maaltijd op tafel gaat zetten.

Courgette is niet mijn favoriet, redelijk smakeloos vind ik persoonlijk, maar als Kale en Brillenvrouw even niet opletten sla ik toch mijn slag. Dat beloof ik u!

Shit daar zijn ze weer....ik was er bijna!  :-(

Gezondheid

Deze week viel de uitnodiging voor het vervolgonderzoek naar borstkanker op de mat. Fijn! Ik mag weer naar de tietentrasher :-(

Ongeveer dezelfde tijd kwam ook een rekening van mijn zorgverzekeraar binnen om maar even een rekening van 220 euro te betalen. Een deel van dat bevolkingsonderzoek  komt voor eigen rekening en of ik dat maar op wilde hoesten.

Mijn eerste reactie was "nou dan ga ik dus mooi niet naar het vervolg op het bevolkingsonderzoek" Maar dat is natuurlijk niet waar mijn ergernis zat. Want ik ergerde me behoorlijk aan die onvoorziene rekening.

Voordat de zorgverzekering ingevoerd werd, was ik particulier verzekerd. Als ik ieen arts bezocht, kreeg ik een rekening die ik ofwel eerst voorschoot en later declareerde of als de rekening te hoog was meteen doorstuurde naar mijn verzekeringsmaatschappij. Ik wist waar ik aan toe was. Op die manier vroeg ik ook altijd aan mijn tandarts " wat kost die ingreep? en kan ik het ook over twee jaar uitgespreid worden?"  En ik checkte de rekening van artsen ook altijd op of er geen dubbele zaken of onterechte handelingen in rekening werden gebracht. 

Nu heb ik die keuze niet meer. De rekeningen worden direct doorgestuurd naar de zorgverzekeraar en de die doet er dus bijna een jaar over om te bepalen wat wel of niet vergoed wordt, en of er al wel of niet rekening is gehouden met het eigen risico. Ik ga maandag toch maar eens mijn zorgverzekeraar bellen en vragen of ik gewoon weer op de ouderwetse manier mag declareren.
Want zo'n "verrassing"  in januari valt toch altijd rauw op je dak.