Regels

Het mag een ieder zijn opgevallen. Nederland is in de ban van de strengere regels.
Regelmatig hoor ik de roep om meer en vooral strengere regels.
Nu in de aanloop naar de jaarwisseling laait het weer op.

Er moet een vuurwerk verbod komen.

Natuurlijk ben ik persoonlijk niet geporteerd van vuurwerk. Dus ik kan het mij ook veroorloven om  vervent tegenstander te zijn van vuurwerk.

Nu is er ook veel overlast van honden- en kattenpoep in Nederland. Zou nu de roep ontstaan om  huisdieren te verbieden om die overlast tegen te gaan, dan zou ik veel minder voor strengere regelgeving zijn. Ik poep nooit in een andere tuin. Sterker nog, Brillenvrouw en Kale hebben er alles aan gedaan om te voorkomen dat ik in een andere tuin kan komen.

En wie gaat controleren of we ons aan strengere regels houden? Er kan wel een vuurwerkverbod komen, maar wat als het buurjongetje toch vuurwerk afsteekt?

En wie beboet de eigenaar van een hond als die hond op straat poept.

Dat gezegd hebbende raak ik een gevoelige snaar in de discussie over strengere regels:

• we willen allemaal strengere regels en een hardere aanpak bij overtreding ervan, als het zaken betreft waar we zelf last van hebben.
• we willen vooral geen strengere regels als we van de nieuwe strengere regels last zouden hebben
• eigenlijk zouden strengere regels alleen voor andere mensen moeten gelden
• en waarom zouden we strengere regels willen als de regels toch gecontroleerd moeten worden door ambtenaren (want wie moet dat anders doen? Parbleu, u denkt toch niet dat ik mensen ga aanspreken op fout gedrag?). En tsja, ambtenaren zijn er eigenlijk óók al veel te veel vinden we.

Nee we blijven liever klagen. Een dag niet geklaagd is een dag niet geleefd zeg ik altijd maar weer.

Grrr waarom hebben ze die vermaledijde netten toch opgehangen, ik moet poepen!!

Kerst

Vlak voor de kerst waren we bij de poelier op de markt. In het kader van "vreten op aarde...." was de kraam afgeladen met luxe producten. Elke middenstander probeert een graantje mee te pikken van het eetfeest der eetfeesten.

Een mevrouw wilde een kip maken. Hoe ze die moest maken. Kon dat in de oven? De poelierster begon uit te leggen dat de kip rustig de oven in kon, maar dat ie gelardeerd moest worden en regelmatig bedropen moest worden met braadvet. 

De mevrouw was volledig afgehaakt ná het woord larderen. Ze legde uit dat ze vorig jaar een kip in een zak bij appie had gekocht, die in de oven schoof en dat de kip na een tijdje klaar was om opgegeten te worden. Maar dit jaar wilde ze het zelf doen, dus verkocht de poelierster kip in zak.  

Nee. Ik zag de wanhoop in haar ogen en legde uit dat er plenty recepten zijn op internet en dat losse braadzakken gewoon bij appie te koop zijn. Maar daarna stopte mijn hulp. Iemand die niet eens het verschil weet tussen een piepkuiken of een bio-kip die dient zich maar te beperken tot een eenvoudig doch voedzaam maal. 

Net als wij. Niet dat wij het verschil niet weten tussen die twee kippen, maar wij zijn meer van de niet liflafjes  Het robuustere soort eten zeg maar.

Ik maakte een Bretonse Bonenschotel. Het recept is voor 4 personen. 

Ingrediënten:

• 400 gram bruine bonen

• 400 gram gekookte ham

• 60 gram boter

• 2 stuks uien gesnipperd

• 2 teentjes knofloook zeer fijn gesnipperd

• 3 el fijn gesneden selderijblad

• 1/2 ongesneden oud casino in vlokjes gesnipperd (niet de korst)

• 1,5 dl rode wijn

• 1 snuif tijm en bonenkruid

• 1 snuif oregano 

Voorbereiding:

Week de bruine bonen 1 dag van te voren volgens de aanwijzing op het pak.

Zet de bonen met het weekwater op en voeg tijm en bonenkruid toe. Kook de bonen in ca. 40 minuten (dat is als het goed is veel korter dan op het pak staat, maar ze moeten nog de oven in). Giet de bonen af en vang daarbij 1 dl kookvocht op.

Snijd de vleeswaren in blokjes. Verwarm de oven voor op 200 graden (180 graden hete lucht)

Verhit 20 gram boter in de braadpan en bak de ui tot ze glazig ziet. Voeg dan de knoflook toe en bak even mee. Voeg dan de vleeswaren toe en wat oregano. Bak op het laatst de bladselderij ook even mee. Schep de bonen door de vleeswaren en uimengsel en breng op smaak met zout en flink wat peper (voorzichtig, vleeswaren zijn al zout van zichzelf).

Doe het geheel in een ovenschotel en giet daar het opgevangen kookvocht en de wijn overheen. Bestrooi het geheel met 4 eetlepels broodvlokjes. Plaats in de voorverwarmde oven. Reken op ca. 45 minuten.

Smelt de rest van de boter.

Haal de ovenschotel uit de oven en verhoog de temperatuur tot 225 graden (200 graden hete lucht).

Schep het gerecht voorzichtig om, zodat de broodvlokjes het kookvocht kunnen opnemen.

Strooi vervolgens de rest van de broodvlokjes eroverheen en besprenkel het met de gesmolten boter. Zet het terug in de oven en laat het een mooi korstje krijgen (ca 10/15 minuten)

Dien zo heet mogelijk op en serveer met een gemengde salade

============

Variaties:

Voeg een eetlepel tomatenpuree aan het kookvocht toe.

De ham kun je vervangen door:

- varkensfricandeau

- gebraden kiprollade

- restjes gebakken kip of kalkoen  (of een combinatie van deze vleeswaren)

jaren 80

Vandaag gingen we naar Pride.  Een film. Een feel good movie...
Vond je Billy Elliot leuk?....Ga naar Pride. Het is een leuke film.

Maar ....en natuurlijk is er een maar.

Terwijl ik in de bioscoop zat bedacht ik me....

• In die tijd dat het speelde was ik politiek actief....ik zette me in voor allerlei dingen. En nu? Ik werk ... ik consumeer en ik consuminder...;
• ik had het idee dat ik me inzette voor een betere wereld....collectiviteit, solidariteit, het ging ergens over..
• Ik feestte...ik lachte en ik huilde.....

En nu?

Nu maak ik voor de avond hertenbiefstukjes met boontjes en knappende aardappeltjes uit de oven.
Misschien niet zo spannend....maar wel comfortabel.

En lekker

Naar Fort Portal

We staan weer vroeg op, nu ja half 7 lijkt wel uitslapen tegenwoordig :-) We doen een wandeling door de Bigodi wetlands. Ron met de opdracht om Red Colobus te spotten. Andere apen mogen ook natuurlijk. Ik heb de opdracht om de lijst met nieuwe waarnemingen boven de 200 te krijgen.

Rwenzorie view guest house

 

Allebei slagen we. Ik zie zeker 25 vogels, waarvan 15 nog niet eerder gespot, the african paradise flycatcher vond ik wel een van de mooiste, net als de Ross Turaco. Die laatste is tenminste makkelijk te spotten. In tegen stelling tot de red headed bluebil die er wel is, maar te schuw is om door mij gespot te worden. Jammer, het zou een mooie waarneming zijn geweest. De Red Colobus zien we ook, ze zien er anders uit dan op Zanzibar, maar apies kijken blijft leuk!

Halverwege de wandeling breekt de zon een beetje door de wolken heen en onmiddelijk merk je weer dat je in de tropen bent. Warm!

 

Na de wandeling lunchen we bij the Gardens in Fort Portal, heerlijke matoke, smoked beef in peanutsauce, dodo en avocado. Heerlijk! En zeer goed koffie na. Zo kan een mens er weer even tegen.

Matoke is gemaakt van banaan. Niet de banaan zoals wij die kennen, maar een niet zoete variant. Zetmeelrijk. Je krijgt ze soms in hele vorm, en soms als een soort stevige puree. Het is hét voedsel in Uganda, men eet het bij ontbijt, lunch en diner, maar je ziet het nooit op het menu in de lodges. Iets dat ik eigenlijk wel jammer vind. Als toerist wil je toch ook kennismaken met het lokale eten. Door het volgeboekte programma ben je niet altijd in staat om zo maar ergens iets te eten. Plus dat je als verpeste westerling natuurlijk niet zomaar alles kunt eten, je moet echt de garantie hebben dat men gefilterd water gebruikt. Maar de mogelijkheid om in een lodge uit een paar lokale gerechten te kunnen kiezen, zou echt iets toevoegen.

 

Onderweg een postzegel kopen en nog wat dollars omwisselen voor Ugandese shillings (shillingen?) en daarna gaan we op pad naar de Rwenzori Guesthouse. De enige overnachting die we herhalen van onze vorige ervaring met Uganda. Het is nog niet veranderd, en Ineke is blij met de quilts die we via Tiny meenamen vanuit Nederland. Het gewicht eruit betekent wellicht een compensatie voor het beeldje dat we hier vlakbij kochten.

 

het uitzicht op de Rwenzories

Morgen gaan we naar Semliki. We bezoeken de hotsprings, gaan daar een paar eitjes koken. En we gaan een wandeling maken op weg naar de Semliki Safari Lodge. De lunch gaat dit keer mee. Die zal dus in ieder geval bestaan uit een gekookt eitje en Peter zou wat banaantjes meenemen.

 

 

Gepubliceerd met Blogsy

Kibale

We overnachten in de Primate Lodge, midden in Kibale. Een prima lodge. Er is stromend water, elektriciteit en zelfs wifi. Goede horren voor de ramen. Stroom is er tussen 6 en 10 uur in de avond. Dan laadt iedereen zijn apparaten op en liggen alle stroomblokken vol met stekkers, verloopjes en allerlei soorten apparaten (gister zelfs een elektrische tandenborstel!)

We krijgen het advies de deur van onze kamer goed gesloten te houden. Het heet niet voor niets primate lodge, de bavianen komen rustig je kamer in en ze zijn in hun strooptocht niet netjes. De Lodge ligt midden in tropisch regenwoud en dat merken we. In de ochtend viel het nog mee, maar na de lunch barst het los. Het lijkt even droog te worden en we maken een begin met een wandeling door de wetlands van Bigodi, maar nee....het begint weer te gieten. We schuilen in een barretje, maar het wil niet meer droog worden, dus de wandeling wordt afgeblazen.

 

Wel is het grappig om te zien dat er niet eens moeite wordt gedaan om ons een drankje te verkopen, de eigenaresse kijkt niet op of om van haar soap op tv. Ze groet vriendelijk als we binnenkomen en ze vindt het best dat we even gaan zitten. Ik kijk naar een African wagtail die binnenwipt. Die stoort zich ook al aan niemand en pikt de grond schoon. De laatste vogel van de dag.

Morgen de chimps. Een hele dag volgen we een chimpansee familie. Vanaf opstaan tot aan....de nesten maken voor de overnachting. Nu maar hopen dat het droog blijft!

En het bleef droog! En we zagen chimpansees. En dichtbij. Soms zelfs op een meter afstand, of je bijna omverlopend zo dichtbij. Een hele belevenis. Daar hadden we het vroege opstaan wel voor over, want half. De wandeling naar de groep duurde ook niet lang, al na een kwartiertje struinen door het regenwoud kwamen we de chimpansees tegen. Het was toen nog schemerig en er was wat regendreiging. In het begin zaten ze hoog, vruchten te eten. En wat in geen enkele brochure of reisgids staat, die beesten komen niet naar beden om te poepen en te plassen, nee dat doen ze gewoon vanuit de boom. En jawel, dus ook op ons. Gaffer! En ze plukken vruchten en regelmatig testen ze er een en die vinden ze niet lekker...en die laten ze dan gewoon vallen....jawél op ons dus.

Maar op een gegeven moment word je heel handig in het ontwijken. En natuurlijk had ik stiekem leedvermaak om een Amerikaans stel, die zich groen en geel ergerden aan dat gepoep en dat gepies. En zelfs er van in paniek raakten, want zo liepen ze ziektes op. Ze liepen te redderen met hygienische doekjes en plastic zakjes. En natuurlijk kreeg de man een enorme vrucht boven op zijn hoofd. Dat deed hem duidelijk pijn, maar de pijn werd verder versterkt doordat hij het zo niet naar zijn zin had. Hij deed echt alsof hij bloedend tegen de vlakte ging. Even later gingen ze dan ook weg.

En alsof de chimps dat aanvoelden. Even later kwamen ze op de grond en konden we ze in alle rangen en standen bewonderen. Het was geweldig. We bleven tot een uur of drie en daarna gooiden we de handdoek in de ring en liepen we terug naar de weg waar we opgepikt zouden worden.

Moe maar voldaan.

 

Gepubliceerd met Blogsy

Queen Elizabeth NP

Vanuit Bwindi gaan we naar Ishasha voor de boomklimmende leeuwen. Die leeuwen zien we al bij aankomst. Na de lunch lopen we even met de ziel onder onze arm. Niet echt iets afgesproken met Peter, die bovendien nergens te bekennen valt. Even daarna barst er een tropische regenbui los, dat lost alle twijfel op. Geen mogelijkheid tot het maken van een drive. Dus ik probeer wat vogels in de buurt van de lodge te spotten en lees een beetje. Het eten is weer goed, we eten onder de sterren bij een volle of bijna volle maan. Een nachtje blijven we in de Wildernislodge en daarna gaat de reis naar t Noordelijk deel van het park. Op papier een stukje, in het echt nog een hele rit.

 

De bushlodge is pittoresk te noemen. Er kan zelfs geen glas af voor de tandenborstels en we slapen in een soort houten bouwsel deels afgedicht met tentdoek en gaas. Het bed is stevig, maar spijkerhard. En die avond is al goed te merken dat de tent niet volledig is afgesloten voor de bush wereld buiten. Als ik naar de wc ga, springt er al een gekko op mijn schouder, waardoor ik met een halve hartverzakking mijn blaas moet legen. Op een eco-wc, waar regelmatig beesten uitkomen als je de klep openzet om hem te gebruiken. Goed het voegt wat toe aan de Afrikaanse ervaring, maar het was niet helemaal de ervaring die ik hoopte op te doen. Ook het schepje zand om door te trekken, en een ieniemini kraantje waar je ternauwernood je handen onder kunt wassen zijn geen ervaringen waar ik happydepeppie van wordt.

gekko

 

Na het avondeten gaan we richting kamer. En mijn oog valt op een stukje in mooie Afrikaanse kleuren. "goh wat is dat" vraag ik aan Ron, want bij aankomst was het me niet opgevallen. En ineens besef ik me, het is een slang! In onze kamer!!

En er zijn grenzen, een gekko in de kamer...ok. Een miljoenpoot....mwah....motten of muggen, dat kan gebeuren. Maar ik ga toch echt niet slapen met een slang op de kamer, zeker als je weet dat er in het land ook giftige exemplaren voorkomen. Nee, da's de grens. Er wordt hulp ingeschakeld!

Even later staan 5 man onze kamer te sprayen en jagen de slang naar buiten, en slaan hem daarna dood met een stok. Bweh! Of het nu kwam door de slang, of door het harde bed....of door het zaterdagavondfeestje in het dorp verderop. ik sliep niet heel goed.

Nee deze bushlodge vind ik toch wat te primitief...euh....pittoresk.

 

Gepubliceerd met Blogsy

Bwindi 3

Gister in de namiddag doet een hele kudde aapjes de lodge aan. Peter zei de naam nog, maar ik ben de naam al weer kwijt. Fantastisch om te zien hoe ze door de bomen buitelen en redelijk gewend zijn aan mensen. Echt leuk om naar te kijken en voor we het weten zijn we een uurtje verder. Gelukkig wist een van de lodgemensen de naam voor me op te zoeken, het bleken l'hoest aapjes te zijn.

klrin l'hoest aapje

In de avond wordt het dit keer toch wat kouder, dus ik ben blij met de kruik en het dekentje en ik slaap heel behoorlijk. Opvallend is dat we vroeg naar bed gaan en vroeg weer op staan.

Vandaag (9 oktober) doen we s' ochtends een wandeling gericht op vogels spotten, maar we kijken natuurlijk ook naar vlinders en bloemen. Wat is het een mooi land. Langzaam groeit mijn lijst.

Ik heb er die ochtend al 79 soorten opstaan. En ik ben kritisch. Peter kan dan wel zeggen dat hij een chestnut throated apalis zag, maar ik moet hem ook hebben gezien, en ik moet weten hoe je hem kan herkennen. En alleen een weaver noemen is niet genoeg, ik moet wel weten welke weaver ik zag. En dat valt nog niet mee. Waren ze maar allemaal zo makkelijk te onderscheiden zoals bijvoorbeeld de shoebilstork!

Na de overheerlijke lunch gaan we de Buhoma community bezoeken. De community is zo' 9000 mensen groot en bestaat uit een aantal regio' die verantwoording afleggen aan de chief van het geheel.

de healer

We bezoeken een healer, kijken hoe bananen tot bier/wijn en gin worden gemaakt.

Het bezoek aan de healer gaat in het Frans omdat hij uit Congo komt. Het verhaal volgen gaat heel behoorlijk en af en toe weten we een belangstellende vraag te stellen. Terwijl we het verhaal aanhoren begint het te regenen, en niet zachtjes ook, echt een tropische stortbui.Daarna een bezoekje aan de Batwa met een uitleg hoe ze vroeger leefden. Dit gaat gepaard met het obligate dansje en liedje.

Weer terug bij het begin van het comunity bezoek word ik uitgedaagd om de 100 vol te maken van mijn lijst. En dat gaat lukken met 103 wel te verstaan. Met de tambourine dove sluit ik de wandeling af. Nooit geweten dat er zoveel verschillende soorten duiven zijn! Maar bij de lodge aangekomen spot ik nog een pygmee kingfisher en een african goldfinch.

Als we naar onze kamer willen, zit papa l'hoest aap op ons te wachten. Hij gaat niet voor me opzij, maar passeert me op een gegeven moment met een giftige blik. Met papa l'hoest valt niet te spotten!

Gepubliceerd met Blogsy

Bwindi 2

Finfoot

De kruik en de deken bleken wel iets te veel, het was best warm zo. Maar volgens mij is het bed 220 breed, dus er is ruimte genoeg om de kruik en de deken opzij te schuiven. Ik ben wel geneigd mijn verrekijker te pakken om te zien of Ron al in bed ligt.

Vervet monkey

Vanmorgen doen we de waterfall trail. Een mooie route, maar ik ben blij dat ik een stok meenam, want er moet flink geklommen en geklauterd worden. Over stroompjes, glibberige wortels en gladde rotsblokken. En ja we zitten in de bergen, de hoogte en het hoogteverschil wijzen me er op dat ik toch wel wat aan mijn conditie moet werken. Maar het is een mooie tocht. We zien veel vogels, wat colobusaapjes, vlinders en zelfs de wilde versie van Begonia en Vlijtig Liesje.

De stroom die we volgen kent drie stops waar je een waterval kunt zien. Dus de vermoeidheid komt ergens vandaan.
We komen terug voor de lunch die weer heerlijk is en stiekem ben ik blij dat we vanmiddag niets hoeven te doen.

Gepubliceerd met Blogsy

Bwindi

Vanmorgen een beetje uitgeslapen en afscheid genomen van Mary en Mozes (nee....die namen verzin je dus echt niet!)

Bushbuck poserend op een heuvel

Dan gaan we op weg naar Bwindi en maken we een stop bij het schooltje voor een kleine donatie en laten een bewijsje uitschrijven dat de donatie voor studieboeken is.




Bwindi of te wel the inpenetrable forrest. Ja dit is oerwoud zoals ik het me voorstelde. Warm, vochtig en dichtbegroeid. Buhoma Lodge is weer heel anders dan we tot nu toe meemaakten. Dat komt natuurlijk ook omdat het in het oerwoud ligt. Redelijk dichtbij waar iedereen de gorillatracking begint. Wij niet. Wij zagen de gorilla's al en ik had toch de angst dat een tweede keer een teleurstelling zou zijn. En daar is het een beetje te duur voor.

Ik een koe melkend in Nsyenji

Er bestaat een kans dat je ze tegenkomt zonder tracking maar ik reken er niet op dat wij ze gaan zien terwijl we hier zijn.

Vanmiddag zijn we vrij. We lunchen heerlijk en we proberen alles bij te werken via een zeer traag netwerk. Maar ja...midden in de jungle de beschikking hebben over gratis wifi!? Wie klaagt er??
De paar uurtjes tot het diner glijden ongemerkt voorbij. Ik spot vogels en eekhoorns op de veranda, Ron ligt te doezelen en te genieten van het geluid van de vogels. Op een kamer die aan 3 kanten open is (wel met horren).

Markt

Het avondeten is ook weer heerlijk. Kak aan de propoints ...ik neem een glas wijn bij het eten! Een vegetarische canaloon (eigenlijk meer een lasagnevel gevuld met roerbakgroente en daarna even gegratineerd in de oven) ...Vooraf...avocado (het is het seizoen ervoor en ik klaag niet want ik vind ze heerlijk. Dit keer met een heerlijke dressing met passievrucht en mosterd) en een verse tomatensoep.
Bij de tomatensoep geldt....morgen niet zoenen met loslopende gorilla's! Want er zat mucho knoflook in :-)

O ja....en op de kamer aangekomen....het bed is opgemaakt, de gordijntjes gesloten en er ligt een warme kruik in bed. Want het is dan wel tropisch, maar Bwindi ligt hoog en het koelt best af.

Gepubliceerd met Blogsy

Nshenyi Village 5 oktober

Vanmorgen word ik wakker van gescharrel om de cottage. Het klinkt alsof er iemand rondloopt. Een beetje gealarmeerd kijk ik door het raam. Er lopen toch geen vreemden naar binnen te loeren? Maar het blijkt een groep bavianen te zijn. Ze inspecteren alles om de cottage. Tillen stenen op om te kijken of er iets onder ligt, rennen en buitelen achter elkaar aan en plukken elkaars vacht. Wel heel leuk om te bekijken zo.

Na het ontbijt gaan we op pad, rustig aan...Peter neemt alle tijd om ons op vogels te wijzen. En we stoppen regelmatig. In Mbarara, stoppen we even om te tanken en Peter wil een auto lader voor zijn telefoon kopen, maar daar kunnen we hem wel aan helpen. Daar is hij wel blij mee.
Dan komen we aan bij Nsheny, op de website stond het als traditioneel omschreven, geen electriciteit, gedeelde badkamer en wc. Maar de website loopt achter. De kamers zijn traditioneel ingericht met koeienhuiden en kleden, maar de bedden zijn prima. Er is een kleine badkamer aangebouwd en er zijn stopcontacten genoeg. Voor het laden van al onze apparaten heb je hier geen paspoort nodig zoals in Rwakobo lodge.
We worden welkom geheten door Mozes, die waarschijnlijk blij is dat de omstreden anti-homowet is afgeblazen door het constitutionele hof van uganda. En Mary, eigenaresse van het familiebedrijf die sociale psychologie in Leiden studeerde. Ze had al het vermoeden dat we uit Nederland komen.


We krijgen een heerlijke lunch, rijst met currybeef en een grove guacomole (zonder koriander) Alles van de eigen boerderij, met uitzondering van de rijst natuurlijk. In de middag zijn we vrij en mogen we gaan bedenken wat we morgen gaan doen.
Het avondeten is ook prima, het wijntje dat we vooraf nemen is mwah. Duidelijk te lijden van de warmte en te lang bewaard. Och....goed voor de points zeg ik dan maar.
We slapen in een bed van 120 breed...erg knus om het positief te zeggen. En ook het douchen in de ochtend is een belevenis. ZO koud! En overdag is het hier dan wel warm, maar in de nacht en ochtend koelt het best af.

Op het programma staat het melken van de lang hoornige koeien (Ankole) een langzaam verdwijnend ras. Weliswaar een sterk ras dat goed is aangepast aan de omstandigheden, maar de bevolking begint zich meer en meer op de melkproductie te richten en deze koeien leveren maar zo'n 2 liter melk per koe. De eigenaresse probeert ze te mengen met Friese koeien om enerzijds de kwaliteiten van d Ankole te behouden en aderzijds een verhoogde melkproductie te krijgen. Want de Friese koeien zijn hier niet happy, ze krijgen staar en verpieteren in het droge seizoen.

We krijgen ook te zien wat de bevolking met de melk doet, ze maken er ghee van en yoghurt. Ze koken de melk en ze roken de emmers waar ze de melk in opvangen. Dit als desinfectie om de melk langer houdbaar te maken. Dit proces geeft de melk een specifieke smaak.

Bij het ontbijt krijgen we weer lokale producten. Pap van "millet" met geroosterd sesamzaad en lokaal gewonnen honing. Zelfgemaakte yoghurt die indedaad rokerig smaakt, maar erg lekker is.
Na het ontbijt maken we een wandeling die we halverwege afbreken omdat er een tropische regenbui losbarst. Ik had mijn regenjasje bij me, maar Peter en Ron niet. Gelukkig worden we het laatste stukje opgehaald door Richard.

Daarna bezoeken we een markt, waar wij "game" zijn. Volgens Mary zijn we slecht voor haar zaken, doordat wij erbij zijn gaan de prijzen automatisch omhoog. Ook gaan we naar een school en bezoeken drie klassen en de bibliotheek. De school is min of meer geadopteerd door een groepje Nederlanders die er jaarlijks komen, wat spullen meenemen en zorgen dat er wat verbeteringen worden aangebracht. Vanuit de regering wordt er zo'n 450€ bijgedragen. Geen vetpot voor een school met 752 leerlingen en een twaaltftal leerkrachten. We besluiten wat boeken te doneren. Iets dat een bijdrage kan leveren aan het lesgeven.

In de namiddag gaan we naar het drielandenpunt Rwanda/Tanzania/Uganda. De EU bouwt mee aan een gezamenlijke grensovergang.

Gepubliceerd met Blogsy

Lake Mburo 4 oktober

Rwakobo Rock ligt idyllisch, net buiten het park van Lake Mburo. Oktober is de korte regentijd en dat merken we, we maakten al wat buitjes mee. 

We staan vanmorgen vroeg op. Om 8 uur start onze gamedrive en die willen we niet op een lege maag doen. Als het wekkertje om half 7 gaat, is het al licht. Vanuit ons bed kijken we over de vlakte, duizenden vogels die kwinkeleren en het geloei van de koeien is toch wel anders dan het geluid van de Hugo de Grootstraat.

Al bij het ontbijt zien we elands (niet de eland die je je normaal voorstelt, hier is het een antilope soort), kanaries, een "speckled mousebird" en nog veel meer. Ook hier is het ontbijt weer goed, zeker met dat mooie uitzicht.

Om 8 uur gaan we op pad. Al vóór we het park in rijden zien we zebra's en veel wrattenzwijnen. We zien ook veel jonkies. Wonderbaarlijk voor ons zo in de herfst, maar zo in de tropen gebruikelijk. Er is een droogseizoen en een regenseizoen. Dus er wordt altijd wel gejongd.

Terug van de gamedrive proberen we onze apparaten te laden. Da's nog een heel gevecht. Want de andere gasten willen dat ook en tegenwoordig heeft iedereen wel minstens 2 of 3 apparaten. En natuurlijk hebben de meeste apparaten afwijkende stekkers, gebruiken ze in Uganda ook nog eens een Engelse aansluiting (dus je moet met een verloop werken) en dan zit zo'n stekkerblok al snel vol.
Ron loopt te klooien met de notebook, hij probeert een blog te maken, maar het werkt niet. Een back up van de foto's maken zit er dus even niet in.

Na de lunch proberen we nog even wat batterijen te laden en de reisverslagen wat bij te werken. Om 4 uur staat een boottocht over Lake Mburo op het programma. Aan boord zit ook een Belgisch stel, met 2 kleintjes dat in Kampala woont en werkt. Die 2 kleintjes hebben het snel bekeken. En daar kan ik me wel wat bij voorstellen...wat is er nu aan een African Finfoot? 

Dat een zeldzame vogel is, waar ik erg blij mee ben om gespot te hebben, zij hebben er geen boodschap aan. Maar je merkt wel het verschil met Nederlandse kindjes, ze gedragen zich naar omstandigheden voorbeeldig.
De boottocht is leuk om te doen. En gelukkig heeft deze boot bekled kussentjes, want ik ben nog doorgezeten van de dag er voor in de kano. Ik weet nu echt waar de uitdrukking "een houten kont hebben" vandaan komt. 

Al met al een volle dag met veel indrukken. Ik durf te wedden dat het geen latertje wordt na het eten. Morgen staat Nsenyi Village op het programma. Daar zullen we 2 nachten en 1 volle dag blijven. Gaan we koken? Gaan we ghee bereiden? Gaan we koeien melken?
We gaan het meemaken.

Gepubliceerd met Blogsy

Vakantie

Ik ben gezegend....ik geniet van mijn vakantie.

Goed ik heb niet elk jaar vakantie, en we gaan zelden weekendjes weg......maar als ik vakantie heb dan geniet ik er van. Van te voren....tijdens de vakantie....en ook daarna.

Maar er zijn ook jaren geweest dat ik niet met vakantie ben gegaan. We verloren beiden onze baan in één jaar tijd....Dat geeft onzekerheid....niet dat we er veel aandacht aan besteedden....maar het was wel weer een jaar dat we niet met vakantie gingen.

Niet geklaagd. Onze keuze.....

Ik herinner me ook het jaar dat we ons huis wilden opknappen....

of het jaar dat eerst de ene kat te ziek was om de zorg over te dragen...

en toen het andere jaar dat die andere poes te ziek was...

of het jaar dat ons huis te koop stond en we al een ander huis gekocht hadden....

Dat geeft niet.

Daar miep je niet over...dat doe je gewoon. En je beseft hoe bevoorrecht je bent als je dan wel op vakantie kunt gaan....

De voorbereiding van deze vakantie duurde een jaar.....en nu iedereen weer terug is......nu gaan wij.

We hebben hobbels gehad...en we hebben hobbels in het vooruitzicht. Maar IK heb het vertrouwen dat die hobbels overwonnen kunnen worden.

LET's GO!

1 Entebbe naar Lake Mburo 2 en 3 oktober

De vlucht was lang, maar we werden erg verwend. Het helpt toch wel dat Ron frequent flyer is.
We kwamen om half 11 in de avond aan op Entebbe Airport. Opgewacht ook voor een healthcheck. Mensen in witte jassen, mondkapjes voor en rubberhandschoenen aan. Met een apparaatje werd gekeken of er koorts was...ik had 35,9 daar moest de man om lachen en hij liet het me zien op het apparaatje. Verwonderlijk, want ik had het heel warm. Ik mocht gelukkig doorlopen.
Visum, Ugandese shillingen halen, kennismaking met onze gids Peter..en de auto zien die de komende 3 weken bijna ons huisje wordt.
Gately Inn ligt op ongeveer 6 km van Entebbe Airport. Een heerlijk bed, leuk ingerichte kamer en alles op rustiek Afrikaanse wijze gemaakt. Bruintinten, veel natuurlijke materialen. Een fijne regen douche.

Ondanks dat het langs een drukke weg ligt, en dankzij mijn oordopjes slaap ik als een roos. Half 7 als ik uit me zelf wakker word. Het geluid van de vele vogels overstemmen bijna het verkeer en ik zie in de tuin van Gately al een paar bont gekleurde exemplaren voorbij scharrelen.
En ze hebben er een heerlijk ontbijt....bananenpannekoekjes

Voor vandaag staat er een vogelexcursie in de Mamamba Wetlands op het programma. Het is één van de belangrijkste vogelgebieden aan de Noordelijke oevers van Lake Victoria. De vogelexcursie werd per kano gedaan. Het was wel effe wiebelig instappen, maar hetj was de moeite waard. Ook de houten kont die je van de plank waar je op moest zitten kreeg.

Ja we zagen de shoebill. Eerst alleen op grote hoogte, maar al een beetje op de terugweg (terwijl we alsmaar tegen elkaar zeiden "we hebben hem in ieder geval gezien!" ) kregen we de bijna manshoge vogel van dichtbij te zien. Natuurlijk manshoog is licht overdreven, maar wat een joekel van een vogel!
Onderweg eten we matoke met rundvlees, rijst, zoete aardappel, pompoen en avocado. Erg lekker. En goed vullend. Onderweg naar de volgende locatie wat regen en onweer en ik doezel af en toe weg.
We rijden door naar Lake Mburo
Overnachting in Rwakobo Rock met een fantastisch uitzicht vanaf onze cottage. Je hoort hier alleen vogels en koeien, want hier zijn veel mensen veeboeren. Ze hebben prachtige koeien met enorme hoorns. Tijd om een biertje te scoren op het terras bij het restaurant. We hebben er ook weer een prachtig uitzicht

Gepubliceerd met Blogsy

Vakantiekoorts

Die begint al wel te stijgen. Hoe zit het met die staking van Air France, gaat KLM meedoen? Hebben we alle inentingen, alle benodigde stekkers om de apparaten op te laden?

En heb ik alle apps? Want zo tijdens de reis wil ik natuurlijk bloggen, en dat kan natuurlijk bijna nooit online. En die handige vogel app....werkt die naar tevredenheid?

Alles moet getest worden, want even mailen of bellen zit er niet in.
Dus komende periode maar even oefenen.

Maar deze app lijkt te werken!

Gepubliceerd met Blogsy

Tellen

Het is weer eens zo ver. Brillenvrouw en Kale zijn aan het tellen. Alles wordt afgewogen en afgemeten. Recepten worden aangepast zodat ze binnen het dagtotaal blijven.
En zondagsochtends gaan ze op de weegschaal staan.
En ze zijn tevreden met het resultaat, dat merk ik aan ze.

Het heeft even geduurd eer ik begreep waar ze het over hadden, maar ik heb het door. Ze doen aan de lijn.

Volslagen belachelijk natuurlijk, want waarom zou je aan de lijn doen. Laten ze een voorbeeld aan mij nemen. Ik heb een voorbeeldig slank figuurtje en ik roof werkelijk alles wat los en vast zit.

Dat laatste doe ik vooral om Kale en Brillenvrouw duidelijk te maken dat ze me substantieel te weinig voeren. Maar het is tegen dovemansoren. Inmiddels zijn alle kastjes voorzien van kindersloten en lukt het me niet meer om die open te trekken. Ik ben daarom aangewezen op de restjes die ze in de keuken achterlaten.

Helaas zijn ze inmiddels ook zo getraind dat ze na het koken de keuken meteen opruimen. Ik moet het doen met de flintertjes die op de grond zijn gevallen. De restjes groente in het putje van de gootsteen zijn voor mijn pokkenbroer. Die is vegetarisch.

Maar goed hier dan een recept van wat ze van de week aten. Brillenvrouw nam minder dan de helft van de schotel (60 gram pasta) en een dergelijke portie is 13 pro-points. Kenners begrijpen wat zij bedoelt. Het zegt mij natuurlijk niets, maar ik heb het ook niet nodig.

Vegetarische ovenschotel 
200 gram vegetarisch gehakt (voor de vleesliefhebbers kan dit vervangen worden door 140 gr tartaar)
1 dessertlepel olie
zout, peper
anderhalve paprika in blokjes
1 ui gesnipperd
knoflook fijngesneden
blik tomatenblokjes
60 gram geraspte 30+ kaas
4 el magere kwark
Italiaanse kruiden
theelepel bouillonpoeder.
130 gram volkoren macaroni

Fruit de ui en knoflook zachtjes in de olie. Voeg het vega-gehakt toe en daarna de blokjes paprika.
Voeg de kruiden toe. Blijven roeren want bakken in zo'n kleine hoeveelheid olie vraagt om aanbakken als je niet oplet
Kook de macaroni volgens de aanwijzingen op het pak, verwarm de oven voor.
Dan de tomatenblokjes toevoegen bij het groente vega-gehaktmengsel. Breng op smaak met de bouillon-poeder, zout en peper. Laat even pruttelen.
Maak ondertussen een papje van de kaas en de kwark. Doe het groente prutje en de pasta in een ovenschotel. Doe het kaas mengsel er over en laat het in 20 minuten in een voorverwarmde oven een goudbruin korstje krijgen.

Serveer er een lekkere vegetarische salade bij, dan is mijn pokkenbroer ook weer blij, want die schotel ging schoon op.

Bezoek

Vanmorgen vroeg zat er een vreemde in mijn tuin. Het was nog donker, maar ik zag hem goed. Een zwarte kater die nieuwsgierig mijn woonkamer stond binnen te gluren.

Hoogst irritant kan ik u zeggen!

Ik probeerde de ramen op sterkte en al gauw werd ik door Kale en Brillenvrouw de kamer uitgebonjourd. Ik had ze wakker gemaakt en daar worden ze altijd humeurig van.

Balen dat ik er werd uitgezet, want nu heb ik niet gezien hoe die bezoeker de tuin weer is uitgekomen. Hoe hij langs die netten is gekomen.

Langs die netten komen is iets dat ik al jaren probeer en wat me nog steeds niet lukt. U ziet me hier in de begintijd van die netten. Toen had ik nog hoop te kunnen ontsnappen aan die snertzus van me. Op jacht te kunnen gaan naar die sappige duiven die hier altijd in de boom hangen, net buiten bereik.

Maar die hoop heb ik inmiddels opgegeven.

De netten zijn inmiddels overwoekerd door druif, klimop, witte regen en klimroos, maar het lukt me nog steeds niet om er langs te komen.

Die bezoeker is het dus wel gelukt.

Hoogst irritant!

Herinnering

Vandaag, terug fietsend naar Delft stonden er halverwege op het fietspad twee bromberijders op het fietspad een sigaretje te draaien.

Midden op het fietspad natuurlijk, want de rest van de wereld dient rekening met de ander te houden.

In het voorbij fietsen moest ik aan mijn vader denken.

Aan die dag dat hij thuis kwam, met een gaatje in zijn overhemd.

Half lacherig, maar ook opgelucht.

Hij was aan het brommen op weg naar huis en stak een sigaretje op. Tot hij ineens een steek op zijn linker borsthelft kreeg.

Wilde paniek bij hem.

Een hartaanval dacht hij. Hij stopte de brommer en betastte zijn linker borstpartij.

Om tot de ontdekking te komen dat de vuurkegel van zijn sigaret zijn jas was binnengewaaid en een gaatje in zijn overhemd en een schroeiplek op zijn linker borst had gevormd.

Opluchting bij mijn vader.

Maar niet bij bij mijn moeder die nijdig was dat zijn overhemd vernield was.

Rudolf

Nee, het gaat niet over die kok bij 24 kitchen.

Het gaat over Brillenvrouw. Gister gebeurde het. Met haar natuurlijke handigheid en gratie liep zij naar boven. Met een kopje thee.

En ineens hoorde ik die bonk....een doffe plof.

U ziet aan mijn gezicht wel dat ik schrok.

Na enige aarzeling, mijn snertzus, Kale en ik keken elkaar aan en uiteindelijk gingen wij naar boven.
Mijn snertzus en ik een beetje sluipend achter Kale die wat voortvarender te werk ging.

Daar lag Brillenvrouw zonder bril.

Tegen een deur.

Met een neus als Rudolf.  Vannacht maar tegen haar aankruipen, dat heeft ze wel nodig denk ik zo.

Ojojoj.

Maatje

Zo noemde mijn oom zijn moeder altijd.

En het past wel voor wat ik wil zeggen. Want 13 jaar geleden raakte ik mijn maatje, mijn hartsvriendin, mijn moeder kwijt.
Toen ik vannacht wakker schrok van iets, was mijn eerste gedachte "God mam, wat mis ik je nog steeds....

13 jaar al weer zonder jouw humor, zonder je relativeringsvermogen, zonder jouw interesse in mij,  zonder jouw onvoorwaardelijke liefde. Nu ja meestal dan onvoorwaardelijk, maar altijd konden we het daar over hebben.

Onze relatie is niet altijd goed geweest. Pas toen je de stap zette om weg te gaan en een punt te zetten achter 28 jaar huwelijk, pas toen werd onze relatie hecht.

Wat deelden we veel, onze belangstelling voor kunst, voor muziek, politiek, voor mooie spullen, voor mensen bekijken. Onder het genot van een wijntje losten we alle grote en kleine problemen samen op.

Tijdens de koffie verbouwden we huizen tot paleizen, vielen we kilo's af en naaiden we hele garderobes. Ik heb nog steeds stofjes liggen die ik van jou kreeg.

Jouw dood heeft me doen beseffen dat het verlies van een geliefde gewoon echt fysiek pijn doet. En nu 13 jaar later moet ik zo af en toe nog heel hard om je huilen.

Gewoon....omdat ik je zo mis"

Korstje

Het begon met jeuk. Bij mij dan. 

Heerlijk als ze me krabbelen...op mijn kop. Echt zalig!

Als je-weet-wel kater kan ik met een gerust hart zeggen dat het krabbelen op je kop beter is dan....euh....dat weet ik dus niet, want ik ben "geholpen"

En daarna kwam er een korstje op de kin van mijn snertzus. 

En dat zag brillenvrouw.

Op zich bijzonder want Brillenvrouw is zo kippig als een koe op steunzolen. Maar dat ieniemini korstje op de kin van mijn zus zag ze toch wel.

En het genot van het gekrabbel op mijn kop gunt ze me dus niet.

Nee...er moest iets aan gedaan worden. Er moest ingegrepen worden.

Druppels. 

In onze nek.

Vervelend, maar het jeuken stopt wel weer.

Cadeautje

Het voordeel van de zomer is dat de deur naar de tuin altijd open staat. Als rechtgeaarde poes is het heerlijk om van buiten naar binnen naar buiten naar binnen naar buiten te gaan zonder daar elke keer om te hoeven vragen.
Want Brillevrouw en Kale zijn best lief, maar ze zijn soms volhardend in hun gedrag en niet altijd bereid om de tuindeur voor me open te maken. Best vervelend, want daarvoor heb ik ze in huis gehaald.

Gelukkig geven ze me wel elke dag te eten, dat dan weer wel.

Goed gedrag moet beloond worden. Met een cadeautje. Dus van de week had ik ineens het perfecte cadeautje in de tuin gevonden. Brillenvrouw was even boven bezig dus bracht ik het maar naar haar toe. Halverwege liet ik het cadeautje even los om op adem te komen en het schoot meteen achter de stofzuiger die daar op het overloopje staat.

Bummer! Ik had de verrassing verpest, mijn pokkenbroer kwam meteen aan rennen en ook Brillenvrouw had me gehoord. Ze tilde de stofzuiger op en zag mijn cadeautje.....ze begon meteen te juichen. Tenminste....het klonk bijna als juichen.

Mijn cadeautje nam echter meteen de kuierlatten. Luid piepend rende het weg. Brillenvrouw er achter aan, mijn pokkenbroer er achter aan, maar ik was ze te snel af en ik pakte het cadeautje weer in de lurven. En rende er mee terug de tuin in.

En daar zat ik. Grommend naar mijn pokkenbroer als hij in de buurt kwam. Het was voor Brillenvrouw, niet voor hem! Uiteindelijk nadat Brillenvrouw er bij was, gaf ik het haar.
Maar ja het bewoog niet meer. En uiteindelijk heeft Brillenvrouw het weggegooid.

Dood.

Jammer.

Slecht nieuws

Een tijdje terug was ik bij de dokter. Natuurlijk was hij helemaal weg van me.
Hij kietelde me achter mijn oren, noemde me droppie en gaf me zelfs een zoen op mijn stip.
Dat laatste was minder. Maar ja, ik zat daar in complete stress op de onderzoekstafel en ik wilde eigenlijk alleen maar terug in dat rare grijze plastic reismandje.

Dat was raar, want thuis was ik er met geen stok in te krijgen....ik weet te goed waar dat mandje naar leidt. En ja wel, daar zat ik weer.

Algeheel onderzoek en mijn injecties. Tandsteencontrole. Alles was goed, maar de dokter pakte toch zijn stethoscoop erbij.

"Mmmmm" hoorde ik hem mompelen. "Een hartruisje".

Ik kan u vertellen, dat kwam hard aan. Je hart is toch heel belangrijk, het mag kloppen desnoods iets te snel, zoals nu op die onderzoekstafel, maar het mag niet ruizen. Daar is een hart niet voor gemaakt. En die ruis kwam omdat ik een lek in mijn hartklep heb.

Na mijn prik was ik niet meer te houden en dit keer mocht ik dan ook gewoon mijn reismand in schieten, het kakje van de heenweg (ik was bang en dan hou ik het niet schoon) was gelukkig weggehaald. Ik kon veilig op mijn handdoekje liggen en bidden dat het deurtje snel weer dicht ging.

Op weg naar huis dacht ik er aan om mijn kwaal op Facebook te zetten. Me te wentelen in de aandacht van de mensen om me heen. Ik weet zeker dat ik veel steun zou krijgen.

Maar bedacht ik me, is die steun wel oprecht? In de regel roept iedereen ach en wee met je mee bij slecht nieuws, en klapt en juicht om goed nieuws. Sociaal wenselijke steun.....
Wilde ik dat wel?

En ik besloot mijn lot te dragen. Alleen. Op schoot bij Brillenvrouw die in mijn oor fluisterde dat er voetballers wereldberoemd zijn geworden met een hartruis. En oud.

Tevreden soezelde ik weg.....de steun en troost van iemand die je na staat. Dat zegt toch meer dan 200 likes op Facebook.

Vindt u ook niet?

Gaan we stemmen?

Sinds Brillenvrouw aan de i-pad is en sinds zij tot mijn grote ergernis vaak 's nachts wakker ligt is zij fan van uitzending gemist.

Een tijdje terug lag zij weer wakker en hop daar ging de i-pad weer aan. Omdat ik daar wakker van werd besloot ik met een schuin oog mee te kijken.

Het was een documentaire over dat mensen de bonussen, de banken en de politici zat zijn. Terwijl ik ik dus met een schuin oog meekeek, merkte ik dat de documentaire haar bezig hield. Ik hoorde haar af en toe instemmend brommen en ze keek ook kleine stukjes opnieuw.

Zo hoorde ik de omroeper de vraag stellen "Maakt het nog uit óf we gaan stemmen? En maakt het nog uit op wie we gaan stemmen?"

Beide vragen werden door geïnterviewden ontkennend beantwoord.  En ook Brillenvrouw schudde nadenkend haar hoofd.

Bij veel kiezers leeft het gevoel beroofd te zijn van zeggenschap. Dat maakt veel kiezers boos. Er wordt niet naar ze geluisterd.
Europa had de mogelijkheid om in te grijpen na de financiële crisis. Ze hadden wat aan het banken debacle kunnen doen. Ze hadden een halt kunnen toeroepen tegen de bonuscultuur, ze hadden stelling kunnen nemen tegen het grote graaien. Maar dat gebeurt niet. Degene die invloed heeft in Europa zijn de lobbyisten, mensen (lees bedrijven) met geld hebben direct toegang tot de politieke arena. De politiek in Europa is niet meer democratisch.
Bedrijven bepalen in steeds grotere mate hoe de samenleving wordt ingericht. En wij kiezers hebben daar steeds minder invloed op. En dat maakt boos.

Politici zijn bang voor die boosheid van de kiezers. Zij weten geen raad met de onvrede. Zij zijn er op uit om met oneliners de voorpagina van de krant te halen. Ze luisteren niet meer.
Eén man zei het heel mooi "de boosheid en de onvrede is eigenlijk een cadeau van de kiezer, een cadeau verpakt in prikkeldraad weliswaar, maar het zou hun de mogelijkheid geven om iets met die boosheid van de kiezer te doen"

En de enige die de politici kan dwingen om te luisteren is de kiezer zelf. Door die boosheid te ventileren. Demonstreren, je mening ventileren.

Ik hoorde Brillenvrouw mompelen "Misschien ga ik uit protest wel een blanco stem uitbrengen, of maak ik mijn stem ongeldig."
En iedereen die het horen wil zeg ik "Het maakt immers niet uit of ik stem,  of op wie ik stem. Ik kan dus beter een signaal afgeven dat de politiek de boot mist. En wie doet er met me mee?"

Ik doe met haar mee. Ik wil op 22 mei de Europese politici een kat geven!

Ik lever een blanco stem in!